Λίγο οι διαδοχικές κινηματογραφικές και τηλεοπτικές αποτυχίες του MCU, λίγο η γενικότερη εξάντληση από τον κορεσμό του υπερηρωικού είδους, έχουν οδηγήσει ακόμα και τους πιο ένθερμους υποστηρικτές του σύμπαντος της Marvel να αναρωτιούνται μήπως η εποχή της απόλυτης κυριαρχίας έχει περάσει ανεπιστρεπτί ή, ακόμα χειρότερα, αν το MCU έχει πλέον πεθάνει. Αν μας ρωτάτε, η κατάσταση είναι ακόμη χειρότερη, μοιάζοντας περισσότερο με πτώμα που κρατιέται τεχνητά στη ζωή μέσα από ταινίες και σειρές τις οποίες κοντοστέκεσαι να παρακολουθήσεις περισσότερο από συνήθεια, παρά από γνήσιο ενδιαφέρον. Αν υπάρχει κάποια ελπίδα ανάστασης του κινηματογραφικού (και τηλεοπτικού) σύμπαντος της Marvel, εκείνη θα βρεθεί δίχως αμφιβολία στους X-Men, τα κινηματογραφικά και τηλεοπτικά δικαιώματα των οποίων επέστρεψαν επιτέλους στη μαμά-Marvel, ύστερα από την εξαγορά της FOX από την Disney. Η σειρά X–Men ’97, αν και δεν ανήκει στο MCU, ίσως να αποτελεί μια πρώτη επιβεβαίωση προς ο δρόμος της επιτυχίας περνάει αυτή τη φορά από τους μεταλλαγμένους.
Αν και στέκεται και αυτόνομη -απαραίτητη προϋπόθεση για την προσέλκυση νέου κοινού-, η σειρά ξεκινάει ακριβώς από το σημείο που τελείωσε το θρυλικό πλέον X–Men. Ο Xavier έχει πεθάνει, αλλά -σε μια ανατροπή που δεν περίμενε κανείς- αφήνει τα ηνία της σχολής του στον… Magneto, φέρνοντας τα πάνω κάτω. Περιέργως, εκείνος δέχεται την πρόκληση και μάλιστα φαίνεται πρόθυμος να ολοκληρώσει το φιλειρηνικό όραμα του πάλαι ποτέ αντιπάλου του. Ωστόσο, αυτή η εξέλιξη είναι μόνο η αρχή, ενός ντόμινο συγκλονιστικών εξελίξεων που θα δοκιμάσει τις σχέσεις της ομάδας και θα οδηγήσει τον κόσμο στο χείλος της ολοκληρωτικής καταστροφής.
Τα καλά νέα είναι πως το X–Men ’97 έχει μερικές πραγματικά ενδιαφέρουσες ιδέες που βοηθάνε να αναδειχθεί η πλούσια πινακοθήκη των χαρακτήρων της ομάδας. Η υποπλοκή με την Jean, η διαχείριση διάφορων καταστάσεων από τον Cyclops, οι αποφάσεις που καλείται να πάρει ο Magneto ή η Rogue προσφέρουν πολλές αξιόλογες και συναρπαστικές στιγμές, οι οποίες υποστηρίζονται από ένα εξαιρετικά καλογραμμένο σενάριο πειστικών διαλόγων και πρόθυμο για σοκαριστικούς θανάτους.
Τα κακά νέα είναι πως το X–Men ’97 χαραμίζει όλες αυτές τις τρομερές ιδέες σε μια μόλις σεζόν, οπότε υποχρεωτικά, υποπλοκές που θα μπορούσαν να αναπτυχθούν πιο αρμονικά σε βάθος χρόνου, συμπιέζονται μέσα σε ένα-δύο ημίωρα επεισόδια (ενδεικτική είναι η βασική ιδέα που θέλει τον Magneto να προσπαθεί να κερδίσει την εμπιστοσύνη της ομάδας, θα μπορούσε να δώσει υλικό για τουλάχιστον μισή σεζόν που θα ξεχείλιζε υπόκωφη ένταση) και κάποια άλλα αφηγηματικά νήματα, όπως εκείνο της Storm, είτε επιλύονται με τρόπο που δεν έχει ιδιαίτερη συνοχή, είτε μοιάζουν ολοκληρωτικά αχρείαστα. Σύντομα, η πλοκή επιστρέφει σε θεματικές πανομοιότυπες με εκείνες του παρελθόντος, ενώ μέχρι να οδηγηθούμε στο φινάλε, τα διακυβεύματα έχουν πιάσει τόσο δυσθεώρητα ύψη, που μένεις να αναρωτιέσαι πόσο μεγαλύτερες απειλές μπορούν να εμφανιστούν μελλοντικά.
Θεματάκια έχει και το σχέδιο, το οποίο δεν κρατάει μόνο τις «τετραγωνισμένες» γραμμές της πρωτότυπης σειράς, επιλογή αναμενόμενη και καλοδεχούμενη, αλλά επιχειρεί να «τιμήσει» και την μέτρια ποιότητα του. Οι σχεδιαστικές αδυναμίες φανερώνονται στις πιο στάσιμες σκηνές, εκείνες που απαιτούν να δοθεί έμφαση στην εκφραστικότητα των χαρακτήρων, αλλά τουλάχιστον η ερμηνευτική δουλειά των ηθοποιών και μερικές εντυπωσιακές σεκάνς δράσης και καταστροφής διορθώνουν τη ζημιά.
Δεν χωρά αμφιβολία πως μπροστά στις ανεκδιήγητες σειρές που μας σερβίρει η Marvel τα τελευταία χρόνια, το X–Men’ 97 στέκεται ως ένα ανεπανάληπτο αριστούργημα. Στην πραγματικότητα βέβαια, αποτελεί μια απολαυστική σειρά μεν, με αρκετά προβλήματα δε. Μεγαλύτερο όλων, ο σεναριακός βομβαρδισμός που στριμώχνει πολλές, πολλά υποσχόμενες ιδέες σε ασφυκτικά αφηγηματικά πλαίσια. Μικρό το κακό μπορεί να σκεφτεί κανείς, αλλά εμείς ευχόμαστε το μέλλον της Marvel να μας επιφυλάσσει ακόμα πιο ευχάριστες εκπλήξεις από εδώ και εμπρός.
