Μπορεί ένα μπλε μανιτάρι να μετατραπεί σε φάρμακο για πάσα νόσο; Κι αν ναι, ποιες θα ήταν οι επιπτώσεις; Τι θα σήμαινε μια τέτοια αποκάλυψη για τις φαρμακευτικές που έχουν επενδύσει όλη τους την ύπαρξη στις αγιάτρευτες ασθένειες; Ποιοι μηχανισμοί θα ενεργοποιούνταν για να αποτρέψουν να διαδοθεί μαζικά αυτό το φοβερό και τρομερό φάρμακο; Τα ερωτήματα που θέτει και εξερευνάει το (καταπληκτικό) Common Side Effects ακροβατούν ανάμεσα στην συνωμοσιολογική φαντασίωση και την επίκαιρη πολιτική κριτική, δημιουργώντας υποσχέσεις για ένα απολαυστικό θρίλερ που αφουγκράζεται τα σύγχρονα κοινωνικά αδιέξοδα.
Αν η πρωτότυπη ιδέα της σειράς λειτουργεί ως μαγνήτης, είναι το σενάριο που θέτει τα θεμέλια για την ποιοτική εκτόξευσή της. Αρνούμενο να συμβιβαστεί με ανούσια πολιτικά τσιτάτα σοσιαλμιντιακού χαρακτήρα, επιλέγει τον δύσκολο δρόμο. Όταν ασκεί πολιτική κριτική, το οποίο είναι αναπόφευκτο όταν μιλάμε για μια σειρά που αργά ή γρήγορα θα πρέπει να αναμετρηθεί με το μνημείο παραλογισμού που είναι το αμερικάνικο σύστημα υγείας, επιλέγει να σφάξει τους στόχους του με το γάντι. Εδώ, δεν υπάρχουν κραυγές ενάντια του καπιταλισμού. Μερικά πλάνα με τον παχυλά αμειβόμενο CEO της φαρμακευτικής να παίζει χαζοχαρούμενα παιχνίδια αλα Farmville και οι κατάλληλες υποπλοκές, χωρίς στάλα μελοδραματισμού, αρκούν για να πουν ό,τι πρέπει να ειπωθεί για τη νεοφιλελεύθερη παράνοια.
Με αντίστοιχη προσοχή, σκιαγραφούνται και οι χαρακτήρες. Τα όρια ανάμεσα στο καλό και το κακό θολώνουν, σύμμαχοι μετατρέπονται σε ανταγωνιστές και τούμπαλιν, ενώ τα προσωπικά βιώματα ωθούν τους χαρακτήρες σε αποφάσεις που μπορεί να στέκονται ως ανάχωμα στο κοινό καλό. Η σειρά ξεγλιστράει με χάρη από την παγίδα των απλουστεύσεων και σκαρφίζεται θεότρελα σκηνικά, όχι για να ευνοήσει τους πρωταγωνιστές, αλλά για να τους θέσει ακόμα μεγαλύτερα εμπόδια, διατηρώντας έτσι αμείωτο το ενδιαφέρον μέχρι τέλους.
Παράλληλα, το σενάριο φροντίζει ώστε ο κάθε χαρακτήρας να αποκτήσει την δική του φωνή. Από τον ευφυή και ευρηματικό Marshall μέχρι τον εκκεντρικό αδερφό του και το απολαυστικό δίδυμο πρακτόρων που δεν χορταίνεις να τους βλέπεις να συνεργάζονται, οι πρωταγωνιστές της σειράς ταιριάζουν γάντι στο ύφος της ιστορίας. Αξιομνημόνευτοι και με ισχυρές μεταξύ τους σχέσεις αποτελούν καθοριστικό παράγοντα για την δραματουργική επιτυχία της σειράς.
Αντάξια της σεναριακής ευρηματικότητας στέκεται και η σκηνοθεσία. Με πλάνα κινηματογραφικών προδιαγραφών που σπάνια συναντάς σε τηλεοπτικά κινούμενα σχέδια, η δημιουργική ομάδα χτίζει την ένταση επιλέγοντας το κατάλληλο καδράρισμα την κατάλληλη στιγμή, χαρίζει μερικές σεκάνς γνήσιου τριπαρίσματος που προδίδουν τις συγγένειες με το συναρπαστικό Scavengers Reign και στρέφεται στην κωμωδία (του παραλόγου) τόσο όσο χρειάζεται για να μην γείρει η πλάστιγγα στην πλευρά της σοβαροφάνειας.
Και φυσικά, το σχέδιο. Δεν είναι μόνο η άμεσα αναγνωρίσιμη αισθητική των ανθρώπων με τα γιγαντιαία κεφάλια που κεντρίζει το ενδιαφέρον και προσθέτουν μια πηγαία κωμική (μα ποτέ γελοία) αύρα στο αποτέλεσμα, αλλά και οι δεκάδες υφές των επιφανειών που προσδίδουν ένα επιπλέον οπτικό ενδιαφέρον που απέχει αρκετά από την «επίπεδη» αίσθηση των λείων ψηφιακών επιφανειών.
Συνωμοσίες, σκιώδεις φιγούρες, χιούμορ, υπέροχη αισθητική, τρισδιάστατοι χαρακτήρες και ένα σενάριο που σέβεται τη νοημοσύνη του κοινού. Το Common Side Effects έχει όλα όσα (πρέπει) να ζητάμε από τις ιστορίες, αλλά και κάτι παραπάνω. Σπουδαία, γνήσια απολαυστική τηλεόραση!
