Αυτήν την εβδομάδα κάνει πρεμιέρα στους κινηματογράφους της χώρας μας το Animal, η δεύτερη μεγάλου μήκους ταινία της Σοφίας Εξάρχου (Park), η οποία βραβεύτηκε με το Χρυσό Αλέξανδρο στο πρόσφατο Φεστιβάλ της Θεσσαλονίκης. Πρόκειται για την πρώτη ελληνική ταινία που κατακτά το συγκεκριμένο βραβείο ύστερα από τρεις ολόκληρες δεκαετίες, πιστοποιώντας έτσι ότι στο δύσκολο τοπίο του ελληνικού σινεμά αρχίζουν να αχνοφαίνονται σημάδια αναγνώρισης. Έστω κι αν ο γράφων δεν ανήκει στους θαυμαστές της εν λόγω ταινίας, το Animal αποτελεί μια πρώτης τάξεως ευκαιρία να ανατρέξουμε σε μερικές ελληνικές ταινίες του πρόσφατου παρελθόντος, από το 2010 και ύστερα, επιλέγοντας πέντε -weird ή λιγότερο weird- εξ’ αυτών που αποδεικνύουν ότι ο ελληνικός κινηματογράφος έχει μέλλον.
Άλπεις (2011)
Μια ομάδα ανθρώπων συγκροτούν μια επιχείρηση για λογαριασμό της οποίας ενσαρκώνουν για ένα χρονικό διάστημα προσφάτως αποθανόντες, προκειμένου να βοηθήσουν τους πελάτες τους να ξεπεράσουν την απώλεια αγαπημένων τους προσώπων. Η ταινία με την οποία ο Γιώργος Λάνθιμος (The Lobster, Poor Things) διαδέχθηκε το θρίαμβο του Κυνόδοντα (2009) και η οποία του χάρισε το Βραβείο Σεναρίου στο Φεστιβάλ της Βενετίας έμελλε να είναι κι η τελευταία δουλειά του Έλληνα δημιουργού στην πατρίδα του, καθώς αμέσως μετά την ολοκλήρωσή της θα εγκαθίστατο μόνιμα στην Αγγλία, συνεχίζοντας από εκεί την αξιοζήλευτη καριέρα του. Οι Άλπεις είναι μια ταινία πολύ πιο συναισθηματική στον πυρήνα της από τον Κυνόδοντα, ακόμη κι αν ο Λάνθιμος διατηρεί το αποστασιοποιημένο ύφος του, την κλινική ματιά του και τη σαρκαστική οπτική του στα ανθρώπινα.
Δείτε ακόμη:
Τετάρτη 04:45 (2015)
O Στέλιος συνειδητοποιεί ότι η ζωή του καταρρέει. Έχει στη διάθεσή του 32 ώρες για να επανεκτιμήσει τις επιλογές του, να αντιμετωπίσει τους εχθρούς του ή να τα τινάξει όλα στον αέρα. Στη δεύτερη και, δυστυχώς, τελευταία μέχρι σήμερα μεγάλου μήκους ταινία του, ο Αλέξης Αλεξίου παραδίδει ένα υποβλητικό φιλμ – νουάρ επηρεασμένο από τον σύγχρονο νοτιοκορεατικό κινηματογράφο, τον υπαρξισμό του Jean–Pierre Melville και τον φαταλισμό του κλασικού αμερικανικού νουάρ. Καθηλωτική, σε βαθμό τέτοιο ώστε να μη σε αφήνει να πάρεις ανάσα, η ταινία έρχεται να καλύψει μερικώς το τεράστιο κενό του ελληνικού κινηματογράφου σε καλές ταινίες είδους και διαθέτει μια εκπληκτική ερμηνεία από τον Στέλιο Μάινα.
Chevalier (2015)
Έξι άνδρες πηγαίνουν εκδρομή για ψάρεμα με ένα σκάφος και ανταγωνίζονται ποιος θα φορέσει τελικά το πολύτιμο δαχτυλίδι Chevalier. Από τις πιο ενδιαφέρουσες γυναικείες φωνές του ελληνικού κινηματογράφου, η Αθηνά Ραχήλ Τσαγγάρη έδωσε με την τρίτη της ταινία μια άλλοτε κωμική κι άλλοτε πικρή σάτιρα της ανδρικής φύσης και της εμμονής με την πρωτιά. Βαγγέλης Μουρίκης, Γιώργος Πυρπασόπουλος, Μάκης Παπαδημητρίου, Σάκης Ρουβάς (κι όμως είναι πολύ καλός) και αρκετοί ακόμα συγκροτούν το εγγύτερο που έφτασε ποτέ ελληνική παραγωγή στο λεγόμενο ensemble cast, κάθε χαρακτήρας έχει τις στιγμές του και η σκηνοθέτρια δείχνει να απεγκλωβίζεται από το ύφος του weird wave που υιοθέτησε στην προηγούμενη ταινία της, Attenberg (2010).
Suntan (2016)
Σε ένα ελληνικό νησί, ένας μεσήλικας γιατρός παθιάζεται με μια νεαρή τουρίστρια η οποία τον προσκαλεί να γίνει μέλος της παρέας της. Πολύ μακριά από τα στερεότυπα με τα οποία έχουμε συνηθίσει να βλέπουμε το ελληνικό καλοκαίρι να αναπαρίσταται στη μεγάλη οθόνη, η καλύτερη ταινία του Αργύρη Παπαδημητρόπουλου έρχεται να αφουγκραστεί τον παλμό ενός μοναχικού ανθρώπου που βρίσκει μια ευκαιρία να ικανοποιήσει το αίσθημα του ανήκειν, και κατόπιν βλέπει την ευκαιρία αυτή να κάνει φτερά μέσα από τα χέρια του. Εκπληκτικός Μάκης Παπαδημητρίου στον ωραιότερο κινηματογραφικό ρόλο της μέχρι τώρα καριέρας του, ατμοσφαιρική σκηνοθεσία και, για σπάνια φορά στον σύγχρονο ελληνικό κινηματογράφο, ένα πραγματικά προσεγμένο σενάριο.
Ακούστε ακόμη:
Digger (2020)
Ένας κτηνοτρόφος δέχεται την επίσκεψη ενός νέου άνδρα που ισχυρίζεται ότι είναι ο χαμένος γιος του. Παράλληλα, στην περιοχή λαμβάνει χώρα απαλλοτρίωση της γης. Το σύγχρονο γουέστερν του Τζώρτζη Γρηγοράκη είναι ένα από τα πιο αξιοπρόσεκτα ελληνικά φιλμ των τελευταίων πολλών ετών, έτσι όπως συνδυάζει στην αφήγησή του μια ιστορία για τη σχέση πατέρα και γιου και τη σύγκρουση της παλιάς με τη νέα Ελλάδα. Καταπληκτική φωτογραφία και θαυμάσιο scouting location, πολύ καλές ερμηνείες από Βαγγέλη Μουρίκη και Αργύρη Πανταζάρα, σωστές δόσεις πικρού χιούμορ στα κατάλληλα σημεία -έξοχη, και πολύ αστεία, η σκηνή όπου ο Μουρίκης μιλάει στην κότα- σε μια ταινία που δικαίως ξεχώρισε, κι ας είχε την ατυχία να κυκλοφορήσει πάνω στην κορύφωση της πανδημίας.
