«Μια ιστορία πρέπει να έχει αρχή, μέση και τέλος, αλλά όχι απαραίτητα με αυτή την σειρά», είχε πει ο Γκοντάρ και όντως, το κομιξικό ντεμπούτο του Άρη Τ., Ντανταϊστικό Κοκτέιλ, μένει πιστό σε αυτή την ιδέα προκειμένου να αποτυπώσει την αδιέξοδη πορεία μιας ερωτικής σχέσης δύο παθιασμένων σινεφίλ. Μάλιστα, η ντανταϊστική φύση τούτου του κοκτέιλ μας προϊδεάζει όχι μόνο για μια μη γραμμική αφήγηση, αλλά και για μια βουτιά στους συνειρμούς του δημιουργού του, ο οποίος αναπολεί τις όμορφες στιγμές που μοιράστηκε με το κορίτσι που του έκλεψε την καρδιά. Υπό άλλες συνθήκες, ο συνδυασμός όλων των παραπάνω (σινεφίλ αναφορές, συνειρμική αφήγηση) θα έπρεπε να λειτουργεί σαν προειδοποίηση για μια αυτάρεσκη παρουσίαση κινηματογραφικών γνώσεων και μια τάχα πειραματική αφήγηση που προσδίδει μια εσάνς δηθενιάς στο τελικό αποτέλεσμα. Ωστόσο, ο Άρης Τ. αποφεύγει με χάρη όλες τις παγίδες και τελικά πετυχημένη κάτι πραγματικά αξιοθαύμαστο∙ να δημιουργήσει ένα κόμικ που μπορεί να μοιάζει ότι συνειρμικό, αλλά στην πραγματικότητα να είναι προϊόν συνειδητών καλλιτεχνικών επιλογών.
Πρώτη ένδειξη του ελεγχόμενου χάους είναι η χρήση και η σημασία του Σινεμά εντός της ιστορίας. Και οι δύο ερωτοχτυπημένοι πρωταγωνιστές είναι αθεράπευτα ερωτευμένοι με την τέχνη του Σινεμά, το οποίο αξιοποιείται για να σκιαγραφίσει τους χαρακτήρες τους. Σε μια χαρακτηριστική σκηνή, οι δυο τους χαζεύουν σε ένα βίντεο κλαμπ και αποφασίζουν να απαντήσουν σε ερωτήσεις σχετικά με την προσωπικότητά τους χρησιμοποιώντας τις ταινίες που βρίσκουν γύρω τους, προσφέροντας μια φευγαλέα κατανόηση του εσωτερικού τους κόσμου, απολύτως ταιριαστή με το εξίσου φευγαλέο ύφος της αφήγησης. Σε άλλες στιγμές, οι σινεφίλ αναφορές προκύπτουν αβίαστα στο μέσο των διαλόγων, ακριβώς όπως συμβαίνει δηλαδή και στην πραγματική ζωή, όταν ατάκες ταινιών και σειρών «εισβάλλουν» στις συζητήσεις ή άλλοτε οδηγούν ακόμα και σε πειραματισμούς με την ίδια την αφήγηση, συχνά με ξεκαρδιστικά αποτελέσματα. Ενταγμένες στην ροή της ιστορίας με διάφορους τρόπους, οι αναφορές του Άρη Τ. εκπέμπουν μια ειλικρινή αγάπη για το σινεμά, όχι μόνο ως τέχνη, αλλά και ως μέσο κοινωνικοποίησης, που στην προκειμένη περίπτωση αποτέλεσε την αφορμή για μια ερωτική σχέση.
Βέβαια, ο ολοκληρωτικός έλεγχος που ασκεί πάνω στο υλικό του ο Άρης Τ. αποτυπώνεται ακόμα πιο χειροπιαστά στην σχεδιαστική του προσέγγιση. Η αφαιρετικότητα που προσφέρει η υφή του κάρβουνου, οι λιτές μορφές και η απουσία αυστηρής δομής
(πάνελ) στις περισσότερες σελίδες αποτυπώνουν ιδανικά την φευγαλέα ροή της αφήγησης, μοιάζοντας με σκίτσα που έχει σκαρώσει στο προσωπικό του ημερολόγιο για να αποτυπώσει την ουσία των αναμνήσεων του, των οποίων οι λεπτομέρειες δεν έχουν και ιδιαίτερη σημασία. Όταν πάλι, οι διάφοροι στιγμιαίοι συνειρμοί οδηγούν σε απροσδόκητα μονοπάτια, το στιλ σχεδίασης προσαρμόζεται στις αφηγηματικές ανάγκες. Με αυτόν τον τρόπο, η σχεδιαστική δεινότητα του Άρη Τ. λάμπει ακόμα πιο δυνατά, αποδεικνύοντας πως το απλό, αλλά όχι απλουστευτικό του στιλ έχει επιλεχθεί με προσοχή.
Ρομαντικό, σινεφίλ και εξοπλισμένο με γερές δόσεις σουρεαλιστικού χιούμορ, το Ντανταϊστικό Κοκτέιλ πρόκειται για ένα γλυκύτατο και μεθυστικό ντεμπούτο που εισάγει δυναμικά τον Άρη Τ. στην εγχώρια σκηνή των κόμικς, δημιουργώντας υψηλές προσδοκίες για την συνέχεια.
Πάρα πολύ ενδιαφέρον φαίνεται, δεν το ήξερα και ευχαριστώ για την ανάρτηση. Πού μπορούμε να το βρούμε;
Απ’όσο ξέρω, το βρίσκεις στο Solaris, Ralax Comics και Comicstrip ☺
Είναι όντως πολύ ενδιαφέρουσα περίπτωση,
ανυπομονώ για τις επόμενες δουλειές του Άρη Τ.
(Γεια σου Λάζαρε, είμαι ο „Vinyl Van Gogh“ από το Comicstreet, μου αρέσουν αυτά που γράφεις, εμπεριστατωμένα και μερακλίδικα :))
Καλημέρα Νίκο! Χαίρομαι που θα τα λέμε κι από εδώ και σε ευχαριστώ πολύ για τα καλά σου λόγια!! 😀 Όσο για τον Άρη, θα συμφωνήσω, εξαιρετικό πρώτο δείγμα δουλειάς. Αναμένουμε τα υπόλοιπα!
Την καλημέρα μου από Αμβουργο Λαζαρε, σε ευχαριστώ για την θερμή σου υποδοχή. Ειχα αρχίσει να διαβάζω στο comicstreet reviews και την βρήκα πολύ σε αυτά του Γιώργου-Leonidio και μετά ανακάλυψα και τα δικά που που είναι πολύ πολύ γερά!!!
Άρχισα να διαβάζω το wachtmen με μεγάλη καθυστέρηση οντος και με παρακίνησε η πολύ καλή δου ανάλυση – μια και δεν ειμουν ποτέ φαν των superheroes έχω αργήσει πολύ να δω τον Moore και τόσο μεγαλύτερη είναι η αισθηση μου τώρα ότι διαβάζοντας το WM είναι όπως όταν διάβαζα άλλους ογκόλιθους της λογοτεχνίας, το Μομπι Ντικ ή το έγκλημα και τιμωρία… Έχω γράψει λίγα review στο colicstreet, αν θες και αδειάσεις ρίξε μια μάτια σε αυτό για τον δικαστή Ντρεντ στο Apokalycic war. Τα συνδέω συνήθως με την επικαιρότητα αλλά και το παρελθόν.
Χαιρετισμούς από εδώ, Νίκος (είμαι ζωγράφος)
Εδώ το Review
https://comicstreet.gr/index.php?/forums/topic/11609-judge-dredd-the-apocalypse-war-john-wagner-alan-grant-carlos-ezquerra/#comment-65259
Επίσης ένα review για το ταξιδη μιας αυστριακής κομιστριας στην Ιταλία των 80s που πρέπει να υο γνωρίσουμε στην Ελλάδα
https://comicstreet.gr/index.php?/forums/topic/11629-today-is-the-last-day-of-the-rest-of-your-life-ulli-lust/#comment-65399
Στο Ινστα είμαι εδώ:
Nikos Valsamakis Studio