Δεν ξέρω για ποιόν λόγο, πάντως ο Matt Fraction είναι από τους τυχερούς συγγραφείς κόμικς που οι μεγάλες εκδοτικές εταιρίες δεν του εμπιστεύονται τα μεγάλα ονόματα τους, αλλά μικρούς, ψιλοξεχασμένους χαρακτήρες. Και είναι τυχερός, διότι αυτή η έλλειψη ενδιαφέροντος από τις πλατειές μάζες του κοινού για τους χαρακτήρες που αναλαμβάνει του δίνουν την ευκαιρία να πειραματίζεται δίχως να αγχώνεται για κάποιου είδους κατακραυγή απέναντι στη δουλειά του (ή και τον ίδιον).
Την προηγούμενη δεκαετία, μέσω του Hawkeye, κατάφερε να δημιουργήσει μια από τις πιο ανθρώπινες, ειλικρινά αστείες και πειραματικές ιστορίες της Marvel που παραμένει ακόμα και σήμερα μια από τις καλύτερες κυκλοφορίες της εταιρίας των τελευταίων πολλών ετών. Πέρυσι, πέτυχε κάτι αντίστοιχο, αναλαμβάνοντας τη σειρά του Jimmy Olsen, του κολλητού του Superman, κερδίζοντας μια θέση στα καλύτερα κόμικ της χρονιάς. Όπως και ο Hawkeye, έτσι και ο Jimmy, πρόκειται για έναν θνητό σε έναν κόσμο υπερανθρώπων. Ωστόσο, ο δεύτερος δεν είναι υπερήρωας, αλλά ένας ατζαμής δημοσιογράφος που μπλέκει διαρκώς σε αλλοπρόσαλλες περιπέτειες.
Στο Superman’s Pal Jimmy Olsen: Who Killed Jimmy Olsen?, όπως είναι ο ολοκληρωμένος τίτλος του κόμικ, ο Jimmy Olsen βρίσκεται νεκρός, οπότε ο… Jimmy Olsen αναλαμβάνει να ανακαλύψει ποιός κρύβεται πίσω από τη δολοφονία. Αυτό που ακολουθεί είναι μια σειρά από παλαβές περιπέτειες που μας μεταφέρουν από τις πρώτες μέρες ίδρυσης της πόλης της Metropolis από τους προγόνους του Jimmy και την κόντρα τους με την οικογένεια του Luthor μέχρι τις άκρες του γαλαξία.
Αφηγηματικός άθλος
Το πραγματικά ενδιαφέρον στοιχείο του κόμικ, εκείνο το οποίο προσδίδει στην αφήγηση πειραματικά χαρακτηριστικά είναι η αφήγηση του Matt Fraction. Παρελθόν, παρόν και μέλλον σπάνε σε χίλια κομμάτια με το κάθε τεύχος να αποτελείται από περίπου τρεις ιστορίες από διαφορετικές χρονικές στιγμές, ενώ πολλές φορές τα ίδια γεγονότα παρουσιάζονται μέσα από διαφορετικές οπτικές. Έτσι, δημιουργείται ένα μωσαϊκό από παλαβές περιπέτειες που αρχικά δεν βγάζουν ιδιαίτερο νόημα ως σύνολο, αν και στέκονται μια χαρά ως αυτόνομες ιστορίες, αλλά αποκαλύπτουν τη μεταξύ τους σύνδεση όταν η ιστορία ολοκληρώνεται και συμπληρώνεται η μεγάλη εικόνα, επιτρέποντας τη λύση του μυστηρίου.
Σε κάθε περίπτωση, έχουμε να κάνουμε με ένα αφηγηματικό πείραμα που ενώ δεν θα έπρεπε να δουλεύει, εν τέλει λειτουργεί σαν καλοκουρδισμένο ρολόι, επιτεύγμα από μόνο του εντυπωσιακό. Σημαντικό ρόλο στην επιτυχία της συγκεκριμένης προσέγγισης παίζει το χιούμορ του Fraction -δεν σας κρύβω πως είναι από τους ελάχιστους δημιουργούς που με έχει κάνει όντως να γελάσω με το σενάριο του-, η γενικότερη αφέλεια και υπερβολή μέσα στις οποίες κινούνται οι περιπέτειες του Jimmy Olsen, αλλά και οι απολαυστικοί χαρακτήρες.
Αν και προφανώς δεν υπάρχει κάποια δραματική σκιαγράφιση, ο Fraction τους ντύνει με αναγνωρίσιμα χαρακτηριστικά, ώστε ο καθένας να είναι διακριτός. Έτσι, έχουμε τον αδερφό του Jimmy που σε αντίθεση με τον αλαφροΐσκιωτο πρωταγωνιστή μας, διαθέτει ένα σοβαρό προφίλ, έχοντας βάλει ως στόχο τη διάσωση των ιστορικών μνημείων της πόλης από τα επιχειρηματικά σχέδια του Luthor, ο οποίος εδώ παρουσιάζεται ως ένας νάρκισσος που παίρνει ευχαρίστηση βλέποντας το έκπληκτο βλέμμα των αντιπάλων του, όταν διαπιστώνουν πως τους την έφερε. Η πιο ξεκαρδιστική απεικόνιση, όμως, είναι εκείνη του Batman με τον Fraction να σατυρίζει τη μαυρίλα του χαρακτήρα με τρόπο που μπορεί να μην ανακαλυπτει τον τροχό, αλλά σίγουρα είναι απολαυστικότατος.
Ακόμη ένα προτέρημα, είναι πως η πυκνή αφήγηση του κάθε τεύχους δεν επιτρέπει την γρήγορη ανάγνωση του κόμικ, οπότε η ιστορία υποχρεώνει σε συχνά διαλείμματα, προκειμένου να γίνει κατανοητό τι έχει συμβεί και πως τοποθετείται στο ευρύτερο πλαίσιο της ιστορίας. Ειλικρινά, έχοντας δηλώσει αμέτρητες φορές πόσο πολύ με ενοχλεί η σύντομη διάρκεια του μέσου κόμικ, δεν μπορώ παρά να λατρέψω την ευκαιρία που μου έδωσε ο Jimmy Olsen να απολαύσω τις περιπέτειές του με πιο αργούς ρυθμούς.
Βέβαια, όσο εντυπωσιακός και αν είναι ο τρόπος με τον οποίον ξεδιπλώνεται η πλοκή, ο Matt Fraction έρχεται αντιμέτωπος με ένα σημαντικό ερώτημα: ήταν αναγκαίο όλο αυτό το (καλοδεχούμενο) χάος; Η αλήθεια είναι πως όχι. Παρ’ ότι υπάρχει ένας χαρακτήρας που προσπαθεί να δικαιολογήσει τα χρονικά πέρα δώθε, στην πραγματικότητα τίποτα μέσα στην ιστορία δεν δικαιολογεί μια τόσο αλλοπρόσαλλη προσέγγιση, αφού δεν θα άλλαζε κάτι ουσιαστικό στην ιστορία αν η πλοκή ήταν γραμμική. Ωστόσο, η συγκεκριμένη προσέγγιση ταιριάζει στις ασυνηθιστες περιπέτειες του Jimmy, καταφέρνοντας να μας εισάγει αποτελεσματικά στον εκκεντρικό κόσμου του.
Ο Jimmy Olsen ως αλληγορία για τη δημοσιογραφία του σήμερα
Αν και η αφηγηματική προσέγγιση του Matt Fraction δεν αφήνει πολλά περιθώρια για την ανάπτυξη αμέτρητων θεματικών, ίσως η μεγαλύτερη έγνοια της ιστορίας είναι η κατακρύλα της σύγχρονης δημοσιογραφίας. Και όταν λέω κατακρύλα δεν εννοώ τόσο τη διαφθορά, αλλά το γεγονός πως μια εφημερίδα καταντάει να βασίζει την ύπαρξη και χρηματοδότησή της όχι στα καλογραμμένα άρθρα της ή στο αποκαλυπτικό της ρεπορτάζ, αλλά στα ανορθόδοξα μπλεξίματα του Jimmy Olsen. Τα βιντεάκια του, παρ’ ότι σαχλά και εν πολλοίς ανούσια, είναι εκείνα που φέρνουν τα περισσότερα views, άρα και χρήματα. Μάλιστα, ο Fraction παίζει έξυπνα με αυτή την παρατήρηση, οδηγώντας την ιστορία σε ένα ταιριαστό κλείσιμο, πιστό στο κωμικό πνεύμα της υπόλοιπης πλοκής.
Σχεδιαστικός φόρος τιμής με μοντέρνα αισθητική
Εξίσου καθοριστικός παράγοντας για την επιτυχία του κόμικ είναι και το σχέδιο του Steve Lieber. Με μια τέτοια αφήγηση, το σχεδιαστικό κομμάτι απαιτεί λεπτούς χειρισμούς, ώστε να μην καταλήξει ένας αχταρμάς και ευτυχώς ο Steve Lieber τα καταφέρνει περίφημα. Το σχέδιο του και ο τρόπος με τον οποίον τοποθετεί τα πανελ αποτίει φόρο τιμής στις πρωτότυπες ιστορίες, ωστόσο οι γραμμές του είναι μοντέρνες, γεμάτες ενέργεια και ενθουσιασμό, αναδεικνύοντας οπτικά το κωμικό ύφος του σεναρίου.
Τολμηρό, πειραματικό και με μπόλικες δόσεις χιούμορ, ο Jimmy Olsen του Matt Fraction αποτελεί το αντίβαρο στην σοβαροφάνεια των μοντέρνων υπερηρώων, αγκαλιάζοντας παθιασμένα την πιο ανάλαφρη πλευρά του “είδους”. Ας ελπίσουμε, πως το μέλλον θα μας επιφυλλάσσει κάτι από την αισιοδοξία του Jimmy.
