Το εξώφυλλο του κόμικ Σημείο Μηδέν, σε σχέδιο και σενάριο του Παναγιώτη Μητρούση, δεν αφήνει περιθώρια παρεξήγησης, προδίδοντας από νωρίς το ατμοσφαιρικό, νουάρ περιεχόμενο του τεύχους. Όντως, η σύντομη πλοκή ακολουθεί πιστά όλους τους γνώριμους κανόνες του «είδους»∙ εσωτερικοί μονόλογοι, υποβλητική ατμόσφαιρα, κι ένας λιγομίλητος ντετέκτιβ με τραυματικό παρελθόν που αναλαμβάνει άθελά του μια υπόθεση που δεν έπρεπε, σαγηνευμένος από την καθηλωτική ομορφιά της πελάτισσάς του.
Η περιορισμένη έκταση της ιστορίας δεν επιτρέπει στον Μητρούση να αποδομήσει το είδος, αν και πιθανότατα εξ’ αρχής δεν ήταν αυτή η πρόθεσή του. Τα γεγονότα εξελίσσονται με γοργό ρυθμό κι ακολουθούν μια μάλλον τυπική οδό για να τιμήσουν το είδους και όλα τα αναγνωρίσιμα χαρακτηριστικά του, με την πλοκή να δίνει τον πρώτο λόγο στο ακαταμάχητο, εξπρεσιονιστικό σχέδιο.
Βγαλμένο λες από την οπτική πανδαισία που ακούει στο όνομα Disco Elysium, η σχεδιαστική δουλειά του Μητρούση κλέβει την παράσταση, έχοντας αισθητή βελτίωση από την ήδη ενδιαφέρουσα αισθητική του πρόταση στο περσινό Aenaon. Τα εκφραστικά πρόσωπα και η μεστή σκηνοθεσία, αναδεικνύουν την ρετρό γοητεία του κόσμου που στήνει ο Μητρούσης, ενώ η εξαιρετική χρήση του χρώματος δημιουργεί σκηνικά διαφορετικών υφών, συνθέτοντας ένα τελικό αποτέλεσμα που ενθουσιάζει∙ το νωχελικό γραφείο του ντετέκτιβ κυριαρχείται από γήινα χρώματα, το υπόγειο μπαρ που σφύζει από ζωή και μουσικές πλημμυρίζει τα πάνελ με κόκκινες και πράσινες αποχρώσεις, στο ανιερό αστυνομικό τμήμα κυριαρχεί το γκρι, ενώ υπάρχει και το τελευταίο «δωμάτιο» με τις μπλε, φουτουριστικές αποχρώσεις του.
Φυσικά, υπάρχουν και οι μικρές αστοχίες που αφήνουν περιθώρια για βελτίωση. Λόγου χάρη, κάποιες (ελάχιστες είναι η αλήθεια) ατάκες ακούγονται πιο μοντέρνες απ’ όσο υποδηλώνει η εποχή στην οποία διαδραματίζεται η ιστορία, ενώ σε μερικές περιπτώσεις, ο σχεδιασμός των προσώπων μοιάζει ασταθής. Ενδεικτική είναι η παρουσία της femme fatale, η οποία στο εξώφυλλο θυμίζει την Emma Stone, ενώ μέσα στο κόμικ παίρνει τουλάχιστον δυο-τρεις «διαφορετικές» μορφές.
Ωστόσο, όλα αυτά είναι ψήγματα σε μια κυκλοφορία με πολλές αρετές, οι οποίες κορυφώνονται στο απροσδόκητο φινάλε. Και λέω ότι κορυφώνονται, καθώς το κλείσιμο του τόμου ανατρέπει όλα όσα προηγήθηκαν με τρόπο που θα μπορούσε να φαίνεται φθηνός και σοκαριστικός για χάρη του σοκ, αλλά ο Μητρούσης διαχειρίζεται την ανατροπή με σωστό τρόπο, στήνοντάς την μεθοδικά ήδη από την πρώτη σελίδα. Βέβαια, τώρα τίθεται ένα μεγάλο ερώτημα. Θα ακυρωθούν όλα όσα είδαμε στον πρώτο τόμο ή αναμένεται να παίξουν κάποιον ρόλο στη συνέχεια; Απάντηση προφανώς δεν μπορεί να δοθεί από τώρα, αν και το μόνο βέβαιο είναι πως η άρτια δουλειά του και η προσεγμένη έκδοση του τόμου μας έπεισαν να αναμένουμε τη συνέχεια με προσμονή!
