Πάρα πολύ συχνά κατηγορούμε -και με το δίκιο μας εδώ που τα λέμε- το Hollywood ότι εκμεταλλεύεται τόσο πολύ τις δημιουργίες του, ώστε ακόμα και σπουδαία δείγματα κινηματογράφου ή τηλεόρασης καταλήγουν φαντάσματα του παλιού καλού εαυτού τους. Θύμα αυτής της πρακτικής φαινόταν να πέφτει και το Barry, η εξαιρετική τηλεοπτική σειρά του HBO, η οποία με το φινάλε της έμοιαζε πως δεν είχε να δώσει κάτι παραπάνω. Έτσι, η ανακοίνωση πως θα έχουμε όχι μια, αλλά δύο σεζόν, οφείλουμε να παραδεχτούμε πως μας τρόμαξε. Ωστόσο, μερικές φορές τα πράγματα εξελίσσονται καλύτερα απ’ ότι θα περίμενε κανείς κι έτσι η δεύτερη σεζόν της αγαπημένης σειράς όχι μόνο ικανοποίησε τις προσδοκίες, αλλά αποδείχτηκε ανώτερη της πρώτης σεζόν!
Ακολουθούν spoilers για το φινάλε της πρώτης σεζόν!
Η σεζόν χτίζεται πάνω σε δύο βασικούς θεματικούς άξονες, την ικανότητα των ανθρώπων να αλλάζουν και να μετατρέπονται -εντελώς τυχαίο παράδειγμα- από ψυχροί πληρωμένοι δολοφόνοι σε ηθοποιούς και τον ρόλο της Τέχνης ως μέσο επικοινωνίας των προσωπικών μας δαιμόνων. Αυτές οι θεματικές μοιράζονται στους δύο βασικούς πρωταγωνιστές, τον Barry και την Sally αντίστοιχα και όπως θα δούμε, καταφέρνουν με κάποιον εξαιρετικά περίεργα τρόπο να αποτελούν το πιο ενδιαφέρον σχόλιο για την εποχή του #MeToo.
Η πρώτη σεζόν ολοκληρώθηκε με τη δολοφονία της Moss από τον Barry, ο οποίος ήλπιζε πως δολοφονώντας τον έρωτα του Cousineau θα διατηρούσε κρυφό το μυστικό του και έτσι θα μπορούσε να ασχοληθεί ανενόχλητος με την υποκριτική. Δυστυχώς, στη δεύτερη σεζόν τα πράγματα δεν εξελίσσονται όσο ομαλά θα ήθελε ο εκκεντρικός πρωταγωνιστής μας, αφού στο δρόμο του εμφανίζονται πολλά και διάφορα εμπόδια. Από τη μια, παλιοί συνεργάτες προσπαθούν εμμονικά να τον φέρουν πίσω στην ενεργό δράση, είτε για να κλείσουν κάποιους ανοιχτούς λογαριασμούς τους (NoHo Hank), είτε επειδή τον χρειάζονται στη ζωή τους, όπως ας πούμε συνέβη με τον Fuches, ο οποίος δεν μπορεί να αποδεχθεί πως ο μόνιμος συνεργάτης του αποφάσισε να αλλάξει έτσι ξαφνικά καριέρα.
Ο Barry είχε μπλέξει σε έναν βρώμικο κόσμο από τον οποίο είναι δύσκολο να ξεφύγεις όσο καλές προθέσεις και να έχεις. Από την άλλη, για να συνεχίσει την καριέρα του ως ηθοποιός χρειάζεται τον Cousineau, ο οποίος, όπως ήταν αναμενόμενο, έχει σοκαριστεί από την εξαφάνιση της Moss (αν και όλοι υποψιάζονται πως η γυναίκα δεν θα βρεθεί ζωντανή), οπότε σκέφτεται πολύ σοβαρά να παρατήσει τον μικρό του θίασο. Έτσι, σε μια στιγμή απόγνωσης, ο Barry ανεβαίνει στη σκηνή και μοιράζεται την εμπειρία της πρώτης δολοφονίας που διέπραξε κατά τη διάρκεια του πολέμου. Αν και έκρυψε κάποιες σημαντικές πληροφορίες, όπως το γεγονός ότι εκείνη η στιγμή του έδωσε ένα -προσωρινό- λόγο ύπαρξης, η αφήγησή του συντάραξε τόσο τον δάσκαλο του, όσο και τους υπόλοιπους μαθητές, σώζοντας έτσι τον θίασο από τη διάλυση και επωμίζοντας τα μέλη του με μια άσκηση. Ο κάθε ηθοποιός έπρεπε να γράψει μια σκηνή βασισμένη σε εκείνη τη στιγμή της ζωής του που τον σημάδεψε και τον διαμόρφωσε ως άνθρωπο.
Όπως ήταν αναμενόμενο, η επιτυχία της περιγραφής του Barry δεν αφήνει πολλά περιθώρια παρά να παρουσιάσει εκείνη τη στιγμή με ακόμα περισσότερες συγκλονιστικές λεπτομέρειες. Ωστόσο, η ανάσυρση αυτών των σκοτεινών πτυχών της ζωής του Barry δεν βοηθάνε ιδιαίτερα τη ψυχική του υγεία, αλλά καταφέρνει τελικά να παρατήσει τη σκηνή του και να βοηθήσει την -πλέον κοπέλα του- Sally να γράψει τη δικιά της σκηνή. Και κάπως έτσι, η σειρά βρίσκει τρόπο να εισάγει μια υποπλοκή που θα την βοηθήσει να αγγίξει τρομερά ενδιαφέρουσες θεματικές.
Η Τέχνη ως καθρέφτης του πραγματικού μας εαυτού
Η Sally επιλέγει να παρουσιάσει εκείνη τη φορά που πήρε την θαρραλέα απόφαση να παρατήσει τον βίαιο άντρα της, αφού πρώτα είχε υπερασπισθεί με σθένος τα δικαιώματα της. Ωστόσο, όσο προσπαθεί να θυμηθεί λεπτομέρειες διαπιστώνει πως η πραγματικότητα ήταν αρκετά διαφορετική. Όχι μόνο δεν έφυγε με τον δυναμικό τρόπο που θυμόταν, αλλά με την πρώτη ευκαιρία επέστρεφε στην αγκαλιά του, ενώ τελικά αποφάσισε να το σκάσει στα κρυφά, μια φορά που εκείνος είχε ξεραθεί στον ύπνο απ’ το ποτό. Μέσα από την σεναριακή ιδέα της άσκησης που έχουν αναλάβει οι πρωταγωνιστές η σειρά επιχειρεί να παρουσιάσει την τέχνη ως ένα μέσο αυτογνωσίας και αντιμετώπισης των προσωπικών τραυμάτων του ίδιου του δημιουργού, τραύματα τα οποία καλείται να μοιραστεί με το κοινό του. Ωστόσο, συγκεκριμένα η υποπλοκή της Sally σε συνδυασμό με την απόπειρα της να συμμετάσχει σε ταινίες μεγάλου μήκους, αναδεικνύουν μια άλλη πτυχή της σύγχρονης τέχνης. Εκείνης που ελέγχεται από στατιστικά και οικονομικές προσδοκίες, οπότε περιορίζεται ως προς τις θεματικές που μπορεί να αγγίξει. Το Barry μας υπενθυμίζει μεταξύ άλλων στο σύγχρονο φεμινιστικό Hollywood της συμπερίληψης δεν υπάρχει θέση για τις αδύναμες γυναίκες, όπως τόσα χρόνια δεν υπήρχε θέση για τους αδύναμους άντρες, γιατί το κοινό δεν επιθυμεί να αντικρίσει τον πραγματικό του εαυτό και να αποδεχτεί το γεγονός πως μερικές φορές δεν είμαστε όσο δυνατοί θα θέλαμε. Με άλλα λόγια, όλοι έχουν την ευκαιρία να πουν την ιστορία τους, αρκεί αυτή να μην είναι αρκετά ριζοσπαστική και να μην ξεφεύγει απ’ τα βασικά πρότυπα.
Είναι το Barry η σειρά με τις καλύτερες ερμηνείες;
Το εντυπωσιακό με το Barry είναι πως οι ενδιαφέρουσες θεματικές του είναι μονάχα ένα μέρος της γοητείας του, αφού θα μιλάγαμε για μια εντελώς διαφορετική σειρά, αν το καστ αποτελούνταν από άλλους ηθοποιούς. Τι να πρωτοπεί κανείς για τον Bill Hader (It: Chapter 2), ο οποίος για άλλη μια φορά λάμπει στον πρωταγωνιστικό ρόλο, για τον Henry Winkler, ο οποίος δίχως να στερεί καθόλου το χιούμορ απ’ τον χαρακτήρα του, αποδίδει αποτελεσματικότατα τη θλίψη και τη μοναξιά που νιώθει από τον χαμό της αγαπημένης του ή για τον Stephen Root, ο οποίος δεν μπορεί να αποδεχτεί το γεγονός ότι ο Barry τον παράτησε και βρήκε στο πρόσωπο του Cousineau τη νέα πατρική φιγούρα; Βέβαια, προσωπικά εκείνος ο οποίος για άλλη μια φορά έκλεψε την καρδιά μου είναι ο Anthony Carrigan, ο οποίος πλέον έχει αναλάβει τα ηνία της τσετσενικής μαφίας και προσπαθεί να αποδείξει πως έχει την ικανότητα να συμπεριφερθεί με την απαραίτητη ωμότητα όταν αυτό κριθεί απαραίτητο, αν και στην πραγματικότητα είναι τόσο, μα τόσο γλυκός και καλοπροαίρετος. Καθόλου τυχαία, όλοι αυτοί οι ηθοποιοί είναι υποψήφιοι για τα φετινά Emmy και αν ήταν στο χέρι μου, θα τους έδινα τα βραβεία δίχως δεύτερη σκέψη.
Μαθήματα σκηνοθεσίας
Όλα αυτά τα ποιοτικά χαρακτηριστικά στοιχεία της σειράς συνδυάζονται αρμονικά χάρη στην υποδειγματική σκηνοθεσία, η οποία έχει την υποχρέωση να μεταβεί δίχως παρατράγουδα από το ένα ύφος στο άλλο. Μην ξεχνάμε πως η ίδια η φύση της σειράς είναι γεμάτη με παγίδες για τους επίδοξους σκηνοθέτες, αλλά η δεύτερη σεζόν είναι ακόμα πιο επικίνδυνη, αφού απαιτεί την αρμονική συνύπαρξη της δράσης, της κωμωδίας, αλλά και του θρήνου. Σε μια άλλη σειρά, το αποτέλεσμα θα μπορούσε να είχε εκτροχιαστεί εξαιρετικά εύκολα, όχι όμως στο Barry, όπου οι σκηνοθέτες της σειράς, όπως ο Hiro Murai του Atlanta, αποδεικνύονται ικανότατοι εκτελεστές ακόμα και των πιο δύσκολων αποστολών.
Ήδη απ’ το πρώτη σκηνή του πρώτου επεισοδίου γίνεται εμφανής η όρεξη της σκηνοθεσίας για απολαυστικά οπτικά αστεία, ενώ ποτέ δεν ξεχνάει να προσεγγίσει με την απαραίτητη ευαισθησία τον χαρακτήρα του Cousineau, αφήνοντας του τον απαραίτητο χρόνο να εκφράσει το συναισθήματα του.
Ωστόσο, όλες οι αρετές της σκηνοθετικής προσέγγισης της σειράς αποτυπώνονται με τον καλύτερο δυνατό τρόπο στο επεισόδιο “ronny/lily”. Εκεί, ο Barry έχει αναλάβει να σκοτώσει έναν τύπο, αλλά δεδομένου ότι έχει αποφασίσει να μην ξαναμπλέξει με δολοφονίες, τον προσεγγίζει στο σπίτι του με σκοπό να κλείσει μια ειρηνική συμφωνία μαζί του. Αυτό που ακολουθεί είναι μια σειρά εξαιρετικά παράλογων γεγονότων, με τη σκηνοθεσία του Bill Hader(!) να αναδεικνύει την κωμωδία στα πιο αφάνταστα σημεία, υιοθετώντας μια απολαυστική οπτική αφήγηση και χαρίζοντας μας τελικά τις πιο ενδιαφέρουσες σκηνές δράσης της φετινής σεζόν.
Λίγες σειρές έχουν καταφέρει να συνδυάσουν τόσα διαφορετικά στοιχεία, τόσο αποτελεσματικά όσο το Barry. Χιούμορ, συναίσθημα, τροφή για σκέψη και εντυπωσιακή δράση δηλώνουν βροντερό παρόν σε μια σειρά που νομίζαμε πως δεν χρειαζόταν να συνεχιστεί, αλλά η επιστροφή της μας απέδειξε πόσο λάθος κάναμε, κερδίζοντας ήδη μια θέση στις καλύτερες σειρές της χρονιάς.
