Έξι χρόνια μετά την οσκαρική επιτυχία των Παρασίτων και ύστερα από διαδοχικούς αναπρογραμματισμούς στην ημερομηνία κυκλοφορίας της νέας ταινίας του, ο Bong Joon-ho (Memories of Murder) επιστρέφει με το Mickey 17 και τον Robert Pattinson (The Batman, The Lighthouse) σε διπλό πρωταγωνιστικό ρόλο.
Βασισμένη στο βιβλίο επιστημονικής φαντασίας Mickey 7, η ταινία αφηγείται τις περιπέτειες του Mickey Barnes, ο οποίος εργάζεται ως Αναλώσιμος σε μία διαστημική αποικία στον παγωμένο πλανήτη Νίφλχαϊμ. Κάθε φορά που χάνει τη ζωή του, οι επιστήμονες της αποικίας τον «επαναφέρουν» στη ζωή, εκτυπώνοντας ένα ακριβές αντίγραφο του. Όταν όμως χαθεί και θεωρηθεί νεκρός, θα εκτυπωθεί ο επόμενος κλώνος, όπερ σημαίνει πως αν γίνουν αντιληπτά τα πολλαπλά αντίγραφα του Mickey, θα πρέπει να θανατωθούν και τα δύο μια για πάντα, καθώς η ταυτόχρονη ύπαρξη δύο ή και περισσότερων κλώνων είναι παράνομη.
Ευρηματικό ως προς μερικές ιδέες του και με έντονο ταξικό υπόβαθρο, το Mickey 17 αντηχεί όλες τις γνώριμες θεματικές ανησυχίες του σκηνοθέτη. Το πρόβλημα είναι πως το κάνει σε τέτοιο βαθμό ώστε να μοιάζει περισσότερο με ένα ποτ πουρί της μέχρι τώρα φιλμογραφίας του, παρά με επέκταση των προβληματισμών του. Η ζωή στο διαστημόπλοιο φέρνει κάτι από Snowpiercer και η (αχρείαστη) υποπλοκή με τα μυστηριώδη πλάσματα του απόμακρου πλανήτη θυμίζει το Okja, πλατειάζοντας ακόμα περισσότερο ένα σενάριο ήδη βαρυφορτωμένο με δεκάδες ιδέες. Κάπως έτσι, το κεντρική κόνσεπτ της κλωνοποίησης μένει ξεχασμένο και ελλιπώς αναπτυγμένο, εμποδίζοντας το τελικό αποτέλεσμα να απογειωθεί και να φτάσει τα ύψη των υπόλοιπων κινηματογραφικών κορυφών του Bong Joon-ho.
Το αποτέλεσμα δεν είναι καταστροφικό -φυσικά και έχουμε δει πολύ χειρότερες ταινίες από το Mickey 17- ωστόσο ακόμη και τα δυνατά χαρτιά του Mickey 17, όπως η ερμηνεία του Pattinson προδίδονται από το σενάριο. Ο ίδιος ο ηθοποιός ανταποκρίνεται θαυμάσια στον διπλό του ρόλο∙ η ερμηνεία του είναι απολαυστική, φλερτάρει ευθέως με την σλάπιστικ κωμωδία και αποκαλύπτει ένα εύρος που έκρυβε επιμελώς τόσα χρόνια, ενώ όταν χρειάζεται να είναι πιο ψυχοπαθής ως Mickey 18 είναι εξίσου πειστικός. Αυτή η ξαφνική αλλαγή όμως στη συμπεριφορά του νέου κλώνου μοιάζει περισσότερο με σεναριακό εύρημα για να προχωρήσει η πλοκή μέσω ενός πιο τσαμπουκαλεμένου Mickey, παρά με οργανική εξέλιξη που έχει χτιστεί επιμελώς από το σενάριο. Μιλώντας για ερμηνείες πάντως, η μεγαλύτερη παραφωνία ανήκει δικαιωματικά στον Mark Ruffalo, ο οποίος παίζει μία καρικατούρα αυταρχικού πολιτικού παρόμοια με άλλες 100 της κινηματογραφικής ιστορίας. Εν ολίγοις, ο πιο απολαυστικός κωμικός του ρόλος (και ένας απ’ τους καλύτερους της καριέρας του) παραμένει ο Duncan του Poor Things.
Μπορεί το Mickey 17 να μην η μεγάλη ταινία που ελπίζαμε να είναι, αλλά το ερμηνευτικό χάρισμα του Robert Pattinson, κάποιες (υπανάπτυκτες) ιδέες του σεναρίου, όπως η συζήτηση περί ουδετερότητας της τεχνολογίας που είναι τόσο επίκαιρη λόγω της Τεχνητής Νοημοσύνης και η μίνιμουμ ποιότητα που εγγυάται η σκηνοθεσία του Bong Joon-ho προσθέτουν μερικές τζούρες γοητείας σε ένα μάλλον μέτριο κινηματογραφικό αποτέλεσμα που δεν χωράει στην αφρόκρεμα της φιλμογραφίας του.
