Έφτασε εκείνη η εποχή του χρόνου που απονέμονται τα βραβεία Όσκαρ και φουντώνει η γνωστή σοσιομιντιακή παραφιλολογία γύρω από αδικίες, παραλείψεις, εκπλήξεις και άλλα παρόμοια. Από τη μια κάνουν την εμφάνισή τους εκείνοι που «δεν ασχολούνται με τα Όσκαρ αλλά…» – οι οποίοι κάθε χρόνο σχολιάζουν τις υποψηφιότητες, οπότε φανταστείτε τι θα γινόταν εάν ασχολούνταν κιόλας – από την άλλη έχεις εκείνους που κόπτονται επειδή η αγαπημένη τους ταινία δεν απέσπασε όσες υποψηφιότητες θα ήθελαν και κάπου η μπάλα χάνεται και ξεχνάμε πως τα Όσκαρ είναι απλά ένα παιχνίδι, ένας τρόπος της αμερικανικής Ακαδημίας Κινηματογραφικών Τεχνών κι Επιστημών να τιμήσει τις ταινίες της χρονιάς που θεωρεί ότι ξεχώρισαν και τίποτα παραπάνω. Ένα ξενύχτι το χρόνο είναι διασκεδαστικό, από εκεί και πέρα μηδαμινός είναι ο ρόλος των (όποιων) βραβείων στη διαμόρφωση της ιστορίας και της κριτικής αποτίμησης του κινηματογράφου.
Έχοντας πει αυτό, δεν μπορεί να αρνηθεί κανείς ότι τα Όσκαρ αποτυπώνουν, αν όχι την εξέλιξη του ίδιου του κινηματογραφικού μέσου, τότε οπωσδήποτε τις τάσεις κάθε εποχής. Κοιτώντας τη λίστα με τις ταινίες που έχουν αποσπάσει το αγαλματίδιο της Καλύτερης Ταινίας από το 1929, όταν και δόθηκαν τα πρώτα βραβεία, μέχρι σήμερα, αντλεί κανείς χρήσιμα συμπεράσματα για το τι είδους ταινίες προτιμά η χολιγουντιανή βιομηχανία. Και η αλήθεια είναι ότι, αν κοιτάξουμε τις ταινίες που έχουν λάβει αυτήν τη βραβευτική τιμή από το 2000 και μετά, βλέπουμε όλο και περισσότερο η επιλογή να γίνεται με κάποια ατζέντα και όχι απαραίτητα με κριτήριο την καλλιτεχνική ποιότητα των φιλμ. Όχι ότι βραβεύονται κακές ταινίες, κάθε άλλο. Απλώς μια σύγκριση των ταινιών που πήραν το συγκεκριμένο Όσκαρ στη δεκαετία του 2000 με εκείνες που βραβεύτηκαν έκτοτε φανερώνει πως ούτε ένα αριστούργημα δεν έχει βραβευτεί τα τελευταία 15 χρόνια, τουλάχιστον.
Παρακάτω, κάναμε μια απόπειρα να ταξινομήσουμε αξιολογικά όλες αυτές τις ταινίες, εκείνες δηλαδή που πήραν το Όσκαρ Καλύτερης Ταινίας στον 21ο αιώνα. Η κατάταξη ξεκινά από την, κατά τη γνώμη μας, χειρότερη έως την, πάλι κατά τη γνώμη μας, καλύτερη.
Crash (2005)
Παραβλέπουμε το γεγονός ότι η συγκεκριμένη ταινία πήρε το βραβείο μέσα από τα χέρια του Brokeback Mountain, άλλωστε ελάχιστες φορές η πραγματικά καλύτερη ταινία της χρονιάς έχει αποσπάσει το σχετικό αγαλματίδιο, όμως το Crash του κατά τ’ άλλα συμπαθέστατου Paul Haggis – και ουχί το ομότιτλο του David Cronenberg – είναι ίσως η χειρότερη ταινία που έχει λάβει την πολυπόθητη διάκριση στην ιστορία του θεσμού. Ένα σπονδυλωτό μελόδραμα όπου η έννοια της κινηματογραφικής λεπτότητας λάμπει διά της απουσίας της, το σπουδαίο cast δεν αρκεί για να σώσει την κατάσταση και η επίδραση της τηλεόρασης στο σινεμά αρχίζει να δείχνει τα πρώτα δυσοίωνα σημάδια της στην αποσπασματικότητα της αφήγησης. Και το Short Cuts του Altman ή το Magnolia του Paul Thomas Anderson περιλάμβαναν ξεχωριστές ιστορίες που διαπλέκονταν, αλλά το σενάριό τους είχε αιτιοκρατικότητα και δεν έμοιαζε με κακή σαπουνόπερα.
Slumdog Millionaire (2008)
Ο Danny Boyle είναι εντυπωσιακά άνισος σκηνοθέτης, ικανός για genre διαμάντια (28 Days Later, Sunshine), αλλά και αδιάφορα φιλμ (Millions, A Life Less Ordinary). Τίποτα, όμως, δεν μπορούσε να μας προετοιμάσει για την επίδειξη κακού γούστου που προσπαθεί να δικαιολογηθεί ως φόρος τιμής στην ινδική κουλτούρα, την οποία πραγματοποίησε ο Βρετανός σκηνοθέτης στο Slumdog Millionaire, τη σκανδαλωδώς οσκαρούχα ταινία του. Η κλισέ ιστορία επιτυχίας του νεαρού ήρωα του φιλμ δεν καταφέρνει σε κανένα σημείο να κερδίσει το ενδιαφέρον μας, ενώ η αλά μπολιγουντιανό μιούζικαλ αισθητική της εικονογραφίας δεν διαφέρει σε τίποτα από τις ταινίες το ύφος των οποίων επικαλείται. Επιτυχημένη μίμηση κακών ταινιών, αυτό όμως δε συνιστά σημαντικό κινηματογράφο, ούτε βέβαια ρεαλιστικό κοινωνικό δράμα, όπως πιθανώς εξέλαβαν την ταινία τα μέλη της Ακαδημίας.
12 Years A Slave (2013)
Περισσότερο εικαστικός παρά σκηνοθέτης, τουλάχιστον στα πρώτα του βήματα στο χώρο του κινηματογράφου, ο Steve McQueen αδυνατεί στο τρίτο μεγάλου μήκους φιλμ του να καλύψει τις δραματουργικές αδυναμίες και τα συγκινησιακά κλισέ του σεναρίου πίσω από τις, ομολογουμένως πανέμορφες, εικόνες που συνθέτει. Αφήστε που η εξιστόρηση μιας τόσο σκληρής ιστορίας και η ανάπτυξη ενός τόσο σοβαρού θέματος όπως ο ρατσισμός και η δουλεία απαιτεί μια μεγαλύτερη σκηνοθετική ταπεινότητα, την οποία ο McQueen δεν έχει ακόμη κατακτήσει. Το έργο θα σας συγκινήσει, υπάρχουν όμως άλλα πολύ καλύτερα πάνω στο ίδιο θέμα.
Green Book (2018)
Από τις μεγαλύτερες εκπλήξεις στα χρονικά των Όσκαρ, το feelgood road movie του Peter Farrelly (στην πρώτη σόλο σκηνοθετική του απόπειρα, χωρίς τη συνδρομή του αδελφού του Bob) πέταξε εκτός κούρσας τα δύο φαβορί εκείνης της χρονιάς, το Roma του Alfonso Cuaron και το The Favourite του Γιώργου Λάνθιμου, αφήνοντας άναυδους ακόμη και τους θαυμαστές του. Σε καμία περίπτωση δεν είναι μια κακή ταινία, είναι απλά μια ευχάριστη ταινιούλα για Κυριακή μεσημέρι, με ωραίο πρωταγωνιστικό δίδυμο (Mortensen – Ali), αλλά σε καμία περίπτωση δεν μπορεί να θεωρηθεί σπουδαίο φιλμ, αντάξιο μιας τέτοιας διάκρισης.
Coda (2021)
Το παραπάνω μπορεί να λεχθεί και για τον οσκαρικό νικητή του 2021, που είναι μια τίμια και καλόκαρδη ταινία για τα άτομα με ειδικές ανάγκες, ευαίσθητη και γεμάτη ανθρωπιά, την οποία ωστόσο έχουμε ξαναδεί και θα ξαναδούμε δεκάδες φορές, πιθανότατα σε ακόμα καλύτερες εκδοχές. Εντελώς αναπάντεχη και αυτή η βράβευση, αψυχολόγητη σε μια χρονιά που είχε στις υποψηφιότητες το αριστουργηματικό The Power of the Dog της Jane Campion, αλλά και αρκετές ακόμη, σαφώς καλύτερες ταινίες.
Everything Everywhere All At Once (2022)
Καθόλου κακή ταινία ούτε η περυσινή νικήτρια, κάθε άλλο. Κατά το μεγαλύτερο μέρος της καλογραμμένη, με εντυπωσιακές σκηνές δράσης, ωραίο χιούμορ, άριστα δουλεμένους χαρακτήρες και πολύ καλές ερμηνείες. Ταυτόχρονα, όμως, μια ταινία που ξεχνά να τελειώσει, πλατειάζει και κορυφώνεται σε μια κλισέ τρίτη πράξη η οποία αδικεί την πρωτότυπη ιδέα του υπόλοιπου φιλμ. Εκτός από το Καλύτερης Ταινίας, το φιλμ μάζεψε αρκετά ακόμη αγαλματίδια, σε ακόμη μία απογοητευτική οσκαρική βραδιά των τελευταίων ετών.
Chicago (2002)
Ο Rob Marshall μεταφέρει στη μεγάλη οθόνη το υπερ – επιτυχημένο μιούζικαλ του Μπροντγουέι, με ένα λαμπερό καστ αστέρων, σημειώνοντας τεράστια εμπορική επιτυχία και οσκαρικό θρίαμβο. Η ταινία είναι θεαματική, καλοφτιαγμένη και γεμάτη υπέροχα τραγούδια και μουσικοχορευτικά νούμερα, η πλοκή της είναι κάπως ισχνή και οι λάτρεις του μιούζικαλ σίγουρα έχουμε δει πολλές καλύτερες ταινίες, συνολικά πάντως πρόκειται για μια αξιοπρεπέστατη μεταφορά. Όχι η καλύτερη επιλογή της Ακαδημίας για εκείνη τη χρονιά, αλλά τουλάχιστον το βραβείο δεν κακόπεσε.
The King’s Speech (2010)
Αν δεν είχε πάρει το Όσκαρ Καλύτερης Ταινίας, το φιλμ του Tom Hooper θα ήταν μια ιδιαίτερα δημοφιλής ταινία την οποία πολύς κόσμος θα επισκεπτόταν τακτικά, καθώς είναι εκείνο το είδος της αγγλικής ταινίας εποχής που γοητεύει μεγάλη μερίδα του πληθυσμού, ειδικά τις μεγαλύτερες ηλικίες αλλά όχι μόνο. Είναι ένα καλογραμμένο έργο βασισμένο σε αληθινή ιστορία, με έναν εξαιρετικό Colin Firth στην ωραιότερη ερμηνεία της καριέρας του, είναι όμως και μια ταινία μικρών φιλοδοξιών, οι οποίες δεν περιλαμβάνουν τέτοια ακαδημαϊκή αναγνώριση. Γι’ αυτό και η ταινία παραμένει παρεξηγημένη μέχρι και σήμερα
The Artist (2011)
Ένας γλυκόπικρος φόρος τιμής στο βωβό κινηματογράφο, μια εντελώς ανώδυνη και κάπως σχηματική ταινία που, ωστόσο, επικράτησε του συναφούς θεματικής, αλλά ανώτερου Hugo του Martin Scorsese, που ήταν επίσης φαβορί εκείνη τη χρονιά. Ενδεικτική της αρκετά αλλοπρόσαλλης λογικής της Ακαδημίας είναι η βράβευση αυτού του φιλμ αλλά η παντελής απουσία του πολύ καλύτερου Babylon (2022) του Damien Chazelle έστω από τις υποψηφιότητες. Κρατάμε, ωστόσο, ότι χάρη σε αυτήν την ταινία έμαθε περισσότερος κόσμος τον Jean Dujardin.
Nomadland (2020)
Άλλη μια περίπτωση μικρής, απλής, καλής ταινίας που απέκτησε υπερβολικό hype και θριάμβευσε στα Όσκαρ μιας ιδιαίτερης χρονιάς, που σημείωσε μικρή σοδειά καλών ταινιών λόγω της πανδημίας του κορωνοϊού. Η Chloe Zhao (The Eternals) συνεχίζει την περιπλάνησή της στο αμερικανικό περιθώριο, η Frances McDormand (The Man Who Wasn’t There) κερδίζει ακόμη ένα Όσκαρ Α’ Γυναικείου Ρόλου – το τρίτο της – και το είδος των road movies αποκτά ένα μοντέρνο κλασικό τίτλο. Ο γράφων δεν είναι από τους θεατές που ορκίζονται στην συγκεκριμένη ταινία, αλλά οι αρετές της είναι αδιαμφισβήτητες.
The Hurt Locker (2009)
Διαβάζετε κείμενο που φέρει την υπογραφή θαυμαστή της Kathryn Bigelow και ειδικά των πρώτων ταινιών της. Τα Near Dark, Blue Steel και Point Break είναι από τις καλύτερες ταινίες είδους της εποχής τους και η δημιουργός τους μια από τις σημαντικότερες γυναίκες δημιουργούς του αμερικανικού κινηματογράφου. Ωστόσο, η «πολιτική» τριλογία της, που ξεκίνησε με το The Hurt Locker και συνεχίστηκε με τα Zero Dark Thirty και Detroit, δεν είναι από τα δυνατότερα έργα της. Είναι ένα εντυπωσιακά φτιαγμένο σινεμά που φλερτάρει με το λαϊκισμό ενίοτε. Πολύ σημαντικό, ωστόσο, που επιτέλους βραβεύτηκε εκείνη τη χρονιά με Όσκαρ Σκηνοθεσίας μια γυναίκα, ασύλληπτο ότι έπρεπε να φτάσουμε στο 2009 για να γίνει αυτό.
Argo (2012)
O Ben Affleck είναι καλός σκηνοθέτης, ακόμα καλύτερος από ό,τι είναι σαν ηθοποιός. Η κριτική, ωστόσο, έχει σταθεί άδικη απέναντι στο έργο του, αντιμετωπίζοντας χλιαρά την κορυφαία δουλειά του, το γκανγκστερικό Live By Night (2016), και με ενθουσιασμό τη λιγότερο δυνατή, που είναι το Argo. Πάντως, το τελευταίο είναι ένα καλοφτιαγμένο πολιτικό θρίλερ στα πρότυπα εκείνων της δεκαετίας του 1970, με θαυμάσια δουλειά στη φωτογραφία, τη σκηνογραφία και την ανάπλαση της εποχής.
Spotlight (2015)
Τα σεξουαλικά σκάνδαλα της Καθολικής Εκκλησίας δίνουν στον Tom McCarthy την αφορμή να φτιάξει ένα σύγχρονο All the President’s Men: ένα procedural δημοσιογραφικό θρίλερ στακάτου ρυθμού, με ωραίο cast και δυναμική σκηνοθεσία. Κατά τη γνώμη μας το The Post (2017) του Steven Spielberg ήταν ακόμα καλύτερο και άξιζε περισσότερο τη διάκριση, ας μην είμαστε γκρινιάρηδες όμως. Το Spotlight είναι μια καλή, απαραίτητη πολιτική ταινία, ένα είδος που το mainstream Hollywood όλο και παραμερίζει, δυστυχώς.
The Shape Of Water (2017)
To πανέμορφο παραμύθι του Guillermo Del Toro ανατρέπει τα κλισέ των monster movies, παραλλάσσει την ιστορία της κλασικής ταινίας Creature From the Black Lagoon (1954) του Jack Arnold μεταφέροντάς την στην περίοδο του Ψυχρού Πολέμου και της αντικομμουνιστικής υστερίας, αποσπά εξαιρετικές ερμηνείες από τη Sally Hawkins και τον Michael Shannon και κορυφώνεται σε μια συγκινητική κατακλείδα που δύσκολα δε θα σας επηρεάσει συναισθηματικά. Να και μια αναπάντεχη επιλογή της Ακαδημίας που μας εξέπληξε ευχάριστα, μιας και το σινεμά είδους συνήθως σνομπάρεται από τον θεσμό.
A Beautiful Mind (2001)
Για κάποιους ιστορική αδικία το γεγονός ότι η ταινία του Ron Howard πήρε τα Όσκαρ Καλύτερης Ταινίας και Σκηνοθεσίας σε μια χρονιά με αντιπάλους το Gosford Park του Robert Altman και το Mulholland Drive του David Lynch, κι από μια πλευρά άδικο δεν έχουν γιατί πράγματι η σύγκριση με αυτά τα δύο μεγαθήρια καταλήγει συντριπτική για το βραβευμένο φιλμ, όμως αν κοιτάξουμε τις ταινίες πέρα από βραβεία και λοιπά ακαδημαϊκά, όπως θα έπρεπε άλλωστε, το A Beautiful Mind είναι μια εξαίρετη ψυχαγωγία, ένα πρώτης τάξεως βιογραφικό δράμα που όποιος αγαπά τα μαθηματικά θα λατρέψει, από έναν συστηματικά συναρπαστικό σκηνοθέτη – και συστηματικά αδικημένο από τη μερίδα της κριτικής που αδυνατεί να διαχωρίσει τον καλό σκηνοθέτη από την ευδιάκριτη υπογραφή. Russell Crowe και Jennifer Connelly λάμπουν στους πρωταγωνιστικούς ρόλους, ο Ed Harris κι ο Paul Bettany είναι έξοχοι υποστηρικτικοί, και, αν επιτρέπεται μια προσωπική λοξοδρόμηση, αυτή είναι η ταινία που ο γράφων έχει δει περισσότερες φορές από κάθε άλλη στη λίστα – διψήφιος ο αριθμός των προβολών.
Birdman (2014)
Αν και το σινεμά του Inarritu αυτός ο θεατής το απορρίπτει σχεδόν συλλήβδην, τουλάχιστον στις περιπτώσεις που ο Μεξικανός σκηνοθέτης αποφασίζει «να εστιάσει στον άνθρωπο» – τι ενοχλητική, αλήθεια, έκφραση – το Birdman είναι αδιαμφισβήτητη ταινιάρα ολκής, ακόμα κι αν παραμερίσει κανείς τη βιρτουοζιτέ της. Τι να παραμερίσεις, δηλαδή, μιλάμε για μια σκηνοθεσία – σεμινάριο, αλλά και πέρα από αυτήν η ταινία είναι ένα απολαυστικά σαρδόνιο σχόλιο πάνω στην καλλιτεχνική δημιουργία, με αυτό το cast σε μεγάλη φόρμα: ο Michael Keaton (The Flash) σε ένα από τα ωραιότερα comeback των τελευταίων ετών, ο Edward Norton που πολύ αγαπάμε και πολύ περισσότερο μας λείπει υποδύεται κάτι συναφές με τον εαυτό του, η Emma Stone (Cruella, Poor Things), η Naomi Watts και αρκετοί ακόμα. Η καλύτερη ταινία του σκηνοθέτη και μια από τις ωραιότερες δημιουργίες για τη βιομηχανία του θεάματος.
Moonlight (2016)
Υπάρχει το σινεμά ατζέντας και υπάρχει και το σινεμά του Barry Jenkins: ένας κινηματογράφος σαφώς ταγμένος στις επιταγές της κοινωνικής επικαιρότητας και πολιτικά ενταγμένος, πλην όμως ιμπρεσιονιστικά σπουδαίος στην εικονοπλαστική του δύναμη και τη λυρική αφήγησή του. Το Moonlight ήταν η ταινία που αποκάλυψε το ταλέντο του Jenkins εμφατικά στο ευρύ κοινό, θριάμβευσε παντού, σημάδεψε ένα είδος σινεμά του οποίου πλέον αποτελεί σήμα – κατατεθέν και στέκει ως ένα μοντέρνο κλασικό έργο του οποίου η αξία εξω-κινηματογραφικά ισορροπεί με αυτήν κινηματογραφικά. Σκηνοθέτες σαν τον Barry Jenkins έχει ανάγκη ο αμερικανικός, και όχι μόνο, κινηματογράφος.
Gladiator (2000)
Θα συγκρατηθούμε και δε θα γράψουμε από στήθους το μονόλογο του Russell Crowe στην αρένα, μολονότι κάθε φορά που τον θυμόμαστε θέλουμε να ξαναδούμε το έργο. Ο Ridley Scott ανασταίνει εκ νεκρών το είδος του sword & sandal movie, που στη δεκαετία του 1950 βρισκόταν σε πλήρη άνθιση αλλά μέχρι το 2000 θεωρούνταν εμπορικό δηλητήριο, δίνει στον οσκαρούχο πρωταγωνιστή το ρόλο της καριέρας του και γεφυρώνει το χάσμα ανάμεσα στο σπουδαίο action σινεμά του ’90 και το αποδεκτό από την ακαδημία, καλογυαλισμένο υπερθέαμα. Αφηγηματικό σινεμά μεγάλου κοινού στα καλύτερά του, όποιος δεν το έχει δει επανορθώνει και συνεχίζει το άρθρο ύστερα.
Parasite (2019)
Ιστορικής σημασίας βράβευση καθότι η πρώτη μη αγγλόφωνη ταινία που το καταφέρνει, καμία σημασία δεν έχει αν συμφωνούμε ή όχι καθώς ο Bong Joon-Ho έδωσε με το Parasite μια ταινία που ισορροπεί θαυμαστά ανάμεσα στο arthouse, το εμπορικό σινεμά και την σάτιρα. Βλέποντας κανείς ξανά και ξανά την ταινία θα ανακαλύπτει διαρκώς γιατί εκτιμήθηκε τόσο και πόσο ευφυής είναι σε κάθε επίπεδο, η Ακαδημία προφανώς και έκρυψε σκοπιμότητα πίσω από τη βράβευση αλλά για μια φορά δε μας πειράζει, και ο Νοτιοκορεάτης σκηνοθέτης έχει πλέον τον κόσμο στα πόδια του.
Δείτε ακόμη:
The Departed (2006)
Για τους περισσότερους σκηνοθέτες, το The Departed θα ήταν αριστούργημα καριέρας. Για τον Martin Scorsese (The Last Temptation of Christ), είναι άλλη μια (πολύ) καλή ταινία. Μπορεί να έχει κατοχυρωθεί στη συνείδηση του κόσμου ως το φιλμ για το οποίο ο Αμερικανός δημιουργός κέρδισε ολίγον χαριστικά το καθυστερημένο Όσκαρ Σκηνοθεσίας του, η αλήθεια όμως είναι ότι το The Departed είναι ακόμα ένα εξαιρετικό γκανγκστερικό φιλμ από τον Scorsese, η ουσία του οποίου συνοψίζεται στη φράση του φοβερού (και) εδώ Jack Nicholson: «είτε είσαι μπάτσος, είτε γκάνγκστερ, αν βρίσκεσαι στην άκρη ενός όπλου, ποια η διαφορά;». Από τις ελάχιστες περιπτώσεις που το remake είναι καλύτερο από το πρωτότυπο – η ταινία βασίζεται στο Infernal Affairs (2002) του Andy Lau – το έργο είναι συναρπαστικό και υπέρμετρα cool.
No Country For Old Men (2007)
Κάπου ανάμεσα στο γουέστερν και το νεο-νουάρ, η διασκευή των αδελφών Coen στο ομότιτλο μυθιστόρημα του Cormac McCarthy με τον Javier Bardem στο ρόλο ενός από τους εμβληματικότερους «κακούς» του σύγχρονου σινεμά είναι μια αναμφισβήτητη κορυφή για τον αμερικανικό κινηματογράφο του αιώνα μας. Σε μια χρονιά που έθεσε την Ακαδημία ενώπιον μεγάλου διλήμματος, με το Zodiac του David Fincher και το There Will Be Blood του Paul Thomas Anderson (Licorice Pizza) επίσης υποψήφια στην κατηγορία, η ταινία των Coen έφυγε νικήτρια και, δεκαεπτά χρόνια μετά, παραμένει φρέσκια και μοντέρνα σαν να κυκλοφόρησε χθες.
Million Dollar Baby (2004)
Άλλο πράγμα προσδοκείς ότι θα δεις όταν ξεκινάει το Million Dollar Baby, άλλο συνειδητοποιείς ότι είδες μόλις τελειώνει η προβολή και, πιθανώς με δάκρυα στα μάτια, μένεις άναυδος εμπρός στο παιχνίδι που σου έπαιξε ο Clint Eastwood και ο σεναριογράφος του, Paul Haggis. Η ταινία αρχίζει σαν ένα συμβατικό πυγμαχικό δράμα, όπου μια νεαρή, φιλόδοξη αθλήτρια ζητά από ένα βετεράνο προπονητή να την αναλάβει, αλλά μετά την πρώτη ώρα ο μύθος αλλάζει κατεύθυνση και το έργο μετατρέπεται σε ένα σχόλιο πάνω στη θνητότητα, την οικογένεια και τις δεύτερες ευκαιρίες. Ο Eastwood, σαν γνήσια μεγάλος Αμερικανός σκηνοθέτης, υπηρετεί στην εντέλεια την ουσία του σεναρίου και, στο φινάλε, είναι σπαρακτικός.
The Lord Of The Rings: The Return Of The Κing (2003)
Το τελευταίο μέρος της τριλογίας που σημάδεψε το mainstream σινεμά στις αρχές του 21ου αιώνα κλείνει ιδανικά και συγκινητικά την ιστορία και το ταξίδι των χαρακτήρων, προσφέροντας θέαμα και συναίσθημα σε ισόποσες, συναρπαστικές δόσεις. Πανάξια κέρδισε όλα τα Όσκαρ που κέρδισε, ιδιαίτερα αυτό της Καλύτερης Ταινίας, καθώς πρόκειται για ένα επίτευγμα ανεπανάληπτου μεγέθους στα χρονικά του κινηματογράφου. Πάνω απ’ όλα, η τριλογία απέδειξε ότι τα μεγαλόπνοα παραμύθια κάθε άλλο παρά αδιάφορο αφήνουν ακόμη το κοινό κι ότι η σπουδαία αφήγηση θα είναι πάντα αναγκαία. Για τουλάχιστον δύο γενιές έκτοτε, το Lord of the Rings θα είναι το ωραιότερο κινηματογραφικό παραμύθι με το οποίο μεγάλωσαν.
