Το έπος της Δόνας Κικατριδίνης της Ολαρτάνης

Το έπος της Δόνας Κικατριδίνης της Ολαρτάνης

Η Κικατριδίνη είναι η όμορφη κόρη ενός βασιλιά που ξεκινά μια περιπετειώδη αναζήτηση συζύγου, ώστε να αναλάβουν παρέα τα ηνία του (φανταστικού, μεσαιωνικού) βασιλείου της. Το ταξίδι της μεγάλο, οι στάσεις της πολλές, αλλά κάθε φορά, είτε αποδεικνύεται πως ο επίδοξος γαμπρός έχει κάποιο κουσούρι, είτε οι ζωές τους παίρνουν διαφορετικούς δρόμους εξυπηρετώντας τα παιχνίδια της μοίρας (και της ανθρώπινης χαζομάρας). Αυτό είναι το Έπος της Δόνας Κικατριδίνης της Ολαρτάνης, το οποίο, εκτός από την Κικατριδίνη, επιχειρεί να παντρέψει και την έμμετρη ποίηση του  Σταύρου Κιουτσούκη με το μέσο των κόμικς και συγκεκριμένα τα σχέδια της Έφης Θεοδωροπούλου.

Η έμμετρη ποίηση του Κιουτσούκη είναι ευχάριστη, ανα στιγμές πραγματικά αστεία και προσφέρει μια σχετικά σύγχρονη ματιά στο θέμα της αναζήτησης συντρόφου, ακόμα κι αν δεν εμβαθύνει τόσο όσο θα μπορούσε (βέβαια, είναι προφανές από το ύφος της ιστορίας πως αυτός δεν ήταν ποτέ ο στόχος, οπότε η ιστορία δεν μπορεί να «κατηγορηθεί» για κάτι που δεν την ενδιέφερε ποτέ). Ωστόσο κάποιοι αναχρονισμοί (όπως λόγου χάρη η αναφορά σε ένα ταξίδι «δύο ώρες με το τρένο»), προδίδουν τον μεσαιωνικό κόσμο της ιστορίας για χάρη των ομοιοκαταληξιώνο ρυθμός των οποίων δεν προσφέρεται πάντοτε για μια ομαλή αναγνωστική εμπειρία.

Απολύτως ταιριαστό στον διασκεδαστικό κόσμο που πλάθει με τους στίχους του ο Κιουτσούκης, το γοητευτικά «άγαρμπο» σχέδιο της Θεοδωροπούλου με τις γλυκύτατες, ψιλόλιγνες φιγούρες αναδεικνύεται στο ιδανικό ταίρι του ποιήματος, γεννώντας την επιθυμία για περισσότερες συνεργασίες των δύο καλλιτεχνών. Ο συνδυασμός γκρι, απαλών ροζ και πορτοκαλί αποχρώσεων δημιουργούν πανέμορφες εικόνες, πιστές στο ύφος του ποιήματος. Εντούτοις, το μεγάλο πρόβλημα με το σχέδιο εντοπίζεται στον ανύπαρκτο αφηγηματικό του ρόλο. Αντί να μιλάμε για μια αδιαχώριστη συνεργασία κειμένου και εικόνας (κόμικ), στην οποία ο πεζός λόγος της αφήγησης έχει αντικατασταθεί από την έμμετρη ποίηση, όπως για παράδειγμα συνέβη στην προ ετών διασκευή του Ερωτόκριτου, τελικά έχουμε ένα ποίημα με εικονογράφηση, η οποία όχι μόνο δεν προσφέρει νέες πληροφορίες, αλλά τις περισσότερες φορές επαναλαμβάνει πράγματα που έχουν ήδη ειπωθεί. 

Στα χαρτιά, η ασυνήθιστη αφήγηση (έμμετρη ποίηση), το θέμα που γεννά προσδοκίες για μια σύγχρονη ματιά πάνω στις ρομαντικές σχέσεις, αλλά και το συμπαθέστατο δημιουργικό δίδυμο του Κιουτσούκη και της Θεοδωροπούλου μοιάζουν με άχαστο συνδυασμό. Δυστυχώς όμως, ο άστοχος τρόπος με τον οποίον επιχειρείται να συνδυαστεί ο λόγος και η εικόνα (με σαφέστατο «υποβιβασμό» της δεύτερης) οδηγούν σε ένα αποτέλεσμα των οποίων τα επιμέρους μέρη δεν «δένουν» ποτέ και το αποτέλεσμα δεν φέρνει τα επιθυμητά αποτελέσματα παρά τις αγαθές προθέσεις των συντελεστών του.

Κυκλοφορεί από την Jemma Press.

Σχόλια

Your email address will not be published.