Θρυλικός τίτλος των γαλλοβελγικών κόμικς, το Μαρσουπιλαμί δημιουργήθηκε από τον André Franquin, το 1952. Αρχικά, εμφανίστηκε ως ένα απλό κατοικίδιο των πρωταγωνιστών της σειράς Spirou & Fantasio για να εξελιχθεί σε έναν από τους εμπορικότερους κομιξικούς τίτλους σε Γαλλία και Βέλγιο, όταν κυκλοφόρησε αυτόνομα.
Το 1993, η Disney κυκλοφόρησε μία τηλεοπτική σειρά, εκτοξεύοντας τη φήμη του στα ύψη. Μερικά χρόνια αργότερα κυκλοφόρησε ακόμη μία σειρά κινουμένων σχεδίων, αυτή τη φορά γαλλικής παραγωγής, η οποία ήταν και εκείνη που προβαλλόταν στην Ελλάδα από το Alter Channel. Βέβαια, το ελληνικό κοινό ήταν ήδη γνώριμο με το φανταστικό ζώο από τη σειρά κόμικς της Μαμούθκομιξ.
Αυτό τον θρυλικό χαρακτήρα επιδιώκουν να συστήσουν εκ νέου στο σύγχρονο κοινό οι Zidrou (σενάριο) και Frank Pé (σχέδιο) με το Θηρίο τους. Τοποθετημένη στο μεταπολεμικό Βέλγιο, η ιστορία ακολουθεί τις περιπέτειες ενός νεαρού αγοριού που μεγαλώνει μόνο με την μητέρα του. Γόνος ναζί στρατιώτη έρχεται αντιμέτωπο με κακοποιητικές συμπεριφορές από τους συμμαθητές του, στρέφοντας τα ανεξάντλητα αποθέματά ενσυναίσθησης σε ταλαιπωρημένα ζώα που κουβαλάει στο σπίτι, παρά τις αντιδράσεις της μητέρας του. Ένα από αυτά, είναι και το εξωτικό Μαρσουπιλαμί (ή Μακρινούρη όπως το φωνάζει εξαιτίας της μακριάς ουράς του), το οποίο κατέληξε στην Ευρώπη ως μέρος ενός παράνομου φορτίου με εξωτικά ζώα.
Το κοινωνικο-πολιτικό πλαίσιο που συνοδεύει την ιστορία και οι μουντές αποχρώσεις του σχεδίου μπορεί να δημιουργούν την εντύπωση πως η ιστορία θα ακολουθήσει την πεπατημένη οδό της σοβαρής (ή σοβαροφανούς, αν προτιμάτε) επαναπροσέγγισης του χαρακτήρα, αλλά στην πραγματικότητα το χιούμορ έχει τον πρώτο λόγο. Οι σουρεαλιστικές καταστάσεις, όπως το άλογο-μέθυσος, οι κωμικές αντιδράσεις των χαρακτήρων και κυρίως της μητέρας όταν αντικρίζει το κάθε λογής ζωντανό που κουβαλάει στο σπίτι ο κανακάρης της, ακόμα και τα ερωτικά υπονοούμενα εξοπλίζουν την ιστορία με ένα (κατά βάση) ανάλαφρο ύφος που διατηρεί την ισορροπία ανάμεσα στην κομιξική υπερβολή και τον ρεαλισμό.
Μοναδικό ατόπημα του σεναρίου είναι πως μοιάζει με μία όχι και τόσο αρμονική σύζευξη δύο διαφορετικών ιστοριών: μία με πρωταγωνιστή το μαρσουπιλαμί και μία άλλη, τρομερά ενδιαφέρουσα, για μία γυναίκα που ερωτεύτηκε έναν ναζί και καλείται να ζήσει με αυτό το βάρος, μεγαλώνοντας το παιδί της μέσα σε ένα εχθρικό περιβάλλον κοινωνικής απομόνωσης και χλεύης. Δεδομένου πως η εξιστόρηση του πρώτου τόμου ξετυλίγεται μέσα από την οπτική των ανθρώπων και ουχί του εξωτικού μαρσουπιλαμί, δίνεται η εντύπωση πως οι περιπέτειες του ταλαίπωρου ζώου -άρα και οι όποιες θεματικές απορρέουν από αυτό- περισσότερο βαραίνουν την κεντρική αφήγηση, παρά αποτελούν αναπόσπαστο μέρος της.
Μικρό στραβοπάτημα πάντως για ένα κόμικ το οποίο, εκτός από ένα κατά τ’ άλλα καλογραμμένο σενάριο, διαθέτει και υποδειγματικό σχέδιο. Ακολουθώντας το παράδειγμα του σεναρίου, ο Frank Pé στήνει ένα σύμπαν που παρά την σκοτεινιά του δεν απορρίπτει τις στιγμές κωμικής υπερβολής, εμπλουτίζει τα καρέ του με οπτικά αστεία που κρύβονται στο φόντο συνοδεύοντας την κεντρική δράση, ενώ δεν διστάζει να προσθέσει και μερικές πικάντικες οπτικές λεπτομέρειες που πάνε χέρι-χέρι με τα ερωτικά υπονοούμενα του σεναρίου. Άνθρωποι και ζώα σχεδιάζονται με ζηλευτό πλούτο εκφραστικότητας, τα καρέ έχουν την κατάλληλη δόση λεπτομερειών και οι δυναμικές γωνίες λήψεις που επιλέγονται προσθέτουν μία καλοδεχούμενη κινηματογραφική αίγλη.
Αν και τελική ετυμηγορία δεν μπορεί να υπάρξει δίχως την ανάγνωση και του δεύτερου τόμου, δύσκολα μπορεί να αρνηθεί κανείς πως το πρώτο μέρος του Μαρσουπιλαμί: Το Θηρίο οφείλει να μην περάσει απαρατήρητο. Οι σεναριακές και σχεδιαστικές αρετές το αναδεικνύουν σε μία πραγματικά αξιόλογη κυκλοφορία, παρ’ ότι το αξιολάτρευτο μαρσουπιλαμί δεν έχει τον πρωταγωνιστικό ρόλο που υπονοεί ο τίτλος του κόμικ.
Το Μαρσουπιλαμί: Το Θηρίο #1 κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Μικρός Ήρωας σε μετάφραση της Τατιάνας Ραπακούλια.
