To 2021, το MCU έκανε το τηλεοπτικό του ντεμπούτο με τη σειρά WandaVision, η οποία όχι μόνο παραμένει μέχρι και σήμερα η αδιαμφισβήτητη τηλεοπτική κορυφή του, αλλά σύστησε στο τηλεοπτικό κοινό και μια από τις πιο απολαυστικές παρουσίες του σύμπαντος της Marvel, την πονηρή και δολοπλόκα μάγισσα Agatha Harkness (Kathryn Hahn). Η μπαμπέσα μάγισσα αγαπήθηκε, τα κεφάλια της Marvel παρήγγειλαν μια σόλο σειρά για τα μάτια της μόνο και τρία χρόνια αργότερα το Agatha All Along προσγειώθηκε στις οθόνες μας.
Η σειρά πιάνει το νήμα της πλοκής τρία χρόνια μετά το φινάλε του WandaVision με την Agatha να βρίσκεται στο Westview. Μαγεμένη από το ξόρκι της Wanda θεωρεί πως είναι μια ντετέκτιβ, οπότε και το πρώτο επεισόδιο δεν χάνει την ευκαιρία να παρωδήσει το σκοτεινό ύφος των αστυνομικών σειρών. Σύντομα όμως, ένας μυστηριώδης Έφηβος θα την βοηθήσει να συνειδητοποιήσει την αλήθεια, ζητώντας της να τον οδηγήσει στο Δρόμο των Μαγισσών. Εκείνη δέχεται, και αφού μαζέψουν μια ομάδα ξεπεσμένων μαγισσών ξεκινούν την μεγάλη περιπέτεια τους, δίχως να γνωρίζουν αν θα καταφέρουν να φτάσουν μέχρι τέλους.
Όπως ήταν αναμενόμενο, η σειρά επικεντρώνεται στην Agatha, φωτίζοντας το παρελθόν της: αποκαλύπτει τη σχέση της με άλλες ομάδες μαγισσών, πώς κατέληξε να είναι μια παρίας που όλοι την απεχθάνονται και φυσικά ξεδιπλώνει την τραγική ιστορία με τον γιο της. Όλα αυτά βέβαια, τα στριμώχνει βιαστικά στο τελευταίο επεισόδιο, διότι μέχρι εκείνη τη στιγμή η σειρά έχει σπαταλήσει πολύτιμο τηλεοπτικό χρόνο στις απολαυστικές μεν, αφηγηματικά φλύαρες δε δοκιμασίες που κλήθηκαν να αντιμετωπίσουν οι μάγισσες όσο βρίσκονταν στο Δρόμο των Μαγισσών και να προετοιμάζει το έδαφος για αυτό που, όπως αποδείχθηκε, ήταν η πραγματική της έγνοια: η αποκάλυψη της ταυτότητας του Εφήβου.
Μόνο που αυτή η εμμονή με τον Έφηβο (Joe Locke) δημιουργεί μερικά προβλήματα. Από τη μια, δεν χρειάζεται να είσαι και δαιμόνιος ντετέκτιβ για να αντιληφθείς ποιος μπορεί να είναι, οπότε το γεγονός ότι η σειρά χτίζει την αποκάλυψη της ταυτότητάς του ως το σημαντικότερο σεναριακό γεγονός κρίνεται μάλλον άστοχο. Από την άλλη, ποιος ο λόγος ύπαρξης μιας ολόκληρης σειράς που επικεντρώνεται τάχα στην Agatha, αλλά στην πραγματικότητα είναι απασχολημένη με τις συστάσεις ενός άλλου, νέου χαρακτήρα; Κυρίως όμως, η σειρά ποτέ δεν τον αντιμετωπίζει ως κάτι άλλο πέρα από ένα gimmick. Η ύπαρξη του είναι γεμάτη κενά, τα οποία θα μπαλωθούν όπως-όπως από κάποια επόμενη σειρά, ενώ οι όποιες ενδιαφέρουσες πτυχές του χαρακτήρα, όπως οι συνέπειες του τροχαίου ατυχήματος, ξεπετάγoνται σε ελάχιστα λεπτά.
Η Jec Schaefer, showrunner της σειράς, επιφυλάσσει αντίστοιχη μοίρα και για την υποτιθέμενη πρωταγωνίστρια της, επιδεικνύοντας απόλυτη ανικανότητα στη διαχείριση εκείνων των στοιχείων που θα μετέτρεπαν την Agatha σε πραγματικό χαρακτήρα και όχι μια κακή απομίμηση του Loki, μία καρικατούρα έτοιμη να προδώσει τα άτομα που την περιτρυγιρίζουν ανα πάσα στιγμή. Είναι αβάσταχτα κουραστικό μία ολόκληρη σεζόν να στηρίζτεαι αποκλειστικά και μόνο στο «μυστήριο» γύρω από τις αγαθές ή μη προθέσεις της Agatha. Μάλιστα, η περίπτωση της τελικής αναμέτρησης, στη διάρκεια της οποίας η Agatha αλλάζει στρατόπεδο δύο-τρεις φορές μέσα σε ελάχιστα λεπτά, δίχως προφανή λόγο, αποτελεί μνημειώδης απόδειξη του σεναριακού ο,τινανισμού που διακατέχει τη σειρά και δίχως αμφιβολία θα έπρεπε να διδάσκεται σε σχολές ως παράδειγμα προς αποφυγή.
Αν κάτι διασώζει το Agatha All Along από την παταγώδη αποτυχία είναι η ατμόσφαιρα άκακου τρόμου. Ιδανική για χουχουλιάρικες βραδιές φθινοπώρου, δεν καταφέρνει να μεταμορφώσει τη σειρά σε κάτι περισσότερο από ένα ακόμη αδιάφορο τηλεοπτικό προϊόν του σωρού προς γρήγορη κατανάλωση, αλλά τουλάχιστον βοηθάει στη χώνεψη του.
