Επειδή η δομή της ταινίας είναι τέτοια, ώστε η αποφυγή πιθανών σπόιλερ να είναι από δύσκολη έως αδύνατη, ας έχετε δει την ταινία προτού προχωρήσετε στην ανάγνωση του άρθρου.
*
*
*
Σχεδόν τριάντα χρόνια έχουν περάσει από την κυκλοφορία του Groundhog Day, εκείνης της κωμωδίας που εισήγαγε το κόνσεπτ της χρονικής λούπας. Έκτοτε, η ιδέα έχει αποδοθεί με κάθε δυνατό τρόπο, έχει περάσει σχεδόν από όλα τα είδη, έχει χρησιμοποιηθεί σε μεμονωμένα τηλεοπτικά επεισόδια, ενώ έχει γίνει ακόμα και τηλεοπτική σειρά με το υπέροχο Russian Doll. Και εκεί που το κόνσεπτ φαντάζει εξαντλημένο, έχοντας πάρει όλες τις πιθανές εκδοχές, κάνει την εμφάνιση του το Palm Spring για να αποδείξει πως υπάρχουν ακόμα περιθώρια για φρέσκες προσεγγίσεις της πολυδοκιμασμένης χρονικής λούπας, αυτή τη φορά στη μορφή μιας ρομαντικής κωμωδίας.
Η πλοκή της ταινίας φαινομενικά είναι εξαιρετικά απλή: ο Nyles γνωρίζει τη Sarah στη διάρκεια ενός γάμου, φλερτάρουν και στην προσπάθεια τους να ξεφύγουν από τις μίζερες ζωές τους, καταλήγουν να ερωτοτροπούν. Μέχρι αυτό το σημείο, η ταινία θα μπορούσε να είναι μια τυπική ρομαντική κομεντί που υπόσχεται ένα απολαυστικό ημίωρο, αλλά σύντομα διαπιστώνουμε πως οι δύο πρωταγωνιστές εγκλωβίζονται σε μια χρονική λούπα, εξέλιξη που αλλάζει πλήρως τα δεδομένα. Ακόμα πιο ενδιαφέρουσα λεπτομέρεια -και εκείνη που θέτει τις βάσεις, ώστε το Palm Springs να διαφοροποιηθεί από τις υπόλοιπες ταινίες με παρόμοια θεματική- είναι εκείνη που αποκαλύπτεται λίγο αργότερα, όταν διαπιστώνουμε μαζί με τη Sarah πως ο Nyles βρισκόταν εξ’ αρχής σε λούπα.
Αυτή η σεναριακή επιλογή επιτρέπει αφενός την σε βάθος εξερεύνηση των πρακτικών και φιλοσοφικών ερωτημάτων που εγείρονται σε μια τέτοια κατάσταση, εστιάζοντας κυρίως στις εμπειρίες του Nyles και αφετέρου τη δημιουργία μιας συγκρουσιακής συνθήκης για τους δύο πρωταγωνιστές. Σε αντίθεση με την παθητικότητα του Nyles, ο οποίος ύστερα από αμέτρητες επαναλαμβανόμενες ημέρες έχει παραιτηθεί από κάθε προσπάθεια απόδρασης, αποδεχόμενος την κατάσταση του, η Sarah απελπίζεται, ψάχνει απεγνωσμένα έναν τρόπο διαφυγής από την μονότονη ζωή που αναδύεται εμπρός της και η οποία την καταδικάζει σε καθημερινή υπενθύμιση λανθασμένων επιλογών που προκαλούν ανυπόφορες τύψεις.
Με όχημα τη σχέση που αναπτύσσουν οι δύο πρωταγωνιστές, η ταινία μετατρέπει τη χρονική λούπα σε μια αλληγορία για την ίδια τη ζωή, για την καθημερινότητα που μερικές φορές φαντάζει ατελείωτα επαναλαμβανόμενη και μονότονη, στερούμενη κάθε νοήματος. Ωστόσο, αντί να διατηρήσει μια νιχιλιστική στάση, ακολουθώντας τη μόδα των τελευταίων ετών, επιλέγει και προτάσσει μια σαφώς ρομαντική εναλλακτική, η οποία θέτει στο επίκεντρο τις ανθρώπινες σχέσεις και την προστασία που αυτές προσφέρουν απέναντι σε μια ζωή γεμάτη πόνο, θυμό, τύψεις και απουσία νοήματος. Στη λούπα είναι εγκλωβισμένο και ένα τρίτο άτομο, το οποίο ερμηνεύει με εκδικητική ορμή ο J.K Simmons, η ιστορία του οποίου υπογραμμίζει ακριβώς αυτό που αναφέραμε μόλις για τις ανθρώπινες σχέσεις. Αν είναι να ζεις μια ζωή δίχως νόημα, το καλύτερο που έχεις να κάνεις είναι να κάνεις τη ζωή τη δική σου και των γύρω σου όσο καλύτερη μπορείς.
Απ’ όλα τα παραπάνω, γίνεται εύκολα εμφανές πως η ισχύς της ταινίας κρύβεται στο καλοκουρδισμένο σενάριο του Andy Siara. Οι ανατροπές αποκαλύπτονται μαεστρικά στα κατάλληλα σημεία καταφέρνοντας να εκπλήξουν ακόμα και τους πιο υποψιασμένους θεατές, εξυπηρετώντας παράλληλα και την εξέλιξη των χαρακτήρων, οπότε σε καμιά περίπτωση δεν μπορούν να χαρακτηρισθούν ως φθηνοί εντυπωσιασμοί. Επιπλέον, είναι μια από τις σπάνιες περιπτώσεις ταινιών με χρονική λούπα, όπου οι φιλοσοφικοί προβληματισμοί συνυπάρχουν τόσο αρμονικά με την ανάλαφρη πλευρά της ιστορίας, δίχως να θυσιάζεται η περιπλοκότητα των ιδεών, προσθέτοντας έναν ακόμη λόγω θαυμασμού για τη σεναριακή δουλειά.
Η ταινία, όμως, δεν παύει να μας εντυπωσιάζει και σε άλλους τομείς, όπως η υποκριτική. Χαρακτηριστικό είναι το παράδειγμα του Andy Samberg, ενός ηθοποιού που πλέον στο μυαλό μου έχει ταυτιστεί με την προσωπικότητα του Jake Peralta στο εκπληκτικό Brooklyn Nine Nine, οπότε -ίσως και άδικα- περίμενα πως και εδώ θα έδινε μια ερμηνεία που δεν θα ξέφευγε από τα κάφρικα πρότυπα του αγαπητού χαρακτήρα. Κι όμως! Δίχως να αρνείται τις κωμικές του ικανότητες, αλλά μετριάζοντας τες αισθητά, καταφέρνει να αποδώσει με το απαραίτητο δραματικό βάρος τον ρόλο του, αποτυπώνοντας τον Nyles ως ένα άτομο που δεν διστάζει να προβεί στην πιο παλαβή πράξη, αφού πλέον δεν έχει να χάσει κάτι, χωρίς αυτό να σημαίνει πως έχει απεμπολήσει κάθε ηθικό φραγμό. Οι ισορροπίες που κρατάει είναι εξαιρετικά λεπτές, αποδεικνύοντας πως ο συμπαθέστατος ηθοποιός δεν εξαντλεί τις ικανότητες του σε ασφαλείς για εκείνον ρόλους.
Εξίσου συναρπαστική είναι και η συμπρωταγωνίστρια του, Cristin Milioti, η ενέργεια και το πάθος της οποίας για εύρεση κάποιας λύσης στο πρόβλημα κλέβουν την παράσταση. H Milioti αναλαμβάνει τον ρόλο με το πιο βαρύ συναισθηματικό φορτίο και τα καταφέρνει περίφημα -το βλέμμα της φανερώνει όλη τη θλίψη και την απόγνωση που κουβαλάει ένα άτομο που είναι υποχρεωμένο να ξυπνάει κάθε πρωί με την υπενθύμιση ενός λάθους που θα ήθελε να ξεχάσει όσο το δυνατόν συντομότερα.
Η λεπτή ισορροπία ανάμεσα στην κωμωδία, τον ρομαντισμό και τα ασήκωτα υπαρξιακά ερωτήματα διατηρείται στο ακέραιο και από τη σκηνοθεσία του Max Barbakow, ο οποίος ξέρει πως να διαχειριστεί το εξαιρετικό υλικό του, εστιάζοντας στις διάφορες πτυχές του όταν και όπως πρέπει. Λιτή, πολύχρωμη με μικρές δόσεις σουρεαλισμού συνοδεύει με τον καλύτερο τρόπο το υπέροχο σενάριο.
Φρέσκια, διασκεδαστική, πολυεπίπεδη και ισορροπημένα ρομαντική, η ταινία του Barbakow πρόκειται για την αναπάντεχη έκπληξη αυτής της τόσο περίεργης κινηματογραφικής (και όχι μόνο) χρονιάς, προσφέροντας λόγο ύπαρξης σ’ έναν κόσμο που μοιάζει βάναυσος και δίχως νόημα. Γιατί, όπως λέει και ο Nyles, το καλύτερο που έχουμε να κάνουμε από τη στιγμή που γεννιόμαστε είναι να αποδεχθούμε και να αγκαλιάσουμε την ύπαρξη μας.
