Οι μέχρι τώρα ταινίες του Thor δύσκολα θα βρεθούν σε λίστα με τις καλύτερες του MCU, με τους χαρακτήρες τόσο του Thor όσο και του Loki να αναδεικνύονται κυρίως χάρη στους Avengers. Η νέα κινηματογραφική προσθήκη του Θεού της Αστραπής σε σκηνοθεσία του ιδιαίτερου Taika Waititi είναι ικανή να αλλάξει τις ισορροπίες χαρίζοντας μας την πιο περίεργη ταινία της Marvel.
Φέτος εμφανίστηκε μια τάση στο υπερηρωικό είδος με τις ταινίες που ανήκουν σε αυτό να καλύπτουν χαρακτηριστικά και άλλων ειδών. Έτσι, το Logan ήταν ουσιαστικά ένα western, ενώ ο νέος Spiderman ήταν μια coming-of-age ταινία. Στην ίδια λογική, το Thor: Ragnarok είναι μια κωμωδία, η οποία τυχαίνει να έχει ως πρωταγωνιστές υπερήρωες. Από το πρώτο μέχρι το τελευταίο λεπτό βομβαρδιζόμαστε με αστεία, τα οποία έχουν ως φόντο ένα πολύχρωμο, κιτς σκηνικό και εφέ που μοιάζουν πιο επίπεδα και από την επίπεδη Γη που φαντάζονται μερικοί μερικοί. Προφανώς, αυτή η ιδιαίτερη αισθητική, η οποία οριακά θυμίζει b-movie, δεν είναι αποτέλεσμα ανικανότητας, αλλά σκοπός του σκηνοθέτη. Τα γεμάτα υπερβολή σκηνικά συμπληρώνονται από τις εξίσου υπερβολικές ερμηνείες, οι οποίες σε μερικά σημεία αγγίζουν τα όρια της παρωδίας.
Οπότε κατά μία άποψη ο νέος Thor εκφράζει στον μέγιστο βαθμό το στυλ που θεωρητικά εκπροσωπεί η MARVEL, αλλά ελάχιστες φορές πέτυχε, εκείνο των ανάλαφρων και πραγματικά κωμικών ταινιών. Το ότι αυτό συνδυάστηκε με το όραμα ενός σκηνοθέτη και όχι των παραγωγών, αφήνει μια μικρή χαραμάδα ελπίδας για παρόμοιες μελλοντικές προσεγγίσεις της εταιρείας, η οποία μέχρι τώρα ακολουθούσε μια πιο τυπική προσέγγιση, απομακρύνοντας οποιαδήποτε δημιουργική φωνή είχε διαφορετικές ιδέες.
Κάπου εδώ όμως, αρχίζω να διχάζομαι, όπως ο Bruce Banner με τον Hulk. Από τη μία χαίρομαι απίστευτα που το όραμα ενός ιδιαίτερου σκηνοθέτη κατάφερε να ανανεώσει μια κορεσμένη σειρά ταινιών, από την άλλη αναρωτιέμαι γιατί αυτός ο σκηνοθέτης έπρεπε να αναλάβει την ταινία με θέμα το Ragnarok, δηλαδή το τέλος του κόσμου. Τα αλλεπάλληλα αστεία στερούν τη δυνατότητα δημιουργίας συναισθήματος στις πραγματικά σημαντικές στιγμές και μειώνουν τη σημασία ζητημάτων, όπως εκείνο της σκλαβιάς και της επανάστασης που αναφέρθηκαν κανα δυο φορές. Τώρα θα μου πείτε, “πρέπει οι υπερηρωικές ταινίες να θίγουν τέτοια ζητήματα;” και θα σας απαντήσω πως όχι απαραίτητα, αλλά πρώτον είναι κρίμα να αφήνουν ευκαιρίες ανεκμετάλλευτες, όπως συνέβη εδώ και δεύτερον, οι σπουδαίες ταινίες του είδους (The Dark Knight, Logan) έκαναν αυτό το παραπάνω βήμα χωρίς να στερούνται δράσης και διασκέδασης.
Αυτή η υπερβολική στόχευση στο χιούμορ, όπως είπαμε και νωρίτερα έχει ως αποτέλεσμα ερμηνείες που αγγίζουν την παρωδία, κάτι που δεν είναι απαραίτητα κακό, αφού ταιριάζει με την προσέγγιση του Waititi και λειτουργεί εξαιρετικά στην περίπτωση του Jeff Goldblum, απλά είναι κρίμα να θυσιάζονται ηθοποιοί, όπως η Kate Blanchett και ο Idris Elba. Επίσης, είναι κρίμα να έχεις την πρώτη γυναίκα αντίπαλο, να την ερμηνεύει η Κate Blanchett και παρ’ όλα αυτά να συνεχίζεις την παράδοση των βαρετών MARVEL-ικών κακών. Η καημένη το μόνο που έκανε ήταν να περιφέρεται δεξιά και αριστερά μόνο και μόνο για να μας πετάξει exposition στη μούρη και να ρίξει λίγο ξύλο.
Όπως και να’ χει, το Thor:Ragnarok δείχνει το σωστό δρόμο στη Marvel, εκείνον της πραγματικής κωμωδίας, θυσιάζοντας όμως το πολύ δυνατό καστ που διαθέτει και ένα εν δυνάμει ενδιαφέρον σενάριο.
Παράλληλες προτάσεις
Αν λατρέψατε την προσέγγιση του νεοζηλανδού σκηνοθέτη αξίζει να ρίξετε μια ματιά στις ιδιαίτερες ταινίες του, όπως το What Do We Do In The Shadows, ένα διασκεδαστικότατο mocumentary με βρικολάκες (αλήθεια λέω) ή το επίσης αστείο και ανα στιγμές συναισθηματικό Hunt for the Wilderpeople.