Αν και πάντοτε υπήρχε αυτή η τάση (ή ακόμα και ανάγκη, αν προτιμάτε), τα τελευταία χρόνια έχει γίνει ακόμα πιο ισχυρή με την ποπ κουλτούρα σε όλες της τις εκφάνσεις να πλημμυρίζει με ιστορίες που απολαμβάνουν να βασανίζουν τα εύπορα κοινωνικά στρώματα. Από τα πιο καλλιτεχνικά Παράσιτα και το Τρίγωνο της Θλίψης, τις παλπ ιστορίες μυστηρίου με πρωταγωνιστή τον Benoit Blanc στα Knives Out & Glass Onion μέχρι το τηλεοπτικό Succession, τα παραδείγματα είναι πολλά. Στην τηλεόραση, ένα από τα χαρακτηριστικότερα δείγματα αυτής της τάσης είναι η ανθολογική σειρά του Mike White, White Lotus.
H πιο πρόσφατη προσθήκη της ανθολογικής σειράς διατηρεί την ίδια ιδέα, συνεχίζοντας να διαδραματίζεται στη διάρκεια των διακοπών διάφορων πλουσίων, μονάχα που αυτή τη φορά η δράση μεταφέρεται στη γραφική Σικελία. Αφού ρίξει το πρώτο τυράκι με τα πτώματα που εμφανίζονται στην αρχή του πρώτου επεισοδίου, προκαλώντας αναμπουμπούλα στους ξέγνοιαστους ζάμπλουτους τουρίστες, η σειρά αρχίζει να ξετυλίγει τα αλληλοπλεκόμενα νήματα των ιστοριών της μέσα από μια ντουζίνα χαρακτήρων, μεταπηδώντας από την μια παρέα στην άλλη.
Από τη μια, έχουμε τη γνώριμη από την πρώτη σεζόν, Tanya, η οποία ήρθε να ζήσει τον παραμυθένιο της έρωτα με τον σύζυγό της, αλλά η παγερή συμπεριφορά του περισσότερο απόγνωση της προκαλεί παρά ικανοποιεί τις ερωτικές της διαθέσεις, καταλήγοντας τελικά να φορτώνεται στην κακομοίρα τη γραμματέα της, η οποία είναι αναγκασμένη να ακολουθεί το αφεντικό της σε κάθε βήμα του, αντί να φλερτάρει με νεαρούς Ιταλούς. Η επόμενη παρέα είναι εκείνη μιας οικογένειας αντρών (παππούς, πατέρας και γιος) που επισκέπτονται τη Σικελία με σκοπό να γνωρίσουν τους ξεχασμένους προγόνους τους και να γιορτάσουν την επανένωση της οικογένειάς τους. Έως ότου συμβεί αυτό όμως, ο ηλικιωμένος παππούς δεν θα πάψει να φλερτάρει κάθε θηλυκή ύπαρξη που βρεθεί στο διάβα του, ο πατέρας θα εκτονώσει τις σεξουαλικές του ορμές με μια τοπική συνοδό πολυτελείας που ψαρεύει πελάτες στο ξενοδοχείο και ο γιος θα προσπαθεί για μια εβδομάδα να επιβιώσει από τις διαδοχικές ντροπές που σπέρνουν οι πρόγονοι του. Ωστόσο, εκεί που φαίνεται να διακυβεύονται όλα, είναι στα δύο φιλικά ζευγάρια. Οι μεν, αποτελούν το τέλειο ζευγάρι – πλούσιοι, ευτυχισμένοι με παιδιά, δίχως έγνοιες για τον κόσμο που καίγεται γύρω τους, αλλά με ασίγαστο πάθος για την αλληλοϊκανοποίηση τους-, οι δε δυσανασχετούν με την παρέα τους, θεωρώντας πως ελάχιστα τους ενώνουν με ένα ζευγάρι που ζει μέσα σε μια διαρκή ψευδαίσθηση για τον κόσμο, αλλά και την ίδια τους τη σχέση.
Το συναρπαστικό με το White Lotus είναι πως ενώ θεωρητικά κουβαλάει τη στάμπα μιας ιστορίας μυστηρίου, στην πράξη δεν ενδιαφέρεται για αυτό. Ο Mike White δεν νοιάζεται για κάποια αιματοβαμμένη κλιμάκωση, διαμελισμένα πτώματα ή κάποια συγκλονιστική αποκάλυψη που θα αλλάξει τα δεδομένα, αλλά παρατηρεί με προσοχή εκείνες τις μικρές στιγμές που δημιουργούν μια υπόκωφη ένταση. Λάγνα αγγίγματα κάτω από το τραπέζι, ματιές όλο οργή, δηλητηριώδη σχόλια μασκαρεμένα με ευγενικά χαμόγελα. Όλα εκείνα που διαμορφώνουν τις πολύ-επίπεδες σχέσεις εξουσίας ανάμεσα στους χαρακτήρες, την τομή ανάμεσα στον έρωτα, το στάτους και το χρήμα.
Μπορεί τα όσα διαδραματίζονται να φαίνονται κατώτερα μιας σειράς μυστηρίου, φαινομενικά ανίκανα να δημιουργήσουν το απαραίτητο μυστήριο, αλλά η σκηνοθεσία του White δεν έχει πει την τελευταία της λέξη. Αφενός, επιστρατεύει το τοπίο της Σικελίας για να ενισχύσει την ένταση, αποτυπώνοντας μεγαλειωδώς τα οργισμένα κύματα που σκάνε στα αιχμηρά βράχια, με περηφάνεια το ηφαίστειο της Αίτνα με τους απειλητικούς καπνούς του και με υποβλητικότητα τον αριστοτεχνικό διάκοσμο του ξενοδοχείου που φαντάζει με προειδοποίηση για τη συνέχεια. Αφετέρου, επιλέγει να ξεκινάει σχεδόν κάθε επεισόδιο με το απαλό φως της αυγής. Τότε που υπάλληλοι ανοίγουν τις ομπρέλες δίπλα στην πισίνα, κάποιοι κάνουν την πρωινή τους γυμναστική τρέχοντας στα ανηφορικά σοκάκια του χωριού και άλλοι βγαίνουν στα κρυφά από δωμάτια που ξέμειναν το βράδυ ή κλείνουν τους ανοιχτούς τους λογαριασμούς όσο οι υπόλοιποι κοιμούνται. Η ησυχία πριν την καταιγίδα.
Και βέβαια, συνοδεία της σκηνοθεσίας έρχονται οι ερμηνείες. Κάποιες είναι πιο διασκεδαστικές, όπως εκείνες του έκφυλου παππού ή μιας εκ των συνοδών πολυτελείας, άλλες ακροβατούν ανάμεσα στην κωμωδία και την τραγωδία (όπως η Tanya της Jennifer Coolidge), ενώ υπάρχουν και εκείνες που κουβαλάνε μεγάλο μέρος της έντασης της σειράς. Ο λόγος φυσικά για το ζευγάρι των Harper (Aubrey Plaza) και Ethan (Will Sharpe), των οποίων η κοσμοαντίληψή τους θα αμφισβητηθεί εντόνως. Στη διάρκεια των διακοπών τους το ζευγάρι θα βρίσκεται σε μια διαρκή υπερένταση και το ψυχρό, ύποπτα ήρεμο βλέμμα του Sharpe καλλιεργεί συναισθήματα αγωνίας, τα οποία συντηρούνται από την οργισμένη Plaza.
Διεισδυτικό, απολαυστικό και ακαταμάχητα στιλάτο, το White Lotus αφήνει τους πλούσιους πρωταγωνιστές του να πνιγούν μέσα στις προσωπικές τους αδυναμίες και αμφιβολίες, αποφεύγει το φθηνό δράμα και τιμάει μέχρι τέλους τις ιδέες του, προσφέροντας τελικά στο κοινό μια απολαυστική τηλεοπτική εμπειρία που δεν χορταίνεις να παρακολουθείς.
