Ανάλαφρα και φωτεινά(;), τα κινούμενα σχέδια έχουν συνδεθεί στη κοινή συνείδηση ως ένα μέσο που απευθύνεται κατά κύριο λόγο στα παιδιά. Ενδεικτικά είναι τα πρωινά των Σαββατοκύριακων που έχουν συνδεθεί με την παρακολούθηση των περιπετειών αγαπημένων δισδιάστατων χαρακτήρων που έχουν γαλουχήσει γενιές και γενιές. Ωστόσο, μήπως η πραγματικότητα είναι λίγο διαφορετική; Μήπως οι αγαπημένοι μας χαρακτήρες κρύβουν σκοτεινά μυστικά που αν αποκαλύπτονταν θα έφερναν σε δυσχερή θεση τους ίδιους, αλλά και τη βιομηχανία που τους ανέδειξε; Σκληρές απαντήσεις σε αυτά τα αδυσώπητα ερωτήματα προσφέρει το κόμικ του Rich Koslowski, Τρία Δάχτυλα, που κυκλοφόρησε πρόσφατα από τις εκδόσεις Μικρός Ήρωας.
Μέσα από φωτογραφικά “ντοκουμέντα” και συνεντεύξεις παλαίμαχων ηθοποιών καρτούν, ο Koslowski εξιστορεί την καλλιτεχνική πορεία του Ντίζυ Γουόλτερς, ενός φέρελπι δημιουργού που αναζητούσε τρόπο να αναδειχθεί στη βιομηχανία του θεάματος. Τελικά, τα κατάφερε σε συνεργασία με τον ηθοποιό-καρτούν Ρίκυ Ρατ, με τις ταινίες τους να κάνουν ανεπανάληπτη επιτυχία. Όπως ήταν αναμενόμενο, πολλά νεαρά καρτούν εμπνεύστηκαν από την επιτυχία του Ρίκυ, ελπίζοντας να βρουν και εκείνα μια θέση στη βιομηχανία με την ελπίδα να αναπαράγουν μια όμοια επιτυχία. Αρχικά, κάτι τέτοιο φάνταζε ακατόρθωτο, σταδιακά όμως άρχισαν να εμφανίζονται και άλλα καρτούν-πρωταγωνιστές, η επιτυχία των οποίων τροφοδοτούσε μια σκοτεινή και -αν ίσχυε- τρομακτική θεωρία συνωμοσίας…
Αρχικά, ο τρόπος με τον οποίον ο Koslowski ξεδιπλώνει την αφήγησή του μπορεί να φαντάζει αταίριαστος με το μέσο -η υπερβολική έκταση του κειμένου σίγουρα ξενίζει σ’ ένα βαθμό-, ωστόσο όσο περνάνε οι σελίδες αποδεικνύεται ιδιαίτερα ταιριαστός με το ύφος που επιχειρεί να εγκαθιδρύσει. Η ρεαλιστικότητα που εκπέμπουν οι ρετρό “φωτογραφίες” αντιπαραβάλλονται με τις γκροτέσκες κομιξικές φιγούρες και τις έντονες εκφράσεις τους, συνθέτοντας ένα αρκούντως σκοτεινό αφήγημα με κωμικές αναλαμπές που αναδεικνύει την σχεδιαστική δεινότητα του δημιουργού.
Η φαντασία, η πραγματικότητα (με αναφορές σε υπαρκτά πρόσωπα και ιστορικά γεγονότα) μπλέκονται με και εμπνέονται από θεωρίες συνωμοσίες (άραγε, πέθανε ο Walt Disney ή μήπως έχει καταψυχθεί μέχρι να βρεθεί θεραπεία στην αρρώστια του;) δημιουργούν ένα ευκολοδιάβαστο και απολαυστικό ανάγνωσμα, το οποίο αν και γράφτηκε το μακρινό 2002 φαντάζει ακόμα επίκαιρο χάρη στο κύμα καταγγελιών που προέκυψαν σε παγκόσμιο επίπεδο από το κίνημα του #MeToo.
Πρωτότυπο αφηγηματικά, σκοτεινό υφολογικά, αλλά δίχως να παίρνει τον εαυτό του απόλυτα στα σοβαρά, το κόμικ του Koslowski αποδεικνύεται μια ευχάριστη έκπληξη τόσο για εκείνα τα άτομα που μεγάλωσαν με δημοφιλή καρτούν, όσο και για εκείνα που αναζητούν μια πρόταση που ξεφεύγει από τις καθιερωμένες κομιξικές προσεγγίσεις.
