Συνέντευξη με τον Paolo Licata

Στη Σικελία της δεκαετίας του 60’, οι γονείς της 11χρονης Lucia γίνονται οικονομική μετανάστες στη Γαλλία, αφήνοντας την μικρή πίσω με την γιαγιά της. Το ανήσυχο πνεύμα της, θα συγκρουστεί με την αυστηρότητα της γιαγιάς της, η οποία προσπαθεί να την προστατεύσει από τα επώδυνα μυστικά του αποκλειστικού μικρόκοσμού τους.

Με αφορμή την έξοδο της ταινίας του στις ελληνικές αίθουσες, το τετραήμερο που μας πέρασε, ο Paolo Licata, δημιουργός του φιλμ Alone with her Dreams, βρέθηκε στην Αθήνα προκειμένου να συνομιλήσει με το κοινό σχετικά με αυτή. Αν και πρόκειται για ντεμπούτο, ο Paolo αποτυπώνει μια καρτποσταλική ηθογραφία της εποχής, εμπλουτισμένη με ένα επίκαιρο, όσο και ζοφερό, κοινωνικοπολιτικό σχόλιο πάνω στην γυναικεία χειραφέτηση και την παιδική αθωότητα. Το φιλμ έχει συμμετάσχει σε 13 φεστιβάλ του εξωτερικού, ενώ έφτασε και μέχρι τις ιταλικές χρυσές σφαίρες κερδίζοντας το βραβείο πρωτοεμφανιζόμενου σκηνοθέτη και αυτό της μουσικής.

Πρώτη, λοιπόν, σκηνοθετική απόπειρα για τον Paolo, πρώτη συνέντευξη και για τον γράφοντα. Ο ενθουσιασμός μεγάλος. Περισσότερα παρακάτω.

Είναι η πρώτη σας ταινία, σωστά; Πώς ήταν τα γυρίσματα ως πρώτη εμπειρία συμπεριλαμβανομένων τόσο του σταδίου της προετοιμασίας που προηγείται της παραγωγής, όσο και το στάδιο των ουσιαστικών γυρισμάτων;

Σχετικά με το πρώτο σκέλος, ο σχεδιασμός της παραγωγής ήταν, ίσως, και ένα από τα δυσκολότερα πράγματα της ζωής μου, καθώς στην Ιταλία είναι πολύ δύσκολο να βρεις χρηματοδότηση για πρωτοεμφανιζόμενους σκηνοθέτες, ιδίως αν η ταινία δεν είναι κωμωδία, οι οποίες (ταινίες) είναι επικερδείς για την ιταλική αγορά. Αντιθέτως, οι πιο ανεξάρτητες παραγωγές, οι οποίες, μάλιστα, αναδεικνύουν και κοινωνικά θέματα, είναι πολύ πιο δύσκολο να ευδοκιμήσουν, εκτός και αν έχεις ένα μεγάλο «όνομα» στο χώρο όντας σκηνοθέτης, παραγωγός ή ηθοποιός. Επίσης, δύσκολο ήταν να βρώ και τον κατάλληλο παραγωγό δεδομένου ότι πολλοί δεν είναι επαγγελματίες και αυτό παρατηρείται παγκοσμίως.

Πριν την ταινία είχα και άλλες δύο αποτυχημένες παραγωγές. Αμφότερες διεκόπησαν στα μισά του σχεδιασμού. Η τρίτη και φαρμακερή (γέλια) ήταν αυτή του 2019 όπου καταφέραμε να βρούμε κάποια ιδιωτική και δημόσια χρηματοδότηση, με ένα πολύ μικρό μπάτζετ σαφώς. Η ταινία είναι «φτωχή», όμως, αυτή της η απλότητα είναι η δύναμή της που προέρχεται τόσο από επιλογή, όσο και από ανάγκη (γέλια).

Σχετικά με το δεύτερο, αυτό των γυρισμάτων, τα συναισθήματά μου «χωρίστηκαν» στα δύο. Από την μία, ήμουν πολύ ενθουσιασμένος που θα βρισκόμουν στο σετ και, επιτέλους, θα έκανα την πρώτη μου ταινία, από την άλλη, ήμουν και τρομοκρατημένος, μιας και ερχόμουν από δύο αποτυχημένες παραγωγές, ενώ οι οιωνοί δεν ήταν και πάλι με το μέρος μας.

Δηλαδή;

Τα γυρίσματα έλαβαν χώρα μεταξύ Νοέμβρη και Δεκέμβρη σε νησί. Ο καιρός ήταν σφοδρός και αυτό επηρέαζε την τροφοδοσία και επικοινωνία μας με την ενδοχώρα, ενώ βιώσαμε και μια διήμερη εργατική απεργία. Η τελευταία μέρα, ωστόσο, των γυρισμάτων ήταν και η καλύτερη. Όταν τελείωσε, ήξερα πως είχα ένα πολύ καλό υλικό στα χέρια μου.

Μια πιο αδιάκριτη ερώτηση. Την απαντάτε αν θέλετε. Τι οδήγησε στις δύο προηγούμενες «αποτυχίες»;

Όπως είπα είναι δύσκολο να γυρίσεις μια ταινία στην Ιταλία. Την πρώτη φορά, ο παραγωγός αποσύρθηκε καθώς αδυνατούσε να βρει χρηματοδότηση. Την δεύτερη (και χειρότερη), ήμασταν στο σετ ουσιαστικά, μία εβδομάδα μακριά από την έναρξη των γυρισμάτων, όταν δύο μέλη της εταιρείας παραγωγής βρέθηκαν αντιμέτωποι στο δικαστήριο. Συνεπώς όλα σταμάτησαν (γέλια).

Τι σας ενέπνευσε στη δημιουργία του φιλμ;

Πρώτα από όλα το βιβλίο. Έψαχνα μια καλή ιστορία για την πρώτη μου ταινία, πράγμα καθόλου εύκολο, καθώς η πρώτη σου ταινία πρέπει να αποτελείται από κάποια στοιχεία: πρέπει να είναι φθηνή, γιατί κανένας δεν πρόκειται να επενδύσει σε αυτή, η ίδια η ιστορία πρέπει να σου επιτρέπει να κρατήσεις χαμηλό προϋπολογισμό, να είναι καλή και να αναδεικνύει κοινωνικές πτυχές. Όλα αυτά τα στοιχεία τα είχα. Επίσης, το περιβάλλον στο οποίο διαδραματίζεται η υπόθεση, είναι ο τόπος στον οποίο μεγάλωσα, οπότε αυτό από μόνο του έδινε μια οικειότητα, αλλά και έναν βιωματικό χαρακτήρα. Τέλος, όλα εκτυλίσσονται σε έναν μικρόκοσμο, ο οποίος αποκλείει τα γυρίσματα σε επιπλέον τοποθεσίες, ανεβάζοντας, παράλληλα, και τον προϋπολογισμό.

Το φιλμ πρόκειται για σκηνοθετικό και ερμηνευτικό ντεμπούτο, δικό σας και της Marta αντιστοίχως. Πώς αυτή η «απειρία» έφερε ένα θετικό αποτέλεσμα;

Πιστεύω πως αυτή η «απειρία» έπαιξε τον ρόλο της. Και αυτό, γιατί όλοι ήμασταν πολύ συγκεντρωμένοι στην δουλειά μας, ειδικά η Marta. Βέβαια, απολύτως άπειρη δεν ήταν, αφού προερχόταν από το θέατρο, το οποίο, όμως, διαφέρει από τον κινηματογράφο όσον αφορά το ερμηνευτικό κομμάτι. Ύστερα από κάστινγκ 400 περίπου κοριτσιών, η Marta ήταν στις τελικές επιλαχούσες. Το παρουσιαστικό της ήταν ακριβώς αυτό που έψαχνα. Το μεγάλο της, όμως, μειονέκτημα ήταν πως δεν μιλούσε καθόλου την σικελική διάλεκτο.

Άρα, πως τα βγάλατε πέρα;

Δεν ήταν καθόλου εύκολο και για πολλές μέρες δεν κοιμήθηκα προτού πάρω την τελική απόφαση για αυτή. Τώρα ήμουν ανάμεσα σε δύο κοπέλες. Η πρώτη ήταν πολύ άνετη με την διάλεκτο, η δεύτερη, η Marta, είχε κάτι που με τραβούσε πάνω της και με έκανε να πιστέψω σε αυτή. Αποφάσισα, λοιπόν, να της παρέχω έναν δάσκαλο και ύστερα από δύο μέρες ήταν εντελώς διαφορετική, τόσο στο κομμάτι της διαλέκτου, όσο και στο πως κινείτο. Είχε μελετήσει τον ρόλο της και τον είχε αφομιώσει πλήρως. Χρειάστηκαν μόνο δύο-τρεις μέρες για να «μεταμορφωθεί» και να αποβάλει την αρχική της εικόνα που είχε στο πρώτο καστινγκ, εικόνα εκ διαμέτρου αντίθετη με τις απαιτήσεις του ρόλου.

Όταν έφτασε η ώρα του γυρίσματος ήμουν φοβισμένος, γιατί όταν σκηνοθετείς παιδιά (και ζώα) δεν ξέρεις ποτέ τι μπορεί να πάει στραβά. Έτσι, για τρεις μέρες σκηνοθετούσα μόνο τους ενηλίκους. Την τέταρτη είχα τα παιδιά. Με την πρώτη, κιόλας, λήψη όλοι μείναμε με ανοιχτό το στόμα. Τότε ήταν που είπα στον εαυτό μου πως μπορούμε να τα καταφέρουμε.

Η ταινία είναι και φεμινιστική. Ένα κοινωνικό και πολιτικό σχόλιο σχετικά με το κίνημα #MeToo. Πως η τέχνη μπορεί να επηρεάσει την επικαιρότητα, αλλά και να την σχολιάσει;

Ανέκαθεν η τέχνη χρησιμοποιείτο προκειμένου να αφυπνιστεί το κοινό και οι ταινίες συμβάλλουν προς αυτή την κατεύθυνση. Το φιλμ ειδικότερα, επικεντρώνεται στη δύναμη της γυναικείας φύσης και είμαι πολύ περήφανος για αυτό. Και ακόμη και αν πρόκειται για μια μικρή παραγωγή, θεωρώ πως βγαίνει στις αίθουσες την κατάλληλη περίοδο βάζοντας το λιθαράκι της στη θεματική #MeToo.

Και κάτι τελευταίο. Μου άρεσε πολύ η μουσική, μου θύμισε λίγο από Zimmer και από Rotta.

Πιθανώς. Θα βρήκες στο σάουντρακ πολλά κλασσικά κομμάτια, και αυτός ήταν και ο στόχος μου. Ήμουν πολύ αυστηρός με τον συνθέτη. Ίσως και να με μίσησε λίγο (γέλια). Αναζητούσα ένα score που να μπορεί να ακουστεί και να μπορεί να μείνει στη μνήμη του θεατή μετά το τέλος της ταινίας και είμαι πολύ χαρούμενος με το τελικό αποτέλεσμα.

Σχόλια

Your email address will not be published.