Οφείλω να παραδεχτώ πως το 2021 δεν εξελίχθηκε (αναγνωστικά) όπως θα ήθελα. Το αφιέρωμα στον Alan Moore, το οποίο έχει μπει στον πάγο, αλλά θα συνεχιστεί, με υποχρέωσε να δώσω έμφαση σε πολύ συγκεκριμένα κόμικς (ναι, καλά καταλάβατε, εκείνα του Alan Moore), οπότε οι νέες κυκλοφορίες παραμελήθηκαν. Σα να μην έφτανε αυτό, πολλές από τις φετινές κυκλοφορίες που διάβασα αποδείχτηκαν κατώτερες των προσδοκιών με αποτέλεσμα η απογοήτευση να στέκεται ως ένα ακόμη εμπόδιο στην κάλυψη των αναγνωστικών κενών. Και βέβαια, το σταθερό πλέον πρόβλημα της διαθεσιμότητας –πολλά κόμικς κυκλοφόρησαν τους τελευταίους μήνες του έτους με αποτέλεσμα να μην έχουν έρθει ακόμα- στερεί από μερικές κυκλοφορίες που υποψιάζομαι θα μου άρεσαν μια θέση στην τελική δεκάδα (ενδεικτικά αναφέρω το Raptor, το νέο κόμικ του προσωπικά αγαπημένου μου σχεδιαστή Dave McKean, το εξαιρετικά υποσχόμενο Graveneye από τις εκδόσεις TKO,το πολυσυζητημένο Far Sector από την DC ή το πολυαναμενόμενο Monsters που ανέβαλα διαρκώς να διαβάσω). Ακόμα και έτσι, όμως, θεωρώ (και ελπίζω) πως η τελική δεκάδα αντικατοπτρίζει ένα σημαντικό κομμάτι της φετινής σοδειάς, προσπαθώντας να συμπεριλάβει όσο το δυνατόν πιο διαφορετικά κόμικ.
Οι 15 αγαπημένες ταινίες του 2021
Μια τελευταία υπενθύμιση∙ όπως κάθε χρονιά, έτσι και φέτος, κριτήριο επιλογής των κόμικ είναι είτε να έχουν κυκλοφορήσει όλα τα τεύχη την ίδια χρόνια, είτε να έχει κυκλοφορήσει ο συγκεντρωτικός τόμος το 2021.
H σειρά παρουσίασης των κόμικ δεν είναι (αυστηρά) αξιολογική.
Οι 15 αγαπημένες σειρές του 2021
Red Room (Ed Piskor, Fantagraphics)
Ο γνωστός στους χώρους της underground σκηνής, Ed Piskor, κυκλοφόρησε μια ανθολογία τρόμου που βούτηξε στα σκοτεινά νερά του διαδικτύου με σκοπό να αναδείξει όλη την φρικαλεότητα που κρύβεται στα βάθη του. Κάθε τεύχος, λοιπόν, εστιάζει σε μια υποτιθέμενη (ή μήπως υπάρχει στα αλήθεια;) βιομηχανία «θεάματος», όπου άνθρωποι ξεκοιλιάζονται από «ειδικούς» με άτομα να πληρώνουν ένα πανάκριβο αντίτιμο (σε bitcoin!) για να θαυμάσουν το έργο τους. Αν και το σχέδιο του απέχει αρκετά από τον ρεαλισμό, αυτό δεν το εμποδίζει από το να αγγίξει δυσθεώρητα επίπεδα καφρίλας και φρικαλεότητας που ενδείκνυται μονάχα για γερά, πολύ γερά στομάχια.
Rorscach (Tom King, Jorge Fornés, Dave Stewart, DC Comics)
Έχουμε μπει πλέον για τα καλά στην εποχή όπου η DC αρχίζει να ξεζουμίζει εμμέσως τον κόσμο των Watchmen. Μετά το Doomsday Clock, που πάντρεψε την γνωστή ιστορία με το σύμπαν της DC (…), ήρθε η ώρα για ακόμη ένα σίκουελ. Αυτή τη φορά, ήταν η σειρά του Tom King να αναμετρηθεί με το κομιξικό έπος των Moore και Gibbons. Προς τιμήν του, δεν επιχείρησε να αναπαράγει τις καινοτομίες του αρχικού υλικού, αλλά να πειραματιστεί, να εμπνευστεί από αυτό, πηγαίνοντας όμως κι ένα βήμα παρά πέρα. Το αν τα κατάφερε θα το συζητήσουμε λογικά σε επόμενο κείμενο (μια πρώτη ανάγνωση σε μηνιαία βάση, με ο, τι μπορεί να συνεπάγεται αυτό, σίγουρα δεν άφησε ιδιαίτερα θετική εντύπωση), ωστόσο αξίζει μια θέση στα καλύτερα της χρονιάς μόνο και μόνο για την τόλμη του King. Τα σίκουελ όπως θα έπρεπε να γίνονται.
Watchmen: Οι υπερήρωες ως σύμπτωμα σεξουαλικής καταπίεσης
Dead Dog’s Bite (Tyler Boss, Dark Horse)
Μια νεαρή κοπέλα, με το διόλου διακριτικό όνομα Mac Guffin, εξαφανίστηκε και κανείς δεν φαίνεται να νοιάζεται ιδιαίτερα. Κανείς, εκτός από την κολλητή της που είναι αποφασισμένη να αποκαλύψει κάθε μυστικό της κωμόπολής της έως ότου ανακαλύψει την αλήθεια. Το αποτέλεσμα δεν θα είναι ούτε αυτό που νομίζει, ούτε αυτό που περιμένουμε, αφού το σενάριο του Tyler Boss ανατρέπει κάθε τι γνώριμο με τέτοιου είδους ιστορίες, ενώ η σχεδιαστική του προσέγγιση αξιοποιεί με απολαυστικό τρόπο της δυνατότητες του μέσου.
The Autumnal (Daniel Kraus, Chris Shehan, Jason Wordie, Vault Comics)
Φαινομενικά πρόκειται για ακόμη μια ιστορία folk τρόμου, όπου οι κάτοικοι κάποιας ιδανικής κοινότητας συμμετέχουν σε παγανιστική αίρεση με θύμα κάποιον εξωτερικό επισκέπτη (στην προκειμένη περίπτωση μια μητέρα με την κόρη της). Κι όμως, το Autumnal ανατρέπει αρκετές από τις συμβάσεις του «είδους» με ένα σενάριο που προκύπτει οργανικά από τις επιθυμίες και τις προσωπικές συγκρούσεις των χαρακτήρων, δίχως να τους εγκλωβίζει μόνο και μόνο για να συμβεί ο, τι είναι να συμβεί. Το σενάριο του Daniel Kraus, λοιπόν, παίζει έξυπνα με τα κλισέ, ενώ το σχέδιο του Chris Shehan σε συνδυασμό με την χρωματική παλέτα του Jason Wordie πλημμυρίζουν τις σελίδες με φθινοπωρινές αποχρώσεις και άβολες σκηνές που στοιχειώνουν το μυαλό.
Double Walkers (Michael Conrad, Noah Bailey, ComiXology)
Μεταφυσική ιστορία μυστηρίου, τοποθετημένη στην σκωτσέζικη επαρχία που παίζει με τους μύθους της περιοχής; Ναι, το Double Walkers σε σενάριο του Michael Conrad είναι τόσο καλό όσο ακούγεται με το πανέμορφο, αλλά αρκούντως φρικιαστικό σχέδιο του Noah Bailey να απογειώνει το τελικό αποτέλεσμα.
Γυμνά Οστά (Δημοσθένης Παπαμάρκος, Kanellos Cob, Εκδ. Polaris)
Με το φετινό τους πόνημα, μια από τις πιο πολυαναμενόμενες κυκλοφορίας της χρονιάς για τον γραφόντα, οι Δημοσθένης Παπαμάρκος και Canellos Cob επιχειρούν μια τολμηρή και φιλόδοξη βουτιά στην επιστημονική φαντασία, σε αυτό το τόσο υποτιμημένο στην Ελλάδα είδος. Ωστόσο, η επιτυχία του κόμικ δεν έγκειται στην επιτυχημένη αναπαραγωγή επιτυχημένων κλισέ (όχι πως αυτό θα ήταν απαραίτητα κακό). Το πραγματικά εντυπωσιακό κατόρθωμα είναι πως τα Γυμνά Οστά βρίσκονται στην αιχμή του είδους, χάρη στην πρωτότυπη μετα-ανθρωπιστική αφήγησή τους. Το σχέδιο του Kanellos, εμπνέεται από τους μεγάλους δημιουργούς της ευρωπαϊκής σκηνής, διαθέτοντας ωστόσο και μια άμεσα αναγνωρίσιμη ταυτότητα και μετατρέπει τη φύση σε αυτόνομο χαρακτήρα που παρά τις ανθρώπινες παρανοήσεις που έχουμε ως είδος, μπορεί να συνεχίσει να υπάρχει και χωρίς εμάς (χαρίζοντας μερικά καρέ που απαιτούν τον θαυμασμό), ενώ η συνύπαρξη τεχνητής νοημοσύνης και ανθρώπου, αλλά κι η μυθολογία που την συνοδεύει αποφεύγει αρκετές από τις συνηθισμένες, απλουστευτικές απεικονίσεις της ΕΦ.
Τα τελευταία χρόνια έχουν υπάρξει αρκετές εγχώριες κυκλοφορίες που μπορούν να «κοιτάξουν στα ίσα» της ξένες κυκλοφορίες. Τα Γυμνά Οστά είναι μια από αυτές, ανοίγοντας την όρεξη για ακόμα περισσότερες κυκλοφορίες αντίστοιχης φιλοδοξίας.
Albert Braccia’s Dracula (Albert Braccia, Fantagraphics)
Παρ’ ότι ιδιαίτερα μικρό, μόλις τρεις ιστορίες, η βωβή ανθολογία του σπουδαίου Albert Braccia αποτελεί μια από τις ενδιαφέρουσες κυκλοφορίες της χρονιάς, έναν κωμικο-τραγικό καθρέφτη που αναδεικνύει το σαδιστικό βάθος της ανθρωπότητας σε τέτοιο βαθμό που κάνει μέχρι και τον Κόμη Δράκουλα, τον πρωταγωνιστή της ανθολογίας να σκιάζεται. Πανέμορφο, γκροτέσκο, αστείο μα και τρομακτικό, τούτο το κόμικ του Braccia είναι ένα ακόμη διαμάντι της βιβλιογραφίας του που πρέπει να διαβαστεί.
November (Matt Fraction, Elsa Charretier, Image Comics)
Επιστρατεύοντας παρόμοια αφηγηματική δομή με το περσινό Who Killed Superman’s Pal, Jimmy Olsen?, o Matt Fraction στήνει ένα νουάρ μωσαϊκό για τρεις γυναίκες των οποίων η ζωή μπλέκεται τυχαία. Η αστική τυχαιότητα αποτελεί ιδανικό καμβά για να στηθεί πάνω της αυτή η ιστορία μυστηρίου, η οποία όμως ενδιαφέρεται περισσότερο για την ιστορία των τριών γυναικών παρά για το ίδιο το μυστήριο που αποτελεί μονάχα την αφορμή για την προσωπική ανάπτυξη. Συνοδεία του υπέροχου σχεδίου της Elsa Charretier, το November κατακτά δικαιωματικά μια θέση στα καλύτερα της χρονιάς.
The Many Deaths of Laila Starr (Ram V, Filipe Andrade, Boom Studios!)
Δεν υπάρχει λόγος να κρύψω πως είμαι φαν του Ram V (Blue in Green), αλλά μεταξύ μας, δεν φταίω εγώ που ο άνθρωπος γράφει ιστορίες κομμένες και ραμμένες στα προσωπικά μου γούστα. Στην προκειμένη περίπτωση, μιλά για τον θάνατο και τη ζωή, τον πόνο της ύπαρξης και τη σημασία των αναμνήσεων. Όλα αυτά μπλέκοντας της πλούσια ινδική μυθολογία, μερικές έξυπνες αφηγηματικές ιδέες και ένα σχέδιο δια χειρός Filipe Andrade που άνετα θα μπορούσε να χαρακτηρισθεί ως ένα από τα καλύτερα της χρονιάς. Πολύτιμο.
City of Belgium (Brecht Evens, Drawn & Quarterly)
Μιλώντας για σπουδαίο σχέδιο, τι να πρωτοπεί κανείς για την αδιανόητη δουλειά που έχει ρίξει ο Brecht Evens στο City of Belgium. Το μέσο των κόμικς αποδομείται και ανασυνθέτεται με τρόπο που σπάνια συναντάμε προκειμένου να εξιστορήσει μια νύχτα σε κάποια πόλη του Βελγίου, η οποία σύντομα θα ξεφύγει, αγγίζοντας μέχρι και τα όρια του μαγικού ρεαλισμού. Σπουδαίο κόμικ σε όλους τους τομείς.
