Μπορεί σήμερα το όνομά του να μη λέει πολλά στις νεότερες γενιές σινεφίλ, όμως πίσω στη δεκαετία του 1990 ο Tim Robbins ήταν ένας από τους πιο περιζήτητους και ποιοτικούς ηθοποιούς του αμερικανικού σινεμά. Με αφορμή την επανέκδοση του The Shawshank Redemption στους κινηματογράφους, ίσως της διασημότερης ταινίας του, η οποία κοσμεί εδώ και χρόνια την πρώτη θέση στις προτιμήσεις του κοινού σύμφωνα με την ψηφοφορία της ιστοσελίδας IMDB, ανατρέχουμε στην καριέρα του σημαντικού αυτού ηθοποιού, επιλέγοντας δέκα χαρακτηριστικούς ρόλους από τη φιλμογραφία του.
Bull Durham (1988)
Σε όλη τη διάρκεια της δεκαετίας του 1980, ο Robbins, πολύ νέος ακόμη, δούλευε στην τηλεόραση και σε μικρούς κινηματογραφικούς ρόλους – τον βλέπουμε, για παράδειγμα, να κάνει ένα πέρασμα από το Top Gun (1986) του Tony Scott. Η πρώτη ευκαιρία να ξεχωρίσει έρχεται το 1988 στο αθλητικό δράμα του Ron Shelton, όπου πρωταγωνιστής είναι βέβαια ο Kevin Costner, ο Robbins όμως καταφέρνει να μην επισκιαστεί ανάμεσα στον ανερχόμενο τότε Costner και τη Susan Sarandon (με την οποία θα είχαν σχέση αρκετά χρόνια, θα τη σκηνοθετούσε κιόλας στην ερμηνεία που της έφερε Όσκαρ, στο Dead Man Walking, το 1995). Ο ρόλος του Robbins εδώ είναι αυτός του άβγαλτου νεαρού που μαθαίνει το μπέιζμπολ και τον έρωτα από την καλή κι απ’ την ανάποδη και ο ηθοποιός ανταποκρίνεται επάξια.
Jacob’s Ladder (1990)
Λιγότερο ταινία τρόμου και περισσότερο ψυχολογικό θρίλερ, το Jacob’s Ladder του Adrian Lyne είναι, εντούτοις, μια βαθιά συνταρακτική ταινία και μια άκρως υποβλητική εμπειρία. Υπαρξιακός εφιάλτης και σχόλιο πάνω στο μετα-τραυματικό στρες ενός βετεράνου του Βιετνάμ, το έργο έδωσε στον Robbins το πρώτο του σοβαρό πρωταγωνιστικό όχημα και ο ηθοποιός ανταπέδωσε μια από τις ωραιότερες ερμηνείες του. Υποτιμημένη ταινία, από έναν υποτιμημένο έτσι κι αλλιώς δημιουργό, που εδώ έκανε την καλύτερη δουλειά του.
The Player (1992)
Δύο χρόνια αργότερα ο Robbins εγκαινιάζει τη συνεργασία του με τον Robert Altman, μια σχέση που θα προσφέρει και στους δύο πολλά. Ο μεν Altman θα κάνει το comeback του μετά από μια αφανή δεκαετία του 1980, ο δε Robbins θα βρει τον σκηνοθέτη που θα του βγάλει τον καλύτερό του εαυτό και θα τον καθιερώσει ως ποιοτικό πρωταγωνιστή παραγωγών υψηλού προφίλ. Η αρχή έγινε με το The Player, μια κατάμαυρη σάτιρα του Hollywood που σε δεύτερη θέαση είναι λίγο περισσότερο επιφανειακή απ’ όσο φαίνεται στην πρώτη φορά, ωστόσο η δεξιοτεχνία του Altman, οι καυστικές αναφορές, τα cameo της αφρόκρεμας της αμερικανικής υποκριτικής συνθέτουν ένα απολαυστικό, σινεφιλικό νέο-νουάρ και μια βασική ταινία για την ίδια την κινηματογραφική βιομηχανία.
Bob Roberts (1992)
Την ίδια χρονιά ο Robbins περνά πίσω από το φακό για πρώτη φορά. Στη δεκαετία του 1990 ο ηθοποιός σκηνοθέτησε τρεις ταινίες, ξεχωρίζουμε την πολιτική σάτιρα του Bob Roberts που υιοθετεί mockumentary ύφος, διαθέτει all-star cast και έχει χρήσιμα πραγματάκια να πει για την πολιτική κατάσταση στην Αμερική από τη ματιά ενός σκεπτόμενου ανθρώπου, βαθιά Δημοκρατικού αλλά και απολύτως διαλλακτικού όπως ο Robbins. Ιδανικό για προβολή πριν τις αμερικανικές εκλογές της φετινής χρονιάς.
Short Cuts (1993)
Δεύτερη συνεργασία με τον Altman ένα μόλις χρόνο μετά το The Player, για αυτή τη μεταφορά διαφόρων ιστοριών του συγγραφέα Raymond Carver, οι οποίες συναντώνται στο εξαιρετικό φινάλε. Σπουδή πάνω στη ζωή και το θάνατο, την τυχαιότητα της ζωής και την αλληλεξάρτηση των ανθρώπινων ζωών, που έκανε ξανά της μόδας αντίστοιχες σπονδυλωτές ταινίες (Pulp Fiction, Magnolia, 21 Grams και άλλα από εδώ πήραν την ιδέα) και διαθέτει επίσης all-star cast. Ο Robbins, ως μέλος αυτού του επιτελείου, ξεχωρίζει, ακόμη κι αν η ιστορία του είναι από τις λιγότερο ενδιαφέρουσες, πάντα σε σύγκριση με τις υπόλοιπες. Αριστούργημα.
The Shawshank Redemption (1994)
Τα λέγαμε και παραπάνω, είναι η νούμερο 1 ταινία όλων των εποχών για τους χρήστες του IMDB, ρεαλιστικά μιλώντας προφανώς δεν πρόκειται για την καλύτερη ταινία που έχει γίνει ποτέ, ούτε όμως και για μια υπερεκτιμημένη ανοησία που ισχυρίζονται οι αρνητές. Εμπορική αποτυχία στην εποχή της, λατρεμένη στη συνέχεια χάρη σε προβολές στην τηλεόραση και στο home entertainment, η πρώτη κινηματογραφική δουλειά του Frank Darabont είναι κλασικός αμερικανικός κινηματογράφος μεγάλου κοινού, ψυχαγωγικός και σκεπτόμενος ταυτόχρονα, βασικό δράμα φυλακής για την ανθρώπινη ελευθερία, όπως την εννοεί ο καθένας. Η ταινία στην οποία ο Robbins χρωστά το μεγαλύτερο μέρος της φήμης του.
Mission To Mars (2000)
H υπόλοιπη δεκαετία του 1990 περνά με ελάσσονες αδελφούς Coen (The Hudsucker Proxy), δύο σκηνοθεσίες (Dead Man Walking, Cradle Will Rock), το αγαπημένο του ελληνικού κοινού Arlington Road (1999) του Mark Pellington με συμπρωταγωνιστή τον Jeff Bridges και ορισμένα ακόμη ήσσονος σημασίας, για να φτάσουμε στις αρχές της νέας χιλιετίας και σε μια άκρως υποτιμημένη ταινιάρα επιστημονικής φαντασίας διά χειρός Brian De Palma. Σφαγμένη από την κριτική της εποχής πλην ελαχίστων εξαιρέσεων, η ταινία είναι οπτικά εκθαμβωτική, θεματικά φιλόδοξη, διαφορετική από οτιδήποτε άλλο έχει κάνει ο σκηνοθέτης και, τελικά, υπέροχη. Η δεύτερη ευκαιρία που της αξίζει δεν έχει έρθει ακόμα, ας ελπίσουμε όμως ότι δε θα αργήσει.
Mystic River (2003)
Ο Tim Robbins φλέρταρε καιρό με το Όσκαρ, θα το έπαιρνε τελικά για την πράγματι κορυφαία ερμηνεία της καριέρας του στο συναισθηματικά σαρωτικό διαμάντι του Clint Eastwood. Υποδυόμενος έναν τραυματισμένο ψυχολογικά άνδρα που κακοποιήθηκε σεξουαλικά ως παιδί και τώρα κατηγορείται για το βιασμό και τη δολοφονία της κόρης του παιδικού του φίλου (Sean Penn) με τον τρίτο της παρέας (Kevin Bacon), αστυνομικό πλέον, να έχει αναλάβει την υπόθεση, το Mystic River σηματοδότησε την επιστροφή του σκηνοθέτη στις καλλιτεχνικές επιτυχίες (οι προηγούμενες ταινίες του είχαν γίνει δεκτές, άδικα, με ψυχρότητα από τους κριτικούς), μετέφερε εντυπωσιακά το μυθιστόρημα του Dennis Lehane στην οθόνη και χάρισε στον Robbins την ευκαιρία να συγκλονίσει όσο ποτέ πριν και ποτέ μετά.
War Of The Worlds (2005)
Δυστυχώς, το προαναφερθέν, εκτός από το Όσκαρ, έφερε και το αποκορύφωμα της καριέρας του Robbins, με τον ηθοποιό έκτοτε να μετρά λίγες αξιοσημείωτες εμφανίσεις, κατά κύριο λόγο σε υποστηρικτικούς ρόλους. Ένας από αυτούς, εξαιρετικός είναι η αλήθεια, εντοπίζεται στην ωραιότατη διασκευή που επιφύλαξε ο Steven Spielberg στο κλασικό μυθιστόρημα επιστημονικής φαντασίας του H. G. Wells. Η ταινία είναι πρωταγωνιστικό όχημα του Tom Cruise, όμως η σεκάνς όπου εμφανίζεται ο Robbins είναι από τα αξέχαστα κομμάτια της, κι αυτό οφείλεται εξίσου στη σκηνοθετική δεξιοτεχνία του Spielberg και την ερμηνευτική προσήλωση του Robbins.
Dark Waters (2019)
Για πολλά χρόνια τον χάσαμε, τον θεωρούσαμε μια περασμένη δόξα που πλέον ξοδεύεται σε ταινίες όχι ακριβώς κακές, σίγουρα όμως ανάξιες του ταλέντου του. Με το υποτιμημένο πολιτικό θρίλερ του Todd Haynes, όμως, ο Robbins δήλωσε ξανά παρών, έστω σε υποστηρικτικό ρόλο, δίπλα στον εξίσου καλό Mark Ruffalo που πρωταγωνιστεί. Ωραία ταινία, δεν πήρε την αναγνώριση που της άξιζε, εμείς σας προτρέπουμε να την ανακαλύψετε.
