Ήρθε ξανά αυτή η εποχή του χρόνου που μαθητές (και καθηγητές) όλων των βαθμίδων πρέπει να επιστρέψουν στο μέρος που αγαπούν να μισούν: το σχολείο. Ο χώρος του σχολείου ήταν ανέκαθεν ο χώρος που φιλοξενούσε πληθώρα ιστοριών αφού είναι ο χώρος που περνάνε μεγάλο μέρος της ημέρας τους οι πρωταγωνιστές χιλιάδων ταινιών, σειρών και βιβλίων: οι έφηβοι. Είτε μιλάμε για ταινίες όπως το Breakfast Club όπου οι κλίκες συναντιούνται, το Grease με τους εφηβικούς έρωτες ή το Dead Poets Society όπου η μάθηση συναντά τον ρομαντισμό και τη φιλοσοφία, ο εκπαιδευτικός χώρος είναι το σημείο συνάντησης και σύγκρουσης ανθρώπων με διαφορετικές καταβολές και θέλω, είναι άλλωστε μια μικρογραφία της κοινωνίας. Ας δούμε λοιπόν κάποιες τηλεοπτικές σειρές που έχουν αφήσει το στίγμα τους σε αυτό το είδος ιστοριών. Από κλασσικά εφηβικές μέχρι τις σύγχρονες οπτικές τους, μυστηρίου, φαντασίας ή και μιούζικαλ, αυτή η λίστα έχει μια back-to-school επιλογή για όλα τα γούστα.
Για τα δημοφιλή παιδιά:
Δεν χρειάζονται πολλές συστάσεις γι’ αυτή τη σειρά. Έχει προωθηθεί ως το εφηβικό δράμα που χρειάζονται οι έφηβοι του σήμερα και όχι αδίκως. Χτυπάει με θάρρος ζητήματα σεξισμού, ομοφοβίας, σεξουαλικής παρενόχλησης, sex positivity και ταυτότητας και δείχνει πάνω απ’ όλα την ανάγκη για συντοφικότητα, αποδοχή και στήριξη. Και όλο αυτό με ωραίους χαρακτήρες, χιούμορ, γλυκές στιγμές και τη Gillian Anderson να διδάσκει σεξουαλική διαπαιδαγώγηση. Τι άλλο θέλουν δηλαδή τα σημερινά δεκαπεντάχρονα;;;
Never have I ever
Μια από τις λίγες πλέον καλές σειρές του Netflix, το Never Have I Ever με παραγωγό τη Mindy Kaling κάνει αυτό που θέλουμε να κάνουν οι σειρές μας: μας δείχνει πώς η προτίμηση για ιστορίες και καστ με έμφαση τη διαφορετικότητα και την πολυφωνία όχι μόνο δεν αφαιρεί από την ιστορία αλλά προσφέρει σίγουρα περισσότερο ενδιαφέρον. Οι σχολικές ζωές τριών έφηβων κοριτσιών με διαφορετικές εθνικότητες με έμφαση την Ινδή Ντέβι και την οικογένεια της προσφέρουν μια φρέσκια ματιά στο είδος αυτό που μέχρι τώρα υπήρχε για να νιώθουν κάποιοι ανώτεροι από τα έφηβα κορίτσια (ναι σε εσάς αναφέρομαι, Twilight haters). Είναι μια σειρά γεμάτη όσο χιούμορ και λυκειακό δράμα λείπει από τις ενήλικες ζωές μας.
Atypical
Ζευγαράκι με το Sex Education κατ’ εμέ, το Atypical είναι μια από τις πιο wholesome εφηβικές σειρές της δεκαετίας. Αγγίζει όμορφα τη ζωή στο φάσμα, το coming out, την εφηβεία ως κοινό βίωμα και φυσικά τις οικογενειακές σχέσεις που πρέπει να βρουν τους μηχανισμούς για να αντιμετωπίσουν όλα αυτά. Ούτε δράμα, ούτε κωμωδία. Μονάχα τέσσερις σεζόν ενός συναισθηματικού ρόλερ κόστερ. Α, και πιγκουίνοι.
Για τα παιδιά μιας άλλης εποχής:
Freaks and Geeks
Αν και κόπηκε πριν την ώρα του, το Freaks and Geeks είναι σειρά σταθμός τόσο για τα παιδιά που πέρασαν την εφηβεία τους το ’90 όσο και για τις μετέπειτα γενιές που θρηνούν που δεν γεννήθηκαν τότε. Ένα εξαιρετικό καστ στα πρώτα του βήματα (James Franco, Busy Philipps, Seth Rogen, Linda Cardellini , Jason Segel), μουσικάρες της εποχής και το αποκορύφωμα του αμερικανικού εκπαιδευτικού συστήματος: οι κλίκες. Με όμορφες στιγμές αλλά και αστείες, η σειρά ανέδειξε τις έγνοιες της ηλικίας από εφηβικούς έρωτες και φιλίες μέχρι την ανάγκη για αποδοχή, bullying κτλ.
Gossip Girl
Είναι ενοχή απόλαυση, τρας ή καλτ; Ναι.
Η σειρά που γαλούχησε πολλούς και πολλές από εμάς (κάτι όχι τόσο θετικό) είναι εμβληματική με τον δικό της τρόπο. Έχει τοξικούς χαρακτήρες; Ναι. Έχει προβληματικά στερεότυπα; Ναι. Εξιδανικεύει τα πλούτη, τη φήμη και το φαίνεσθαι; Εντελώς ναι. Είναι όμως η σειρά που θα σε γεμίσει δράμα, αγωνία και αικόνικ λουκς. Και έχει Chuck και Blair, τη θεά Blake, τον Penn Badgley πριν γίνει ο ψυχάκιας του YOU και την Taylor Momsen που ήταν είδωλο όταν άφησε την υποκριτική και έγινε ροκ σταρ. xoxo
Teen Wolf
Κάποτε το MTV έβγαζε σειρές και δεν ήταν καν κακές. Ήταν καλές; Όσο χρειαζόταν. Το Teen Wolf ήταν σίγουρα μια από αυτές. Αναδύθηκε την εποχή που μαθαίναμε μουσική από την τηλεόραση και λυσσάγαμε με βαμπίρια και λυκανθρώπους. Είχε χοτ νεανικό καστ, μέτρια εφέ, υπερβολικό σενάριο και ωραίο σάουντρακ. Α, και τον Dylan O’Brien. Και την Holland Roden (hello, bisexuality). Σας το ορκίζομαι, αν περάσουμε άλλη καραντίνα, θα το δω από την αρχή.
Για τα καλλιτεχνικά παιδιά:
Glee
Εμβληματική σειρά Murphyverse, που έφερε πολλές πρωτιές στην τηλεόραση. Μουσική, χορό, αντιπροσώπευση, διαφορετικότητα. Χαρακτηριστική σειρά του κλασσικού πλέον δημιουργού της που έχει όλα τα θετικά που τον χαρακτηρίζουν, και αν κάποιος αντέξει όλα τα επεισόδια, θα εντοπίσει και τα αντίστοιχα αρνητικά. Σίγουρα ο χρόνος και οι πολλές σεζόν δεν της φέρθηκαν τόσο καλά, οι πρώτοι όμως κύκλοι είναι σίγουρα αγνή απόλαυση όσο βλέπουμε τους πρωταγωνιστές μας να τα βάζουν με τους πάντες, νότα προς νότα.
The Politician
Άλλη μια σειρά Murphy universe, αυτή τη φορά αρκετά πιο μακριά από τα ελληνικά δεδομένα (ενώ οι σχολικές χορωδίες είναι το bread and butter του ελληνικού εκπαιδευτικού συστήματος) που αφοσιώνεται στις πολιτικές διεκδικήσεις μαθητών ενός ελίτ σχολείου που πέρα από περιουσία, στιλ και κάλλη, έχουν πολιτικές φιλοδοξίες. Για έναν καλύτερο κόσμο ή για το πρεστίζ; Μαντέψτε. Φυσικά δεν λείπει η αισθητική και το ακραίο δράμα του Ryan Murphy κι ούτε η μούσα του, Jessica Lange. Bonus, o Ben Platt και η Zoye Deutch που τελευταία κάνει ωραία πραγματάκια.
Για τα αντισυμβατικά παιδιά:
Veronica Mars
Θα βρίσκω πάντα τρόπο να βάζω αυτή τη σειρά σε κάθε λίστα; Ε ναι. Ήταν η σειρά που συνδύαζε το εφηβικό δράμα με την εξιχνίαση εγκλημάτων, τα δύο πράγματα δηλαδή που μου δίνουν ζωή. Με μια υπέροχη Kristen Bell και τον Enrico Colantoni, τις πρώτες εμφανίσεις ηθοποιών όπως οι Amanda Seyfried, Tessa Thompson, Chris Lowell και η Krysten Ritter αλλά και μερικά τέλεια guests όπως αυτό της Jessica Chastain, το Veronica Mars έχει αποδείξει την αξία του αφού έχει αναγεννηθεί από τις στάχτες του όχι μία φορά αλλά δύο, με μία ταινία χρηματοδοτούμενη από τους φανς και μια νέα σεζόν από το Hulu . Αξιοζήλευτο.
Skins
Η επιτομή του Βρετανικού δράματος, το Skins είχε κάνει κάτι πρωτότυπο για εφηβική σειρά: είχε ρεαλιστικούς εφήβους που δεν νοιάζονταν για λεφτά, λιμουζίνες και ακριβά ρούχα (κοιτάω εσένα «κάθε αμερικανικό 00s teen drama»). Οι ζωές τους ήταν τα γκομενικά, οι κοπάνες, οι κόντρες με τους γονείς, τα πάρτι και οι κραιπάλες. Και τα επακόλουθα hangover. Και μην ξεχνάμε ότι το μισό καστ έκανε φοβερή καριέρα έπειτα (Nicolas Hoult, Dev Patel) και το άλλο μισό πέρασε από το Game of Thrones. Ας αγνοήσουμε ότι ο τίτλος μεταφράστηκε ως «Το Παρεάκι».
Ίσως το σημερινό Skins, το Euphoria με τις παρόμοιες θεματικές του (πάρτι, ναρκωτικά, σεξουαλικότητα) αποτελεί μια από τις πιο αριστουργηματικές σειρές της δεκαετίας. Κάτι η Zendaya, το υπόλοιπο, κυρίως πρωτοεμφανιζόμενο καστ και η κορυφαία σκηνοθεσία και σενάριο, αποδεικνύουν την ανωτερότητα του HBO. Μπορεί το σχολείο να μην πρωταγωνιστεί αλλά είναι ο χώρος για συγκρούσεις, ξεσπάσματα αλλά και γνωριμίες.
Derry Girls
Ίσως μια από τις πιο ιδιαίτερες σειρές που συνδυάζει το εφηβικό δράμα, το coming of age και το χιούμορ με τόσο εύστοχο τρόπο. Πρωταγωνιστεί μια παρέα κοριτσιών που ζει στη Βόρεια Ιρλανδία τη δεκαετία του ’90 και βιώνει το δράμα και το τραύμα που λέγεται καθολοκό σχολείο. Το δράμα και το χιούμορ εμπλουτίζονται από γερές δόσεις νοσταλγίας, επαναστατικότητας, ζαβολιών και μπόλικης βορειοιρλανδέζικης διαλέκτου.
Σατιρικό ψευδοντοκιμαντέρ σειρών όπως το Making A Murderer με πρωταγωνιστές δύο μαθητές που ερευνούν παράξενες περιπτώσεις στο σχολείο τους, όπως την αποκάλυψη του ατόμου που σχεδίασε… πέη σε όλο το σχολείο(!). Μπορεί να μην γεμίζει το μάτι αρχικά, αλλά αρκεί μια δοκιμή για να πείσει για το έξυπνο χιούμορ του και την απροσδόκητα διεισδυτική ματιά σε κοινωνικά φαινόμενα. Υποτιμημένο διαμαντάκι που αξίζει να ανακαλυφθεί.
Για τα μεγάλα παιδιά:
The Chair
Το The Chair είναι η σειρά που ρίχνει φως στην άλλη πλευρά των βασανιστηρίων που αποτελούν το εκπαιδευτικό σύστημα, αυτή των καθηγητών. Είναι μια κωμικοτραγική, και ενίοτε κριντζ, ματιά πίσω από τις κλειστές πόρτες των πανεπιστημιακών γραφείων και αν έχει βασιστεί έστω και λίγο στην πραγματικότητα, αποδεικνύει ότι ακόμα και οι ακαδημαϊκοί είναι αρκετά μίζεροι. Η Sandra Oh, ως νέα πρόεδρος της Αγγλικής Φιλολογίας σε κλασσικό αμερικανικό πανεπιστήμιο υψηλού κύρους, πρέπει να ευχαριστήσει ευέξαπτους φοιτητές, boomers καθηγητές, προβληματικούς συναδέλφους αλλά και το κύμα αλλαγών που χρειάζεται το σύγχρονο πανεπιστήμιο και απαιτεί η αμεσότητα της τεχνολογίας.
