Με τις αίθουσες να μένουν ως επί το πλείστον κλειστές για τη μεγαλύτερη διάρκεια του έτους, οι τηλεοπτικές σειρές -παλιές και νέες- ήταν εκείνες που κράτησαν συντροφιά στους περισσότερους από εμάς. Μάλιστα, η σημασία τους φαίνεται πως θα ενισχυθεί ακόμα περισσότερο τα επόμενα χρόνια, αν κρίνουμε τόσο από την ευρύτερη στροφή πως το streaming, όσο και από την επιλογή διάφορων πλατφόρμων, όπως το Disney+ και το HBO Max, να κυκλοφορήσουν σε μορφή τηλεοπτικών σειρών spin-offs από αγαπημένα franchises, όπως το Star Wars, το MCU ή το DCEU.
Εν ολίγοις, η στροφή προς την ψηφιακή διανομή φαίνεται να ευνοεί την ήδη υπάρχουσα τάση κυριαρχίας της τηλεόρασης επί του κινηματογράφου, αν και κρίνοντας από τα πρόσφατα γεγονότα, τα πράγματα μπορεί να αλλάξουν από τη μια μέρα στην άλλη. Σε κάθε περίπτωση, αν υπάρχει ένας τομέας που βγήκε σχετικά αλώβητος από το ΄20, είναι με σιγουριά η τηλεόραση. Ναι μεν, υπήρξαν παραγωγές που καθυστέρησαν ή αναβλήθηκαν για φέτος, ωστόσο η εβδομαδιαία λογική των σειρών έπαιξε καθοριστικό ρόλο, ώστε μερικές από αυτές να ενσωματώσουν τις εξελίξεις στην πλοκή τους, προσφέροντάς μας ίσως μια εικόνα από τις μελλοντικές ιστορίες (δεν ξέρω για εσάς, εγώ πάντως ακόμα αναρωτιέμαι πότε θα αρχίσουμε να βλέπουμε στις ταινίες άτομα με μάσκες και πόλεις άδειες – άραγε, θα μετατραπούν οι ταινίες και οι σειρές δωματίου στο πιο δημοφιλές είδος του κοντινού μέλλοντος;).
Τέλος πάντων, αρκετά μακρηγορήσαμε, ας δούμε επιτέλους ποιές σειρές του 2020 ξεχωρίσαμε. Η παρουσίαση των σειρών είναι τυχαία, αν και προς το τέλος του κειμένου βρίσκονται εκείνες που ξεχωρίσαμε λίγο περισσότερο.
*
*
Μια ανάσα μακριά από την τελική δεκάδα
Mandalorian
Προσπερνώντας το βασικό ελάττωμα της σειράς, την απροθυμία της να εξερευνήσει τον δογματικό κόσμο του Mandalorian αλλά και την απλοική δομή που συχνά αναλώνεται σε αυτόνομες αποστολές που μετατρέπουν τα μισά επεισόδια σε filler, είναι δύσκολο να αγνοήσει κανείς τη νοσταλγική γοητεία του Mandalorian. Αν στο μέλλον γίνει λίγο πιο τολμηρό, κάτι που εύκολα μπορεί να συμβεί κρίνοντας απ’ το σημείο που μας άφησε το φινάλε της δεύτερης σεζόν, τότε θα εξελιχθεί σε μια πραγματικά κορυφαία στιγμή στον κόσμο του Star Wars. Προς το παρόν, όμως, παραμένει αναμφισβήτητα διασκεδαστική.
Tales from the Loop
Χαμηλών τόνων ιστορίες επιστημονικής φαντασίας τοποθετημένες σε ένα εναλλακτικό περιβάλλον, όπου η προηγμένη τεχνολογία συνυπάρχει με την ηρεμία της επαρχίας. Η κάθε ιστορία εστιάζει στη σχέση των ανθρώπων με την τεχνολογία με έναν τρόπο ασυνήθιστα (και ίσως αχρείαστα) αργό, αλλά σε κάθε περίπτωση το αποτέλεσμα δικαιώνει την υπομονή των θεατών.
Sex Education
Στη δεύτερη σεζόν, το Sex Education όχι μόνο επέστρεψε απολαυστικότερο, αλλά μας υπενθύμισε τους λόγους για τους οποίους είναι μια απαραίτητη προσθήκη στο τηλεοπτικό τοπίο, τολμώντας να μιλήσει με αφοπλιστικά ειλικρινή, αλλά και διασκεδαστικό τρόπο για καθημερινά ζητήματα που παραμένουν ταμπού για τους περισσότερους.
The Boys
Μπορεί φέτος οι υπερήρωες να απουσίασαν από το προσκήνιο της ποπ κουλτούρας, ωστόσο η δεύτερη σεζόν των The Boys κάλυψε με σοκαριστικό, τολμηρό και διαρκώς διασκεδαστικό τρόπο το κενό, αφήνοντας μας απόλυτα ικανοποιημένους.,
Mrs. America
Το πολυαναμενόμενο τηλεοπτικό ντεμπούτο της Cate Blanchett δεν μας απογοήτευσε, αφού ο αβανταδόρικος, γεμάτος εσωτερικές αντιφάσεις χαρακτήρας της αποτέλεσε μια πρώτης τάξης ευκαιρία για το ξεδίπλωμα του ταλέντου της αγαπημένης ηθοποιού. Ωστόσο, η Mrs. America δεν εξαντλείται μονάχα στην πρωταγωνίστρια της και τον τραγικό χαρακτήρα της Phyllis Schlafly, αλλά κερδίζει τις εντυπώσεις χάρη τόσο στο υπόλοιπο εκπληκτικό καστ, όσο και στην εξαιρετική ανασύσταση της εποχής.
*
Η τελική δεκάδα
The Third Day
Ο δημιουργός της καλτ Utopia επέστρεψε με μια εκκεντρική ιστορία φολκ τρόμου. Η ιστορία δεν ξεφεύγει από τα γνώριμα μοτίβα του “είδους”, ωστόσο είναι η καθηλωτική ερμηνεία του Jude Law και το ιδιαίτερο, δωδεκάωρο event που μετατρέπουν το συγκεκριμένο πείραμα σε μια απ’ τις πιο ενδιαφέρουσες προτάσεις της χρονιάς.
The Queen’s Gambit
Αν υπήρξε μια σειρά που συζητήθηκε όσο καμιά άλλη τη φετινή χρονιά είναι το The Queen’s Gambit. Η πανέμορφη Anya-Taylor Joy σηκώνει ολόκληρη τη σειρά στις πλάτες της, ο αγαπητός Scott Frank αποτυπώνει με απλό, αλλά εξαιρετικά λειτουργικό τρόπο τους εθισμούς της υπερταλαντούχας σκακίστριας, ανασυστήνοντας υποδειγματικά την εποχή του Ψυχρού Πολέμου. Σίγουρα, η σειρά δεν ανακαλύπτει τον τροχό, αλλά ο, τι κάνει το κάνει εξαιρετικά, παίρνοντας επιπλέον πόντους για την ασυνήθιστα κολακευτική απεικόνιση των Σοβιετικών.
The Crown
Τo The Crown είναι εδώ καιρό μια από τις πιο ποιοτικές σειρές, όχι μόνο του Netflix αλλά και γενικά. Σίγουρα δεν είναι 100% ιστορικά ακριβές είναι όμως μια εξαιρετική αναπαράσταση των γεγονότων που συνοδεύουν τη ζωή της Βασίλισσας Ελισάβετ. Προσωπικά στην τρίτη σεζόν βίωσα μια απογοήτευση. Το καστ των δύο πρώτων ήταν ιδανικό και η αλλαγή με ξένισε. Όμως στην τέταρτη σεζόν η σύγκριση είχε εξασθενήσει και προστέθηκαν μερικά σημαντικά ατού. Η Gillian Anderson ως Θάτσερ, η Emma Corin ως Πριγκίπισσα Νταϊάνα και η συνέχεια του αγαπημένου μου Josh O’Connor ως ένας πιο όμορφος Κάρολος κάνουν τη σειρά ακαταμάχητη. Προφανώς η Olivia Colman και η Helena Bonham Carter είναι αυθεντίες, αλλά όσο να’ ναι είχαμε δεθεί με το αρχικό καστ.
Η τέταρτη σεζόν, πέρα από τις ωραίες προσθήκες, έχει το καλό ότι καταπιάνεται με γεγονότα πιο κοντά στην εποχή μας. Μπορεί η Ελισάβετ να είναι αιωνόβια, αλλά εγώ προσωπικά μπορώ να θυμηθώ έστω και αμυδρά την Νταϊάνα, όχι όμως τον θάνατο του Τσώρτσιλ. Έτσι λοιπόν μια σεζόν γεμάτη με το ειδύλλιο και τον τοξικό γάμο τον μελλοντικού βασιλιά, την κόντρα Ελισάβετ-Θάτσερ και τις τριβές των μελών της βασιλικής οικογένειας σίγουρα φαίνεται πιο ενδιαφέρουσα. Δεν χρειάζεται να μιλήσουμε για σκηνοθεσία ή παραγωγή. Ποτέ δεν ήταν κάτι λιγότερο από τέλεια. Ούτε θα καταπιαστούμε με την ιστορική ακρίβεια, μερικά πράγματα δεν θα τα μάθουμε ποτέ. Είναι όμως αρκετά κοντά, και αν κρίνουμε από το γεγονός ότι δεν παρουσιάζονται οι πρωταγωνιστές με τον πιο ευνοϊκό τρόπο, τότε είναι όσο πιο αντικειμενικά θα μπορούσε να είναι. Ειδική μνεία για την Gillian Anderson. Ήταν πιο Θάτσερ και από την ίδια την Θάτσερ. Και για όσους δεν μπήκατε στον κόπο να το ψάξετε, ναι, ο Κάρολος είπε “Whatever in love means” ζωντανά στην τηλεόραση.
The Good Place
Στην ιστορία της τηλεόρασης μπορούν να βρεθούν πολλές αστείες κωμωδίες, αλλά ελάχιστες μοιάζουν με το The Good Place, μια σειρά που βασίστηκε σ’ ένα πανέξυπνο κόνσεπτ, το οποίο επαναπροσδιόριζε σε κάθε σεζόν. Φέτος, ολοκληρώθηκε η τέταρτη και τελευταία σεζόν με ένα φινάλε που έχει κερδίσει ήδη μια θέση στα καλύτερα κλεισίματα σειρών. Αστεία, διαρκώς εφευρετική και δίνοντας αφορμές για υπαρξιακές αναζητήσεις, η σειρά του Michael Schur μας αποχαιρετά την κατάλληλη στιγμή και εμείς είμαστε παντοτινά ευγνώμονες για την ύπαρξη της.
What We Do in the Shadows
Η επιτυχία του What We Do in The Shadows δεν πρέπει να θεωρείται προφανής, αφού αν το σενάριο είχε εστιάσει στις ξεκαρδιστικές προσπάθειες των βρικολάκων να συνηθίσουν τον παράλογο, σύγχρονο κόσμο μας, το αποτέλεσμα γρήγορα θα καταντούσε μονότονο. Η πραγματική γοητεία της σειράς και πηγή αγνού γέλιου εντοπίζεται στους μοναδικούς, αξιολάτρευτους χαρακτήρες της που καταφέρνουν να προσδώσουν βάθος στο κατά τ’ άλλα κωμικό ύφος τους. Υπέροχη σειρά-στήριγμα σε αυτή τη δύσκολη χρονιά με τη δεύτερη σεζόν να αποδεικνύεται ακόμα καλύτερη από την πρώτη.
The Great
Μπορεί το The Great να έμοιαζε αρχικά με το τηλεοπτικό αντίγραφο της λανθιμικής Ευνοούμενης (άλλωστε μοιράζονται τον ίδιο σεναριογράφο), ωστόσο τελικά κατάφερε να αποκτήσει τη δικιά του ταυτότητα. Ουσιαστικά, η σειρά παίρνει όλα τα εκκεντρικά, αλλά τόσο γοητευτικά χαρακτηριστικά της ταινίας, τα πολλαπλασιάζει και παραδίδει μια απολαυστική σειρά γεμάτη πολιτική ίντριγκα, σεξ και αξιολάτρευτους χαρακτήρες. Η Fanning είναι εξαιρετική στον πρωταγωνιστικό ρόλο, ωστόσο η πραγματική αποκάλυψη είναι ο παλαβός χαρακτήρας του Nicholas Hoult που κρύβει πολλά περισσότερα επίπεδα απ’ όσα υπονοεί η ανώριμη συμπεριφορά του. “Huzzah!”
The Good Lord Bird
Το The Good Lord Bird αποτυπώνει τα τελευταία χρόνια της ζωής του υπέρμαχου της κατάργησης της δουλείας John Brown μέσα από τα μάτια ενός νεαρού μαύρου αγοριού, το οποίο υποδύεται πως είναι κοπέλα, λόγω μιας παρεξήγησης. Φρέσκια και αστεία, η σειρά δεν μοιάζει με αυτό που θα περίμενε κανείς από μια σειρά με θέμα τη σκλαβιά, καταφέρνοντας να προσεγγίσει τους χαρακτήρες με την απαραίτητη κριτική ματιά. Βέβαια, εκείνος που κλέβει την παράσταση είναι ο Ethan Hawke που παραδίδει μια ορμητική ερμηνεία που μπορεί να φλερτάρει, αλλά ποτέ δεν ενδίδει στην καρικατουρίστικη προσέγγιση. Ερμηνεία ζωής για τον Hawke σε μια από τις πιο ιδιαίτερες σειρές της χρονιάς.
I May Destroy You
Η Michaela Coel γράφει, σκηνοθετεί και πρωταγωνιστεί στο I May Destroy You, ερμηνεύοντας μια κοπέλα που διαπιστώνει σταδιακά πως έχει πέσει θύμα βιασμού και προσπαθεί να προχωρήσει τη ζωή της μαθαίνοντας να συνυπάρχει με τη μνήμη αυτής της τραυματικής εμπειρίας. Δεν ξέρω τι μπορεί να περιμένει κανείς ακούγοντας την παραπάνω σύνοψη, ωστόσο η σειρά σίγουρα δεν ήταν αυτό που περίμενα εγώ. Στυλιζαρισμένη και θεματικά τολμηρή, η Coel προσεγγίζει το ζήτημα του βιασμού ολιστικά μέσα από διάφορες οπτικές, γνωρίζοντας πολύ καλά πότε να στηριχθεί στο δράμα και πότε στο γέλιο. Εξαιρετική σειρά από μια δημιουργό που είναι βέβαιο πως έχει να δώσει ακόμα πολλά.
Devs
Το τηλεοπτικό ντεμπούτο του Alex Garland (Ex Machina, Annihilation) ήταν ένα απ’ τα σημαντικότερα τηλεοπτικά γεγονότα της χρονιάς. Με αφορμή μια εξαφάνιση, ο Garland ξεδιπλώνει μια ιστορία με έντονο φιλοσοφικό περιεχόμενο. Η άρνηση του θανάτου, η μεγαλομανία, η αναζήτηση της ελεύθερης βούλησης, αλλά κυρίως η ανάδυση της τεχνολογίας ως νέας θρησκείας μπλέκονται αρμονικά σε μια σειρά που μοιάζει με θρησκευτική εμπειρία – αργή και μεθυστική, απευθύνεται κατά κύριο λόγο στις αισθήσεις. Επίκαιρη, αλλά ταυτόχρονα και διαχρονική η σειρά του Garland είναι ένα οπτικό ποίημα.
How to With John Wilson
Στην αρχή κάθε επεισοδίου, ο John Wilson θέτει ένα ερώτημα (πώς να προστατεύσεις τα έπιπλα σου από τις γάτες ή πώς να βελτιώσεις τη μνήμη σου), το οποίο εξερευνά στη συνέχεια με τρόπο σχεδόν αυτοσχεδιαστικό, βασιζόμενος σε στιγμές της καθημερινότητας που έχει καταγράψει με την κάμερα του στους δρόμους της Νέας Υόρκης. Η αφήγηση του σε συνδυασμό με το μοντάζ αναδεικνύουν μια όψη της καθημερινής ζωής που δύσκολα θα σκεφτόταν κανείς με το κάθε επεισόδιο να καταλήγει μια φιλοσοφική ανάλυση πάνω σε στιγμές που φαντάζουν εξαιρετικά βαρετές. Μακράν ο, τι πιο πρωτότυπο και φρέσκο είδαμε το 2020 και εννοείται πως ανυπομονούμε για τη δεύτερη σεζόν.
