Πλησιάζει το Halloween, εκείνη η μέρα του χρόνου που οι μισοί ντύνονται με περίεργες στολές (διαφορετικές από εκείνες της Αποκριάς!), έτοιμοι να ξεσαλώσουν σε κάποιο έξαλλο, γεμάτο τρόμο παρτάκι, ενώ οι άλλοι μισοί τους βλέπουν με μισό μάτι και ρωτάνε όλο ειρωνεία αν “είχατε και στο χωριό σας Halloween;”. Η απάντηση είναι ένα εμφατικό όχι, καθώς όταν στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού είχαν Halloween, εμείς εδώ τρώγαμε ακόμα βελανίδια. Οι εποχές όμως έχουν αλλάξει, οπότε ας αποδεχτούμε το γεγονός ότι κανένα σύνορο δεν μπορεί να φυλακίσει τη διάδοση των εθίμων και ας απολαύσουμε μερικές ταινίες κατάλληλες προς παρακολούθηση αυτές τις άγιες μέρες.
Ωστόσο, για να μην διαβάσετε άλλη μια λίστα με τις γνωστές πάνω κάτω ταινίες τρόμου, είπαμε να εμπλουτίσουμε το άρθρο με ευρωπαϊκές και ασιατικές προτάσεις.
Blood and Black Lace (1964)
Αρκετά συχνά, σε αντίστοιχες λίστες συναντά κανείς slasher ταινίες (και εδώ θα βρείτε, μην αγχώνεστε), αλλά σπάνια αναφέρονται οι ταινίες που ενέπνευσαν αυτό το δημοφιλές υπο-είδος. Ο λόγος για τα ιταλικά giallo, τα οποία για πολλούς γεννήθηκαν με το technicolor αριστούργημα του Mario Bava, Blood and Black Lace. Οι ανατροπές της ταινίας, τα έντονα χρώματα, η χαρακτηριστική ενδυμασία του δολοφόνου με τα δερμάτινα γάντια και την ιδιαίτερη μάσκα, αλλά και τα σφαγιάσματα των μοντέλων αποτέλεσαν τις βάσεις πάνω στις οποίες χτίστηκε ένα ολόκληρο είδος, εμπνέοντας σκηνοθέτες όπως ο Martin Scorsese και ο Dario Argento. Κρίμα είναι να μην το τιμήσετε.
City of the Living Dead aka The Gates of Hell (1980)
Δεν ξέρω πόση σεναριακή λογική απαιτεί κάποιος από μια ταινία που ξεκινάει από μια αυτοκτονία ιερέα, η οποία ανοίγει της Πύλες της Κολάσεως, επιτρέποντας σε ορδές από ζόμπι να παρελαύνουν στη Γη, αλλά σίγουρα μην περιμένει και πολλά από την ταινία του Lucio Fulci. Ωστόσο, αυτό δεν είναι απαραίτητα κακό, αφού ότι λείπει σε σεναριακή, η ταινία το βρίσκει σε αδιανότητα ακραίες σκηνές, με χαρακτηριστική εκείνη του εμετού μιας γυναίκας, η οποία αδειάζει από μέσα της Ο, ΤΙ έχει. Η σκηνοθεσία του Fulci είναι ορεξάτη, σερβίτοντας στους θεατές όσο το δυνατόν πιο φρικιαστικές σκηνές, στήνοντας έναν εφιάλτη, απ’ τον οποίον κανένας δεν μπορεί να ξεφύγει. Όσοι απολαμβάνουν λοιπόν, το παλιό, παραδοσιακό χειροποίητο gore, εδώ θα βρουν τον παράδεισο τους.
Halloween (2018)
Θα ήταν ντροπή να έλειπε από μια λίστα ταινιών για το Halloween, το… Halloween. Ωστόσο, επειδή έχει καταντήσει γραφικό να μπαίνει σε κάθε παρόμοια λίστα το κλασικό έπος του Carpenter είπαμε να κάνουμε τη διαφορά και στη θέση του να προτείνουμε το ομώνυμο σίκουελ, το οποίο κατάφερε να αποδειχτεί κάτι παραπάνω από μια ακόμα αρπαχτή. Η ταινία του David Gordon Green αποτελεί υπόδειγμα στον τρόπο με τον οποίον τιμά το πρωτογενές υλικό, πηγαίνοντας όμως και ένα βήμα παραπέρα τις θεματικές του. Κι όλα αυτά, προσφέροντας αποτελεσματικότατες τρομάρες.
Us (2019)
Το Us του Jordan Peele αποτελεί μια απ’ τις ποιοτικότερες φετινές προσθήκες στο είδος του τρόμου. Ωστόσο, ο βασικότερος λόγος που προτείνουμε τη συγκεκριμένη ταινία για το φετινό Halloween είναι επειδή κατά πάσα πιθανότατα οι κόκκινες φόρμες με τα χρυσά ψαλίδια θα φορεθούν αρκετά στα πάρτι των ημερών, οπότε δεν θέλουμε να μας πείτε πως δεν σας δώσαμε στιλιστικές ιδέες.
The Field Guide to Evil (2018)
Μπορεί η γιορτή του Halloween να έχει εμπορευματοποιηθεί σε τεράστιο βαθμό, ωστόσο κάποτε αποτελούσε αγνή θρησκευτική γιορτή που είχε τις ρίζες της στην κέλτικη παράδοση. Γι’ αυτό το λόγο, είναι μια καλή ευκαιρία να αναζητήσετε το The Field Guide to Evil, μια ανθολογική ταινία με ιστορίες εμπνευσμένες απ’ τις παραδόσεις διάφορων χωρών. Η ανθολογική δομή πάντα συνοδεύεται απ’ τη πιθανότητα η ποιότητα των ιστοριών να συναντάει σκαμπανεβάσματα, ωστόσο αξίζει τον κόπο μιας και στην προκειμένη περίπτωση συμμετέχουν σκηνοθέτες όπως ο Γιάννης Βεσλεμές και ο Peter Strictland (Berberian Sound Studio, In Fabric).
Kwaidan (1965)
Δεύτερη ταινία ανθολογίας, αυτή τη φορά εξ Ανατολής και συγκεκριμένα από την Ιαπωνία, και η οποία περιλαμβάνει τέσσερις ιστορίες φαντασμάτων, πάλι βασισμένες σε θρύλους της χώρας. Με έναν γιγαντιαίο -για τα δεδομένα της χώρας κι της εποχής- προϋπολογισμό, η ταινία συνάντησε εντυπωσιακά θετική αποδοχή, κερδίζοντας βραβείο στις Κάννες κι ένα Όσκαρ Ξενόγλωσσης ταινίας, επιτυχία πρωτοφανή για το είδος του τρόμου! Για όσους δεν συγκινούνται από βραβεία όμως, αξίζει να σημειωθεί πως εκτός από τις ιστορίες, οι οποίες είναι σπουδαίες, η ταινία έχει γράψει ιστορία για τη μοναδική αισθητική της, αποτέλεσμα του προϋπολογισμού που λέγαμε νωρίτερα, που είναι ένας λόγος από μόνη της για να παρακολουθήσει κανείς αυτό το ιαπωνικό διαμάντι του είδους.
