Τις τελευταίες μέρες, ίσως το πιο πολυσυζητημένο θέμα στους κύκλους της geek κουλτούρας είναι η κυκλοφορία του ολοκληρωμένου οράματος του Zack Snyder για την Justice League. Αν και ποτέ δεν είχε ξαναγίνει τέτοιος χαμός για την ολοκληρωμένη εκδοχή μιας ταινίας, η λογική των director’s cut δεν είναι πρόσφατο φαινόμενο, μάλιστα πολλοί γνωστοί σκηνοθέτες έχουν επιχειρήσει να κυκλοφορήσουν την απόλυτη εκδοχή διάφορων ταινιών τους, ξανά και ξανά (βλ. Francis Ford Coppola). Σήμερα, λοιπόν, θα θυμηθούμε μερικές από αυτές τις περιπτώσεις.
Sucker Punch (Zack Snyder)
Έχουμε ξαναπει πως η φιλμογραφία του Snyder αποτελείται κατά κύριο λόγο από πετσοκομμένες κινηματογραφικές εκδοχές, οι οποίες βελτιώθηκαν χάρη στην προσθήκη σημαντικών στιγμών, όταν ήρθε η στιγμή να κυκλοφορήσουν σε blu ray. Μια από τις χαρακτηριστικότερες περιπτώσεις αποτελεί το Sucker Punch, τη μοναδική ταινία -μέχρι στιγμής τουλάχιστον- της οποίας ο Snyder υπογράφει και το σενάριο, κάτι που γίνεται μονίμως εμφανές. Το αποτέλεσμα είναι ο, τι πιο σναιντερικό μπορεί να βρει κανείς, μια βουτιά στο ασυνείδητο του σκηνοθέτη, με τα καλά και τα άσχημα που αυτό συνεπάγεται. Αν ενδιαφέρεστε στο έργο του σκηνοθέτη, το Sucker Punch είναι άχαστο.
Superman II: Donner’s Cut
Αρκετά χρόνια προτού ξεσπάσει ο διαδικτυακός χαμός για την Justice League, συγκεκριμένα το 2006 κυκλοφόρησε από την WB μια νέα εκδοχή της δεύτερης ταινίας του Superman. Αν και δεν πρόκειται ακριβώς για Director’s Cut, μιας και ο Richard Donner δεν είχε προλάβει να γυρίσει ολόκληρο το υλικό προτού αποχωρήσει λόγω διαφωνιών με τους παραγωγούς, το τελικό αποτέλεσμα είναι ο, τι πιο κοντινό στο αρχικό όραμα, το οποίο προσεγγίσθηκε ακόμα και με τη χρήση διάφορων screen test.
Μια ενδιαφέρουσα ομοιότητα με την περίπτωση του SnyderCut είναι ότι το blog The Forbidden Zone ξεκίνησε μια καμπάνια ζητώντας από τους αναγνώστες του να στέλνουν επιστολές στην WB απαιτώντας την κυκλοφορία της εκδοχής του Donner. Μάλιστα, εκείνη υποστήριζε πως εργάζεται προς αυτή την κατεύθυνση με σκοπό η ταινία να κυκλοφορήσει σε home media.
Περισσότερα για την ιστορία της συγκεκριμένης εκδοχής μπορείτε να βρείτε σε αυτό το εξόχως κατατοπιστικό άρθρο.
Blade Runner (Ridley Scott)
Ίσως η πρώτη ταινία που έρχεται στο μυαλό του κοινού όταν μιλάμε για director’s cut να είναι το Blade Runner του Ridley Scott.
Η πρώτη ενισχυμένη έκδοση εμφανίστηκε το 1992, δέκα χρόνια μετά την κυκλοφορία της ταινίας, όπου με βάση κάποιες σημειώσεις του σκηνοθέτη προστέθηκαν τρία λεπτά, αλλάζοντας το χαρούμενο φινάλε της αρχικής ταινίας και αφαιρώντας το voice over του Harrison Ford.
Η πραγματική -απόλυτη- εκδοχή του σκηνοθέτη, όμως, κυκλοφόρησε μόλις του 2007. Μόλις ένα λεπτό μεγαλύτερη από την προηγούμενη έκδοση, στην ταινία προστέθηκε μια ολόκληρη σεκάνς με τον μονόκερο, περισσότερη βία και βελτιώθηκαν τα εφέ.
Αν και οι διαφορές δεν τρομακτικές, είναι καθοριστικές για το ύφος και την ατμσόφαιρα της ταινίας αλλάζοντας πλήρως το νόημα του αρχικού υλικού και βελτιώνοντας το σε τέτοιο βαθμό, ώστε μια ταινία που συνάντησε την απογοήτευση της κριτικής να θεωρείται πλέον ακρογωνιαίος λίθος της σύγχρονης επιστημονικής η φαντασίας.
The Devils (Ken Russell)
Μια ταίνια που μπλέκει την χριστιανική εικονογραφία με σκηνές έντονης βίας και σεξουαλικού περιεχομένου οδηγείται νομοτελειακά προς την λογοκρισία. Προς έκπληξη κανενός, λοιπόν, το “βλάσφυμο” αριστούργημα του Ken Russell χρειάστηκε να αποχωριστεί μερικές σοκαριστικές σκηνές, προκειμένου να μπορέσει να κυκλοφορήσει δίχως πρόβλημα σε διάφορες χώρες. Παρ’ όλα αυτά, το 2002 και με τη συμβολή του κριτικού ταινιών Mark Kermode, ο οποίος ανακάλυψε υλικο που θεωρείτο κατεστραμμένο, κυκλοφόρησε η πολυσυζητημένη εκδοχή της ταινίας, τιμώντας το αρχικό όραμα του σκηνοθέτη.
The New World (Terrence Malick)
Το 2005 κυκλοφόρησαν από την New Line δύο εκδοχές του The New World του Terrence Malick. Η πρώτη, συνολικής διάρκειας 150 λεπτών κυκλοφόρησε στα πλαίσια του λεγόμενου “awards consideration”, και η δεύτερη, συντομευμένη κατά 15 λεπτά, κυκλοφόρησε στις αίθουσες.
Ωστόσο, καμμιά εκδοχή δεν ικανοποιούσε τον σκηνοθέτη, ο οποίος το 2006 έκοψε και έραψε την ταινία όπως ακριβώς ήθελε. Το τελικό αποτέλεσμα έφτασε τα 172 λεπτά και είναι μονταρισμένο με το γνώριμο ύφος του σκηνοθέτη, οπότε αποτελεί μια αρκετά διαφορετική εμπειρία παρακολούθησης που μεταξύ άλλων αναδεικνύει τα υπέροχα κουστούμια της ταινίας και την υπέροχη καλλιτεχνική διεύθυνση.
Touch Of Evil (Orson Wells)
Όχι ακριβώς director’s cut, μιας και η βελτιωμένη εκδοχή κυκλοφόρησε μετά τον θάνατο του Orson Wells υπό την επίβλεψη του μοντέρ Walter Murch, ωστόσο η νέα εκδοχή της ταινίας μένει πολύ πιο πιστή στο όραμα του σκηνοθέτη, ακολουθώντας διάφορες σημειώσεις του. Με επιπλέον σκηνές και σφιχτότερο μοντάζ, δικαιώνεται ένα εξαιρετικό νουάρ που όχι μόνο πετσοκόφτηκε από την Universal, αλλά κυκλοφόρησε και ως ταινία β’ διαλογής!
Waterworld
Λοιπόν, εδώ έχουμε μια ιδιαίτερη περίπτωση, διότι πρακτικά, η βελτιωμένη εκδοχή της ταινίας με μπόλικο επιπλέον υλικό δεν είναι εκείνη του σκηνοθέτη, αλλά των θαυμαστών της ταινίας (περίπου).
Ας πάρουμε, όμως, τα πράγματα από την αρχή.
Το 1995, ο Kevin Conster πρωταγωνιστεί στο ποστ-αποκαλυπτικό, θαλάσσιο έπος του Kevin Reynolds, το οποίο αν και αποτελούσε την πιο ακριβή παραγωγή μέχρι εκείνη την εποχή, βυθίστηκε στα ταμεία, αποτελώντας μια από τις πιο ηχηρές εμπορικές ήττες όλων των εποχών.
Δύο χρόνια αργότερα, το ABC πρόβαλλε σε δύο μέρη μια μεγαλύτερη εκδοχή της ταινίας, η οποία όμως λογοκρίθηκε λόγω τηλεόρασης. Έτσι, οι αγανακτισμένοι, πλην αφοσιωμένοι θαυμαστές της ταινίας, αποφάσισαν να βρουν αυτές τις μικρές, κομμένες σκηνές, να τις προσθέσουν στην τηλεοπτική εκδοχή της ταινίας και έτσι να δημιουργήσουν την απόλυτη εκδοχή της αγαπημένης τους ταινίας.
Τελικά, τα κατάφεραν και μάλιστα, πριν λίγο καιρό αυτή η έκδοση, με το όνομα Ulysses Cut, συμπεριλήφθηκε στην blu ray κυκλοφορία της ταινίας από την Arrow!
