Στη νέα σειρά μυστηρίου των δημιουργών του πρόωρα χαμένου OA, A Murder at the End of the World, ο Andy (Clive Owen, The Children of Men), ένας ιδιοφυής και δισεκατομμυριούχος τεχνο-μεσσίας, προσκαλεί μια ομάδα σημαντικών εκπροσώπων της ανθρωπότητας, από επιχειρηματίες μέχρι ακτιβιστές και καλλιτέχνες, στο πολυτελές, μα κυρίως τεχνολογικά προηγμένο ξενοδοχείο που έχει κατασκευάσει στην παγωμένη άκρη του κόσμου, στην Ισλανδία, ώστε να συζητήσουν για το μέλλον της ανθρωπότητας και να αναζητήσουν τρόπους σωτηρίας της. Ωστόσο, τα σχέδια τους θα ακυρωθούν, όταν ένας ξαφνικός θάνατος προκαλέσει αναταραχή -πρόκειται άραγε για ατύχημα ή για δολοφονία;- και το μόνο άτομο που φαίνεται ότι μπορεί να δώσει μια απάντηση είναι η Darby (Emma Corrin), μια ερασιτέχνης ντετέκτιβ, η οποία είχε δεχτεί πρόσκληση για αυτή την ιδιωτική μάζωξη, παρ’ ότι (φαινομενικά) δεν είχε τίποτα που να την συνδέει με τους υπόλοιπους καλεσμένους.
Αν η παραπάνω περιγραφή μοιάζει συμβατική, μια παγωμένη εκδοχή του Glass Onion με το φάντασμα της Άγκαθα Κρίστι να πλανάται από πάνω της, αυτό συμβαίνει διότι εν μέρει, όντως ισχύει. Το σκηνικό είναι γνώριμο, δίχως αυτό να προκαλεί ιδιαίτερο άγχος στο σενάριο, ενώ και αισθητικά δεν υπάρχει κάποιο στοιχείο που να προδίδει την διάθεση της σειράς να ξεχωρίσει∙ όλα είναι μουντά, παγωμένα, απειλητικά και κλειστοφοβικά, όπως αναμένεται δηλαδή, αλλά τίποτα πραγματικά καινοτόμο. Οπότε, τι το ξεχωριστό έχει αυτή η σειρά;
H γοητεία του Α Murder at the End of the World κρύβεται στον αργόσυρτο ρυθμό του, στην φαινομενική αδιαφορία του για την ταυτότητα του ενόχου, στον χρόνο που αφιερώνει σε μια παλιά υπόθεση της Derby, στις εμμονές της με την επίλυση αληθινών δολοφονιών, δίχως να νοιάζεται για τις επιπτώσεις, στο πένθος της για την απώλεια των θυμάτων που ανακαλύπτει και των αγαπημένων της προσώπων που χάνονται στη διαδρομή προς την επίλυση των μυστηρίων, αλλά και στα ερωτήματα που θέτει το σενάριο σχετικά με το ενδεχόμενο εξαφάνισης της ανθρωπότητας, την προοπτική της τεχνολογίας να αναδειχθεί σε σανίδα σωτηρία της, αλλά τον μισογυνισμό.
Και μπορεί όλα αυτά να ακούγονται παράταιρα ως προς το κεντρικό μυστήριο του πρώτου θανάτου, αλλά η σειρά καταφέρνει να τα εντάξει σε μια ενιαία αφήγηση και κάθε -θεωρητικά- άσχετη πτυχή του να αποκτήσει τελικά νόημα. Μικρές λεπτομέρειες της καθημερινότητας, τυχαία αποσπάσματα σε ένα βιβλίο, συναισθήματα μίσους και οργής, όλα μα όλα, επανανοηματοδοτούνται στο τέλος, αποκαλύπτοντας τον δικό τους καθοριστικό ρόλο στην επίλυση του μυστηρίου σε μία αρκετά ενδιαφέρουσα ανατροπή που ήταν ταυτόχρονα αναμενόμενη και κάπως αναπάντεχη.
Φυσικά, η σειρά δεν καταφέρνει όλα αυτά, δίχως να βγει εντελώς αλώβητη. Ο τηλεοπτικός χρόνος αυξάνεται για να τα χωρέσει όλα, οπότε κάπου αρχίζει να εμφανίζεται μια μικρή κούραση, και οι περισσότεροι χαρακτήρες καταλήγουν όχι απλώς υπανάπτυκτοι, αλλά…ανύπαρκτοι. Ευτυχώς, αυτό δεν ισχύει για την καρδιά της σειράς, δηλαδή την Derby, η οποία ζωντανεύει ως ένα παράξενο πλάσμα που περπατάει, κινείται και παρατηρεί τα πάντα με τρόπο που υπογραμμίζει το γεγονός πως δεν ταιριάζει καθόλου με τους υπόλοιπους καλεσμένους, αλλά και τον πρώην σύντροφο της που ερμηνεύεται με μια συγκινητική ευαισθησία από τον Harris Dickinson (δεν είναι τυχαίο που οι παρελθοντικές αφηγήσεις με το πρώτο μυστήριο που έλυσαν οι δυο τους καταλήγει να είναι και το πιο ενδιαφέρον κομμάτι της σειράς από άποψη μυστηρίου και δραματουργίας). Κάποιοι σημαντικοί δευτερεύοντες χαρακτήρες, όπως ο Andy ή η συζυγός τους, πρώην χάκερ και ίνδαλμα της Derby, έχουν μια ισχνή παρουσία, αλλά σκιαγραφούνται περισσότερο ως αρχέτυπα, θυσιάζοντας την ανάπτυξη χαρακτήρων για την εξέλιξη της πλοκής.
Αν και η γενική εικόνα του A Murder at the End of the World δεν προϊδεάζει για κάτι ξεχωριστό, είναι οι μικρές λεπτομέρειες που αποκαλύπτουν εκείνα τα διακριτικά στοιχεία που το διαφοροποιούν από την μέση ιστορία μυστηρίου. Η μεγάλη διάρκεια του, γνώριμο πλέον κουσούρι πολλών τηλεοπτικών μίνι σειρών, είναι σημαντικό μειονέκτημα, αλλά οι ενδιαφέρουσες και ασυνήθιστα ριζοσπαστικές (για το ευρύ κοινό στο οποίο απευθύνεται η σειρά) ιδέες του αξίζουν τον κόπο.
