Στο American Primeval, τη νέα σειρά έξι επεισοδίων του Netflix και του σκηνοθέτη Peter Berg (The Rundown, Deepwater Horizon), όλα τα μοτίβα του κλασικού γουέστερν δίνουν το «παρών»: οι Ινδιάνοι που υπερασπίζονται βίαια τα εδάφη τους οπλισμένοι με τσεκούρι και «νερό της φωτιάς», ο στρατός που δε σταματά πουθενά στην προσπάθεια επέκτασης των συνόρων του νεοσύστατου αμερικανικού έθνους, οι (ενίοτε θρησκόληπτοι) πιονέροι που κινούνται διαρκώς προς τα δυτικά. Δεν περιμέναμε ποτέ από μια πλατφόρμα σαν το Netflix να μας δώσει μια σειρά γουέστερν τόσο βρώμικη, ρεαλιστική και καλοδεχούμενα παλιομοδίτικη, να όμως που το θαύμα έγινε και το American Primeval διεκδικεί ήδη μια θέση στις καλύτερες σειρές του 2025.
Η σειρά μας τοποθετεί στην Αμερική του 1857, λίγα μόλις χρόνια πριν το ξέσπασμα του Εμφυλίου Πολέμου. Η Δύση δικαιώνει τον τίτλο της ως Άγρια, αφού όπου και να κοιτάξεις αντικρίζεις πόνο, μάχες, μίσος και φόβο. Η αθωότητα κι η γαλήνη δεν έχουν θέση εδώ. Η ειρήνη είναι για τους λίγους, και η συμπόνια για ακόμα λιγότερους. Σε αυτήν την άγρια, αφιλόξενη γη, ένας είναι ο κοινός στόχος όλων: η επιβίωση.
Ο Peter Berg μας συστήθηκε ως ηθοποιός στη δεκαετία του 1990, σε ταινίες όπως το αγαπημένο The Last Seduction (1994) του John Dahl (Red Rock West). Στα τέλη εκείνης της δεκαετίας, όμως, αποφάσισε πως είχε έρθει η ώρα να κυνηγήσει το απώτερο όνειρό του, που δεν ήταν άλλο από τη σκηνοθεσία. Το αποτέλεσμα ήταν μια σειρά όχι σπουδαίων, ενίοτε όμως πολύ ψυχαγωγικών ταινιών δράσης, πολύ κοντά στο πνεύμα του πρώιμου Michael Bay: η νέο-νουάρ κωμωδία Very Bad Things (1998), το πρωταγωνιστικό όχημα του Dwayne Johnson The Rundown (2003 – από τις ελάχιστες αξιοπρεπείς ταινίες του σταρ), τα καταιγιστικά Lone Survivor (2013), Patriots Day (2016) και Mile 22 (2018) με τον Mark Wahlberg, το σούπερ καλτ Battleship (2012), καθώς και το πολύ ωραίο Deepwater Horizon (2016). Όπως κάθε σκηνοθέτης της κοψιάς του, που κάνει μεσαίου προϋπολογισμού σινεμά πέρα από franchises και ατζέντες, τα τελευταία χρόνια ο Berg έχει βρει καταφύγιο στην τηλεόραση, και το αποτέλεσμα, ευτυχώς, είναι το American Primeval.
Αποτελούμενη από έξι ωριαία επεισόδια, το American Primeval είναι η σπάνια περίπτωση σειράς που δεν ξεχειλώνει καθόλου, αντιθέτως διαρκεί τόσο όσο, προκειμένου να πει αυτά που θέλει με τον τρόπο που θέλει, να συνθέσει το πορτρέτο μιας χούφτας χαρακτήρων και να αφηγηθεί συναρπαστικά τις ιστορίες τους. Αν και βασικός άξονας της πλοκής υφίσταται, στην πραγματικότητα στόχος της σειράς δεν είναι να πει μία και μόνο ιστορία, αλλά να στήσει ένα πανόραμα της Άγριας Δύσης.
Η σειρά είναι πραγματικά γεμάτη εξωτερική δράση, που θα κορέσει τη δίψα των απανταχού φαν των γουέστερν, οι οποίοι έχουν χρόνια να απολαύσουν μια a-list παραγωγής του είδους. Ο Berg σκηνοθετεί το τοπίο της Δύσης με βρώμικο ρεαλισμό και χωρίς να φείδεται τη βία, μπολιάζοντας τα κλασικά μοτίβα του genre με έναν σχετικά πρωτόγνωρο αμοραλισμό, πιο σοκαριστικό ίσως κι από εκείνον των γουέστερν σπαγγέτι. Στην πορεία, ο σκηνοθέτης θίγει ακανθώδη ζητήματα της αμερικανικής κοινωνικής ιστορίας, όπως ο πουριτανισμός, η γενοκτονία των Ινδιάνων, η πολιτική διαφθορά, η βία. Η σειρά δεν απευθύνεται σε θεατές με ευαίσθητα στομάχια, καθώς η απεικόνιση των μαχών και της αιματοχυσίας είναι άκρως παραστατική. Δεν μπορούμε να φέρουμε στο νου μας άλλη τόσο ρεαλιστική σειρά γουέστερν, τουλάχιστον στον τρόπο με τον οποίο απεικονίζονται οι βίαιες ορμές των ανθρώπων της εποχής.
Ο Taylor Kitsch, που συνεργάζεται για πολλοστή φορά με τον Berg, βρίσκει μετά από καιρό ένα πραγματικά αξιόλογο πρωταγωνιστικό όχημα, προκειμένου να αναδείξει το ταλέντο του. Τσαλακώνεται όσο ποτέ άλλοτε και παραδίδει μια πραγματικά εντυπωσιακή ερμηνεία. Λιγομίλητος, σκληροτράχηλος και εσωτερικός, ο Kitsch δείχνει εδώ ένα ερμηνευτικό εύρος που καμία προηγούμενη ερμηνεία του δεν είχε αφήσει να διαφανεί. Εξαιρετικό είναι και το υπόλοιπο καστ, αποτελούμενο από όχι ιδιαίτερα γνωστούς, αλλά ταλαντούχους ηθοποιούς. Πολύ επιτυχημένη είναι και η σκιαγράφηση των γυναικείων χαρακτήρων, οι οποίοι, χωρίς να μένουν στο περιθώριο, παραμένουν σε πλαίσια ρεαλιστικά για την εποχή όπου διαδραματίζεται η σειρά, διατηρώντας το δυναμισμό τους.
Συνολικά, θα λέγαμε ότι το American Primeval είναι μια πολύ ευχάριστη έκπληξη που δεν προσμέναμε από το Netflix. Αν μου επιτρέπεται να μιλήσω προσωπικά, ανήκω στους θερμούς θιασώτες του γουέστερν, και η έλλειψη ενδιαφέρουσας σύγχρονης παραγωγής του είδους με θλίβει, όμως η σειρά του Peter Berg ήρθε να καλύψει, έστω προσωρινά, αυτό το κενό. Είθε η επιτυχία της να αναθερμάνει το ενδιαφέρον του κοινού και των στούντιο για ένα είδος που κάποτε γνώρισε μεγάλες, εμπορικές και καλλιτεχνικές, δόξες.
