Όταν πριν από τέσσερα ολόκληρα χρόνια, η Disney ανακοίνωσε μια νέα τηλεοπτική σειρά με πρωταγωνιστή τον Cassian Andor, κανείς δεν ενθουσιάστηκε: Το Andor αποτελεί spin-off της ταινίας Rogue One του 2017, και ακολουθεί τον ομώνυμο ήρωα στις νεανικές του περιπέτειες. Prequel στο prequel, το κόνσεπτ του Andor αποτελεί, εκ πρώτης όψεως, το απόγειο της δημιουργικής χρεοκοπίας – και ειδικά σε σύγκριση με άλλα πρότζεκτ (όπως για παράδειγμα την επιστροφή του πολυαγαπημένου Obi-Wan), κανείς δεν ανυπομονούσε ιδιαίτερα για αυτό το φαινομενικά αχρείαστο εγχείρημα.
Ίσως γι’ αυτό τελικά το Andor, που μόλις ολοκλήρωσε την πρώτη του σεζόν στο Disney+, κατέληξε να είναι τόσο καλοφτιαγμένο. Το Andor μοιάζει να είχε χρόνο να φινιριστεί, να ωριμάσει, να υφάνει επιδέξια τις θεματικές του, να καλοκουρδίσει τους συναισθηματικούς παλμούς του και να φτιάξει έναν αληθοφανή κόσμο που σφύζει από συναρπαστικές λεπτομέρειες. Σε αντίθεση με τις υπόλοιπες σειρές του Disney+, το Andor δεν αποτελεί μια φτηνιάρικη ξεπέτα τηλεοπτικής ποιότητας – αντιθέτως, είναι με διαφορά το καλύτερο live-action δείγμα που μας έχει προσφέρει ο κόσμος του Star Wars, εδώ και τουλάχιστον δύο εικοσαετίες.
Δεκαπέντε χρόνια μετά την Εκδίκηση των Σιθ και τη μετατροπή της Γαλαξιακής Δημοκρατίας σε Αυτοκρατορία, οι κάτοικοι του απομακρυσμένου πλανήτη Ferrix δεν έχουν δει τη ζωή τους να αλλάζει ουσιαστικά. Μέρος του γαλαξιακού “γκέτο”, ο Ferrix είναι αρκετά απομονωμένος ώστε να έχει αποφύγει το βαρύ χέρι της δικτατορίας. Ο Cassian Andor, που κατοικεί στον πλανήτη μαζί με τη θετή του μητέρα και το οικιακό του ρομπότ, περνάει τις μέρες του πουλώντας λαθραία εξαρτήματα και πίνοντας κοκτέιλ στους γειτονικούς πλανήτες. Όταν μια σειρά από ατυχή γεγονότα τον φέρουν αντιμέτωπο με δύο διεφθαρμένους αστυνομικούς, ο Andor θα ξεκινήσει, άθελά του, μια χιονοστιβάδα καταστάσεων που θα αλλάξουν ανεπανόρθωτα την πορεία του γαλαξία.
H σειρά δεν εστιάζει σε έναν μόνο χαρακτήρα, αλλά σε ένα πολυποίκιλο καστ από ήρωες που έχουν τα δικά τους προσωπικά ντράβαλα, στο ύφος του Game of Thrones και του Arcane. Ο τίτλος “Andor” δεν έχει να κάνει τόσο με το ότι ο Cassian είναι πρωταγωνιστής, άλλα με το ότι αποτελεί την πέτρα του σκανδάλου που συνδέει όλες τις παράταιρες ιστορίες. Ένας incel αστυνομικός, ένας διπρόσωπος επαναστάτης, μια καλόκαρδη γερουσιάστρια και μια φιλόδοξη στρατιωτικός είναι λίγοι μόνο από τους χαρακτήρες που ακολουθούμε στην πρώτη σεζόν της ιστορίας, σε ένα σενάριο που αλλάζει ασταμάτητα οπτικές και τοποθεσίες.
Και αυτό είναι ίσως και το πιο δυνατό στοιχείο της σειράς: Όπως τα παλιά καλά Star Wars, το Andor είναι πολύ λιγότερο η περιπέτεια ενός σπουδαίου ήρωα, και πολύ περισσότερο ένα συναρπαστικό ταξίδι στα αστέρια. Η σειρά εγχέει ξανά λίγη μαγεία στο σύμπαν της Lucasfilm, όχι απλώς παρελαύνοντας στην οθόνη μια σειρά από τέρατα στο ύφος του Ralph McQuarrie (η σειρά κάνει συνειδητή προσπάθεια να αποστασιοποιηθεί από την μπαγιάτικη Star Wars αισθητική) αλλά παρουσιάζοντάς μας μια σειρά από καταστάσεις, συστήματα και τοποθεσίες που εμπλουτίζουν ουσιαστικά τον Μακρινό Γαλαξία. Στο ταξίδι μας γνωρίζουμε ένα σωρό πολύχρωμους πολιτισμούς με αρχαίες παραδόσεις, καρμίρηδες κατοίκους με παρανοϊκά skills, επιβλητικές πόλεις με μπρουτάλ αρχιτεκτονική, και μαθαίνουμε τις λεπτομέρειες της αυτοκρατορικής γραφειοκρατίας, όταν ακόμη λειτουργούσε στα απομεινάρια του δημοκρατικού πολιτεύματος.
…γιατί στο Andor, η ιστορία δε λαμβάνει χώρα κάτω από την κυριαρχία ενός αδίστακτου κατακτητή, αλλά σε μια δημοκρατία που έχει προσφάτως μετατραπεί σε δικτατορία. Τα καταπιεστικά συστήματα που καλείται να αντιμετωπίσει ο Cassian δεν είναι πολεμικά αστρόπλοια και άρματα μάχης, αλλά στρατιωτικές βάσεις, αστυνομικές διμοιρίες και φυλακές υψίστης ασφαλείας, που υπήρχαν πολύ πριν την “Eντολή 66” – και που δεν άλλαξαν την λειτουργία τους παρά ελάχιστα ώστε να μετατραπούν σε φασιστικά εργαλεία. Με αυτή τη γενική ιδέα, το Andor επιστρέφει δημιουργικά στις θεματικές των Prequels – και έρχεται πιο κοντά στο αυθεντικό όραμα του George Lucas, με έναν ιδιαίτερα σημαντικό τρόπο: η αυτοκρατορία (όπως είδαμε στη διαφθορά της Αόρατης Απειλής και τον ανταρτοπόλεμο της Επιστροφής των Τζεντάι), δεν αποτελεί απλώς μια αφηρημένα φασιστική δύναμη, αλλά μια διαγαλαξιακή εκδοχή της σύγχρονης Αμερικής.
Το Andor είναι χωρισμένο σε τέσσερεις επιμέρους ιστορίες, και κάθε μία έχει περίπου την ίδια δομή: Ο Cassian βρίσκεται σε κάποιο καινούριο περιβάλλον, όπου καλείται να φέρει εις πέρας μια επικίνδυνη αποστολή. Δυο-τρία επεισόδια σπαταλιούνται στην προετοιμασία της αποστολής, και τελικά η ιστορία κορυφώνεται με ένα φαντασμαγορικό event. Οι θεατές μαγεύονται από το νέο περιβάλλον, συναρπάζονται από τις καλογραμμένες επιπλοκές, εξιτάρονται από το αργό buildup και τελικά, τα επεισόδια στα οποία κορυφώνονται οι επιμέρους ιστορίες (συγκεκριμένα τα επεισόδια 3, 6 και 10) σκάνε σαν θερμικοί πυροκροτητές, χτυπώντας με χειρουργική ακρίβεια τις συναισθηματικές χορδές μας.
Ειδικά στο επεισόδιο 10, το καλύτερο επεισόδιο της σεζόν, τα συναισθήματά μας άγγιξαν κόκκινο χάρη στην εξαίρετη σκηνοθεσία του Toby Haynes (Doctor Who), την άφοβα πομπώδη μουσική του Nicholas Britell (Cruella), αλλά και την αναπάντεχη, αχαλίνωτη ερμηνεία του Andy Serkis (The Batman) σε έναν ρόλο-έκπληξη. Σε μια σειρά όπου οι χαρακτήρες είναι ως επί το πλείστον στωικοί, αδιάφοροι πουθενάδες, καθημερινοί άνθρωποι χωρίς μαγικές δυνάμεις και θρυλικές οικογένειες, χωρίς ανυπέρβλητα πάθη και ακραίες αντιδράσεις, η (αρχικά καταπιεσμένη, και μετά απότομα εκρηκτική) ερμηνεία του Serkis προσφέρει στη σειρά μια απαραίτητη δόση ενέργειας, που αποτελεί το αδιαμφισβήτητο ζενίθ της διήγησης του Andor.
…και κάπως έτσι φτάνουμε στο μοναδικό, αλλά σημαντικότατο, πρόβλημα της σειράς: το επεισόδιο 10 αποτελεί την κορύφωση της διήγησης – μετά από αυτό, η σειρά έχει δυο μόνο επεισόδια για να κλείσει τον πρώτο κύκλο της, και το κάνει με έναν εξαιρετικά άγαρμπο τρόπο. Κάποιες υποπλοκές κλείνουν βιαστικά, άλλες ανοίγουν βιαστικότερα, ολόκληρες ιστορίες επιλύονται εκτός πλάνου, και τελικά η σειρά τελειώνει με ένα άχαρο δίωρο, που σε καμία περίπτωση δεν αποτελεί ικανοποιητικό επίλογο. Η σεζόν ρίχνει αυλαία με τον πιο απότομο τρόπο (κυριολεκτικά στη μέση μιας σκηνής), και επιχειρεί να τακτοποιήσει τα storylines που δεν πρόλαβαν να ολοκληρωθούν, θυσιάζοντας εντελώς το συναίσθημα του φινάλε.
Φυσικά, η σειρά θα συνεχιστεί. Και ίσως το φινάλε της (θεωρητικά τελευταίας) δεύτερης σεζόν να είναι ικανοποιητικότερο. Όμως για πόσο ακόμη θα μπορέσει να διατηρήσει το Andor την εξαιρετική ποιότητά του κάτω από το εξουθενωτικό πρόγραμμα της Disney; Και για πόσο ακόμη θα μπορέσει να μας κρατήσει το ενδιαφέρον αυτός ο υπέροχος, μα εσκεμμένα υποτονικός κόσμος;
