Ο Sean Baker πλάθει ιστορίες για ανθρώπους στο μεταίχμιο, που δεν ανήκουν κάπου σταθερά (Tangerine, The Florida Project). Οι χαρακτήρες του είναι τα ευάλωτα θύματα ενός οικονομικού συστήματος προορισμένου να διαιωνίζει την αδικία. Η καθημερινότητά τους μέσα από τον φακό του εμφανίζεται ωραιοποιημένη, τη βιώνουν με αθωότητα, προσδοκία ότι κάποτε οι μέρες τους θα φωτιστούν. Όμως, τα συντρίμμια μίας Αμερικής (και κατ’ επέκταση, μίας κοινωνίας ολόκληρης) που δεν κατόρθωσε ποτέ της να υπάρξει συμπονετική μαζί τους, πάντα θα βρίσκονται μπροστά τους, εμπόδιο ανυπέρβλητο.
Η τελευταία του ταινία, βραβευμένη με τον φετινό Χρυσό Φοίνικα, λέγεται Anora και μιλά για μία σεξεργάτρια με μωβ και χρυσαφένιες τούφες στα μαύρα μαλλιά. Θέλει να τη φωνάζουν Ani και προτιμάει να γελά, γιατί όταν γελά καταπίνει τα δάκρυα ευκολότερα. Ψάχνει κάποιον να την αγκαλιάσει απλώς επειδή είναι αυτή που είναι μέσα σε μία κοινωνία εχθρική, γεμάτη περιθωριοποιημένα πλάσματα, κάποιον να της θυμίσει πως ακόμα μπορεί να νιώσει λίγη ζεστασιά.
Η Anora εργάζεται ως στρίπερ σε ένα κλαμπ του Μπρούκλιν. Στο χάος της μεγάλης πόλης, το κλαμπ με τα χαμηλά κόκκινα φώτα και οι φιλίες με τις συναδέλφους της, της παρέχει την αίσθηση του γνώριμου. Γνωρίζει ότι υπάρχει για εκείνη ένα σημείο εκκίνησης, ελπίζοντας παράλληλα πως πλησιάζει η στιγμή να αλλάξουν τα πράγματα. Δεν είναι αφελής, δεν πιστεύει στην Pretty Woman της Julia Roberts και σε άδειες υποσχέσεις, μα δεν έπαψε ποτέ στο βάθος να προτιμά τη Σταχτοπούτα από τις άλλες πριγκίπισσες της Disney. Στην Σταχτοπούτα και την επιθυμία της να ξεφύγει καθρεφτίζεται ο εαυτός της.
Και πράγματι, ο πρίγκιπας δεν αργεί να εμφανιστεί και στο δικό της παραμύθι. Τον λένε Vanya, είναι γιος ενός Ρώσου εκατομμυριούχου και πηγαίνει στο κλαμπ ως πελάτης. Θέλει την Anora, για να μιλήσουν στα ρωσικά. Παρορμητικός, ένα εγωκεντρικό αγόρι που πάντα αποκτούσε ό, τι και να ζητούσε, χωρίς να ενδιαφέρεται για τις συνέπειες που έχουν οι πράξεις του στους γύρω του, την ερωτεύεται. Και της ζητά να τον παντρευτεί. Η Ani δέχεται, σκεπτόμενη πως επιτέλους θα φύγει μακριά από τη μέχρι τώρα ζωή της, μες στην αβεβαιότητα για τη μελλοντική της επιβίωση. Παρασύρεται από την ξαφνική της ευτυχία, νιώθει πως ζει το θαύμα. Ένας εκατομμυριούχος θέλει να την παντρευτεί! Και πράγματι, παντρεύονται, στο Λας Βέγκας. Όλα μοιάζουν ρόδινα, για λίγο. Όμως, τα παραμύθια δεν τελειώνουν πάντα χαρούμενα.
Με την πλοκή να εμβαθύνει κατά κύριο λόγο στην καθημερινότητά της ως σεξεργάτρια, στις συζητήσεις ή τους διαξιφισμούς με τις συναδέλφους, στην αποπνικτική ατμόσφαιρα του κλαμπ και στους χορούς με τους πελάτες, συνειδητοποιούμε πως σταδιακά δενόμαστε με την Anora, τις απογοητεύσεις και τους φόβους της, αλλά και με την αθώα της πίστη στην αλλαγή και τις καλές προθέσεις των ανθρώπων. Η ταινία εστιάζει στην προσωπική της εξέλιξη, την πρόθεσή της να προσπαθήσει έστω να ξεκολλήσει από τη στασιμότητα. Ακόμα κι αν δεν το καταφέρνει, επειδή οι άλλοι τη βλέπουν μονοδιάστατα. Βρίζει, χτυπά, αμύνεται όταν της απειλούν την ευτυχία, κι ας υποψιαζόταν από την αρχή την εύθραυστη και παροδική της φύση, πως ήταν πολύ καλή για να είναι αληθινή. Δεν πειράζει, δεν είναι κακό κανείς να ελπίζει. Η ταινία κατορθώνει, μετά από 140 λεπτά, να συναισθανθούμε το κορίτσι που έγινε για λίγο Σταχτοπούτα, να νιώσουμε την ανάγκη να την παρηγορήσουμε για την σκληρότητα του κόσμου.
Η εκφραστικότητα της Mikey Madison (Scream), το πώς κάνει την Anora εντελώς δική της, βιώνοντας μαζί της την οργή και τη θλίψη που συνεπάγεται η απώλεια μίας ιδεατής ελευθερίας, προσδίδει στην ταινία μία ευαίσθητη πτυχή. Η Anora είναι δυναμική, γεμάτη σκαμπανεβάσματα, ατίθαση, με απρόσμενη ωριμότητα. Πρόκειται μάλλον για ταινία που δημιουργήθηκε χάριν της ηρωίδας της, παρά για την πλοκή της. Εξάλλου, οι άλλοι χαρακτήρες δεν μας απασχολούν ιδιαίτερα, και μάλιστα ο Vanya, ο σύζυγός της, αντιμετωπίζεται από όλους με υποτίμηση, το πλουσιόπαιδο που δεν τον ενδιαφέρει τίποτα πέρα από τον εαυτό του.
Σουρεαλιστικές καταστάσεις που προκαλούν πηγαίο γέλιο και σατιρίζουν το οικοδόμημα του πλούτου, εμπλουτίζουν με χιούμορ την αφήγηση του Baker, αν και η επανάληψη ακριβώς των ίδιων μοτίβων καταλήγει κουραστική. Πάντως, όταν μία περίπλοκη κατάσταση παρουσιάζεται ανάλαφρα και κωμικά, στο τέλος απομένει με μεγαλύτερη αντίθεση η τραγικότητά της. Και αναρωτιόμαστε γιατί λίγο νωρίτερα έμοιαζαν όλα τόσο αστεία.
Ο Sean Baker προσεγγίζει το φιλμ του με φροντίδα. Η σκηνοθεσία παιχνιδίζει, οι συχνές σεξουαλικές σκηνές χαρακτηρίζονται από αθωότητα και κυριαρχούν έντονα χρώματα, χοροί, ποτά, φανταχτερά ρούχα, η κακόγουστη χλιδή των πολυόροφων βιλών και των ταξιδιών στο Λας Βέγκας∙ οτιδήποτε υπογραμμίζει τις αρορμήσεις δύο παιδιών που προτιμούν να αγνοήσουν για λίγο πως οι δυνάμεις που τους κινούν ανήκαν εξ αρχής σε άλλους.
Η ιστορία της Anora, τελικά, είναι μία ιστορία για ένα κορίτσι του περιθωρίου, από τις κατώτερες κοινωνικές τάξεις. Όχι ιδιαίτερα πρωτότυπη, αλλά κινηματογραφημένη αντισυμβατικά, με συμπόνια και ένα ρεαλιστικό, συγκινητικό φινάλε. Μία ιστορία για τη μοναχική περιπλάνηση της Ani ανάμεσα σε κόσμους που δεν θα της αφήσουν ποτέ χώρο να ανήκει.