Στο Arcadian, ο Nicolas Cage είναι ο Paul, ένας άνδρας που ζει με τους δύο έφηβους γιους του σε μια απομονωμένη καλύβα στην εξοχή, δεκαπέντε χρόνια μετά την Αποκάλυψη. Μαθαίνει στα αγόρια του, τον Joseph (Jaeden Martell) και τον Thomas (Maxwell Jenkins) πώς να επιβιώνουν απέναντι στα απειλητικά τέρατα που τους έχουν βάλει στο μάτι. Μια μέρα, ο Thomas, επισκεπτόμενος μια γειτονική οικογένεια για να δει την Charlotte (Sadie Soverall), την κοπέλα με την οποία είναι ερωτευμένος, εγκλωβίζεται σε μια σπηλιά. Ο Paul βγαίνει να τον βρει και τραυματίζεται από τα τέρατα. Οι τρεις τους τώρα θα πρέπει να δώσουν μάχη για να γλιτώσουν από το θάνατο.
Το νέο φιλμ του σκηνοθέτη Benjamin Brewer, με τον οποίο ο Cage έχει συνεργαστεί ξανά στο άνισο αλλά ενδιαφέρον Trust (2016), μας τοποθετεί σε ένα δυστοπικό μέλλον, χτίζοντας τον μυθοπλαστικό του κόσμο αποτελεσματικά, παρά τα φτωχά μέσα που έχει στη διάθεσή του. Το Arcadian είναι ένα b-movie τρόμου και επιστημονικής φαντασίας που καταπιάνεται με θεματικές όπως είναι η πατρότητα, η ενηλικίωση, τα πρώτα ερωτικά σκιρτήματα, η αυτοθυσία και ο εγκλεισμός, δυστυχώς όμως δεν τα αναπτύσσει ιδιαίτερα. Επιπλέον, ενώ ξεκινά αφηγούμενο την ιστορία από την οπτική του πατέρα, στη μέση κάνει μια απότομη μετάβαση υιοθετώντας την οπτική των παιδιών, και ιδιαίτερα του Thomas, δίχως να έχει χτίσει ικανοποιητικά αυτή την τροπή ως τότε.
Παρά τις αδυναμίες του σεναρίου, όμως, ο Brewer αποδεικνύεται ικανοποιητικός στο χτίσιμο μιας ατμόσφαιρας και στην υιοθέτηση του κατάλληλου σκηνοθετικού τόνου. Η σκηνοθεσία του, χωρίς να είναι καθόλου επιδεικτική, καταφέρνει να μας υποβάλει τη δυστοπία που βιώνουν οι χαρακτήρες, τον τρόμο στις σκηνές της επίθεσης των τεράτων και την ελπίδα στο φινάλε. Συνεπικουρούμενος από την ωραία διεύθυνση φωτογραφίας και την ατμοσφαιρική μουσική υπόκρουση, αλλά και από τα καλοδουλεμένα εφέ που δεν γίνονται ποτέ γελοία, ο σκηνοθέτης φτιάχνει ένα μαστόρικο b-movie που βλέπεται ευχάριστα.
Ο Nicolas Cage (Moonstruck) αναμενόμενα σηκώνει το φιλμ στις στιβαρές και έμπειρες ερμηνευτικές του πλάτες, έστω κι αν από τη μέση και μετά ο ρόλος του περιορίζεται σημαντικά μέχρι το αχρείαστα μελοδραματικό φινάλε του. Αρκετά καλοί αποδεικνύονται οι Martell και Jenkins στους ρόλους των γιων, με τον πρώτο να δίνει ακόμα μια υποσχόμενη ερμηνεία, δύο χρόνια ύστερα από το ενδιαφέρον Mr. Harrigan’s Phone. Καλογραμμένος είναι και ο χαρακτήρας της Charlotte, το ρομάντζο της οποίας με τον Thomas είναι τόσο όσο, αρκετό ώστε να δώσει έναν τόνο αισιοδοξίας που συγκρατεί το φιλμ από την υπερβολική βλοσυρότητα αλλά και να μην καταλήξει γλυκερό και να προδώσει το είδος στο οποίο ανήκει.
Χωρίς να είναι κάτι σπουδαίο, το Arcadian είναι ένα τίμιο και ψυχαγωγικό b-movie επιστημονικής φαντασίας και τρόμου που μας προετοιμάζει για την επέλαση που αναμένουμε από τον πρωταγωνιστή του στο επερχόμενο Longlegs του Oz Perkins (The Blackcoat’s Daughter). Καλογυρισμένο, ατμοσφαιρικό και καλοπαιγμένο, προδίδεται από το ισχνό σενάριό του, είναι όμως ένα φιλμ που προσφέρει σχεδόν ό,τι υπόσχεται. Δεν απογειώνεται πραγματικά σε καμία στιγμή, παραμένει όμως πιστό στον τόνο που εξαρχής υποβάλλει, κι αυτό από μόνο του είναι ένα κάποιο σκηνοθετικό επίτευγμα, που οφείλουμε να πιστώσουμε στον Benjamin Brewer.
