Ήδη από την πρώτη του ταινία, το -προφανώς- διχαστικό remake του κλασικού «Dawn of the Dead», ο Snyder μετατράπηκε σε μια αμφιλεγόμενη φιγούρα με κάθε ταινία του να προκαλεί έντονες αντιδράσεις. Φέτος, ύστερα από την ολοκλήρωση (;) του θυελλώδους περάσματός του από το υπερηρωικό είδος με την κυκλοφορία της αρχικής εκδοχής της Justice League, ο Zack Snyder επιστρέφει στα ζόμπι για να μας αφηγηθεί μια ιστορία που έχει την υπογραφή του, δίχως αστερίσκους, κομμένες σκηνές ή οποιαδήποτε άλλη ανάμειξη του στούντιο παραγωγής. Για την ακρίβεια, αυτή τη φορά ανέλαβε σκηνοθεσία, σενάριο και διεύθυνση φωτογραφίας, αποτελώντας την απόλυτη ταινία για τους παθιασμένους ακολούθους του.
Με το Las Vegas να έχει αποκοπεί από τον υπόλοιπο κόσμο λόγω της κατάληψης του από ζόμπι, ένας ιδιοκτήτης καζίνο αναθέτει στον Scott Ward (Dave Bautista), πρώην εκτελεστή, νυν μάγειρα, να μαζέψει μια ομάδα, η οποία θα πρέπει να διεισδύσει στο φυλαγμένο Las Vegas και αφού ανοίξουν το χρηματοκιβώτιο του καζίνο του, να του επιστρέψουν τα χρήματα που θα βρουν φυλαγμένα εκεί. Ως αντάλλαγμα για αυτή την απολύτως επικίνδυνη αποστολή, η οποία θα πρέπει μάλιστα να ολοκληρωθεί μέσα σε μια μέρα, προτού η αμερικάνικη κυβέρνηση βομβαρδίσει με πυρηνικά την περιοχή, είναι η πλουσιοπάροχη μοιρασιά των κερδών.
Ήδη από τη σύνοψή της, η οποία προδίδει την ανάμειξη δύο κατεξοχήν περιπετειωδών ειδών, των ζόμπι και των ληστειών, η ταινία υπόσχεται άφθονη δράση και η αλήθεια είναι πως η ζουμερή διάρκεια δημιουργεί τις προϋποθέσεις ώστε να ικανοποιηθούν στο μέγιστο βαθμό όλες οι προσδοκίες. Όντως, από την εισαγωγή κιόλας, το γνώριμο πλέον μουσικό μοντάζ του Snyder, το οποίο παράλληλα προχωρά την ιστορία, μας βυθίζει σε έναν παραδόξως φωτεινό, αλλά αιματηρό και φρικιαστικό κόσμο, όπου οι ήχοι από τα παιχνίδια των καζίνο έχουν αντικατασταθεί από κραυγές απόγνωσης και πόνου. Από εκείνο το σημείο και έπειτα, η δράση και οι εντυπωσιακές μονομαχίες με ζόμπι είναι σχεδόν ασταμάτητες.
Οι ακραίες καταστάσεις γεννούν ακραίες συμπεριφορές;
Αρκετά συχνά, ταινίες που τοποθετούν τους χαρακτήρες τους σε ακραίες συνθήκες επιλέγουν να υπενθυμίσουν πως ο εγωισμός και το προσωπικό όφελος είναι η κινητήρια δύναμη του ατόμου, ενάντια σε κάθε μορφή αλληλοβοήθειας που τείνει να παρουσιάζεται ως τροχοπέδι ή ακόμα και ελάττωμα. Επομένως, το σκηνικό μέσα στο οποίο εντάσσει ο Snyder την ιστορία του, εύκολα θα μπορούσε να καταλήξει μια ωδή στον μισανθρωπισμό, όπως λόγου χάρη συνέβη με τον αλα Snyder Batman, με την κάμερα του σκηνοθέτη να εστιάζει με ηδονιστική ευλάβεια σε καλογυμνασμένα, γυμνά σώματα που πετσοκόβουν δίχως έλεος νεκροζώντανους, αναδεικνύοντας τις πιο σαδιστικές ορμές του ανθρώπου, ο οποίος δεν θα δίσταζε να εναντιωθεί ακόμα και στα ίδια τα μέλη της ομάδας του, με σκοπό να αυξήσει το ποσό που του αντιστοιχεί από τη λεία. Παραδόξως, η ταινία ακολουθεί μια διαφορετική διαδρομή.
Στην προκειμένη περίπτωση, η πλειονότητα των μελών της ομάδας -όλοι τους προερχόμενοι από την εργατική τάξη- αποδεικνύουν αναπάντεχη αλληλεγγύη, παρ’ ότι οι περισσότεροι γνωρίζονται μόλις ελάχιστες ώρες. Όταν η βία χρησιμοποιείται ενάντια σε ανθρώπους, είτε λειτουργεί ως μέσο λύτρωσης ατόμων που έχουν μόλις μολυνθεί από κάποιο ζόμπι, είτε προέρχεται από εκπροσώπους της κρατικής και οικονομικής εξουσίας με απώτερο στόχο να ικανοποιήσουν τις παρασκηνιακές επιθυμίες τους που θα τους αποφέρουν ακόμα μεγαλύτερη ισχύ από μερικά εκατομμύρια. Ακόμα, όμως, κι όταν απευθύνεται στα ζόμπι, η βία συνήθως είναι η απολύτως απαραίτητη και λειτουργική, ένα χτύπημα στο κεφάλι και τέλος, και μάλιστα τις περισσότερες φορές αποτυπώνεται δίχως (!) τη χρήση αργής κίνησης.
Πέραν τούτου, η ταινία διαθέτει και άλλα πολιτικά σχόλια (για παράδειγμα, ολόκληρη η αποστολή θα μπορούσε να αντιμετωπισθεί ως μια αλληγορία για το αδιέξοδο κυνήγι του “αμερικάνικου ονείρου” και τις φρούδες ελπίδες που δημιουργεί στα άτομα η υπόσχεση για μια πολυτελή ζωή), αλλά το σενάριο αποφεύγει να εμβαθύνει σε αυτά, επιλέγοντας να τα αντιμετωπίσει μονάχα ως ένα γενικό πλαίσιο αναφοράς.
Κι όμως, ο Dave Bautista το’ χει!
Ερμηνευτικά, όπως συμβαίνει στις περισσότερες ταινίες του σκηνοθέτη, το καστ δίνει τον καλύτερο του εαυτό και παρ’ ότι το σενάριο δεν προσφέρει πολλά στους ηθοποιούς, εκείνοι πλάθουν όσο το δυνατόν πιο αναγνωρίσιμους χαρακτήρες – αρχέτυπα. Ωστόσο, εκείνος που ξεχωρίζει με μεγαλύτερη ευκολία, και η αλήθεια είναι πως τον βοηθά και το σενάριο, είναι ο Dave Bautista, αυτός ο ευγενικός γίγαντας που από παλαιστής μετατράπηκε σε έναν αξιόλογο ηθοποιό.
Ο Bautista καταφέρνει να πείσει τόσο ως ένας σκληροτράχηλος καργιόλης, όταν πρέπει να αντιμετωπίσει τα ζόμπι, όσο και ως ένας ευαίσθητος πατέρας που κουβαλά τις προσωπικές του ενοχές. Και παρ’ ότι η γιγαντόσωμη κορμοστασιά του είναι ως ένα βαθμό περιοριστική στο εύρος των ρόλων που μπορούν να του προταθούν, εκείνος καταφέρνει να την ξεπεράσει και να αποκαλύψει μια καλοδεχούμενη ευαισθησία και ανθρωπιά. Σίγουρα, δεν μιλάμε για οσκαρική ερμηνεία, αλλά σε κάθε περίπτωση δικαιολογεί την εμπιστοσύνη που του έχουν δείξει κατά καιρούς διάφοροι σκηνοθέτες σαν τον Villeuneve.
Τα ζόμπι στην εποχή του multi-verse
Με το Army of the Dead, o Snyder φέρνει τα ζόμπι στη σημερινή εποχή, τα κινηματογραφεί με έντονη θολούρα φέρνοντας μια αισθητική ανεξάρτητου κινηματογράφου (επιβεβαιώνοντας αυτά που λέγαμε για τη χρήση “κουλτουριάρικων” εργαλείων σε εμπορικότατες ταινίες), επιθυμώντας να χτίσει ένα ζομπο-σύμπαν, βασισμένος στις διδαχές των υπερηρωικών ιστοριών. Έτσι, βρίσκει κανείς διάσπαρτες αναφορές σε παράλληλα σύμπαντα, χρονικές λούπες και ζόμπι-ρομπότ, τα οποία αυτή τη στιγμή φαντάζουν άτοπα, άσχετα και μάλλον αχρείαστα, αλλά πιθανότατα αποτελούν τυράκια για τις επόμενες παραγωγές, τηλεοπτικές και κινηματογραφικές, που ετοιμάζει το Netflix για αυτό το νέο σύμπαν ταινιών.
Το αν η συνέχεια αυτού του σύμπαντος αποκαλύψει την παρεξηγημένη ιδιοφυΐα του Zack Snyder προφανώς δεν το γνωρίζει κανείς. Το μόνο σίγουρο είναι πως σαν αυτόνομη ταινία παραμένει πιστή στις εμμονές του (τις οποίες ωστόσο επιχειρεί να πάει ένα βήμα παραπέρα), διαθέτει αναγνωρίσιμη οπτική ταυτότητα, αν και εμφανώς πιο φωτεινή απ’ ότι έχουμε συνηθίσει, και ένα ισχνό σενάριο με ενδιαφέρουσες, αν και κουτσουρεμένες πολιτικές αναφορές.
Εν ολίγοις, κλασικός Snyder, οπότε εγκρίνουμε.
