Και το όνομα της Athena. Αυτή, λοιπόν, είναι η, φανταστική μεν, αλλά ζυμωμένη από την πραγματική ζωή, πόλη-πλαίσιο μέσα και έξω από την οποία εξιστορείται η τραγική ιστορία τεσσάρων αδελφών, αλγερινής καταγωγής, που θρηνούν το νεότερο μέλος της οικογένειάς τους ύστερα από βίαιη επίθεση αστυνομικών (;) με την τελευταία να έχει καταγραφεί και διαρρεύσει στο διαδίκτυο.
Τέσσερα αδέλφια θα βρεθούν στη δίνη του κυκλώνα. Ο πρώτος (Ιντίρ) είναι ήδη νεκρός και ο θάνατός του σηματοδοτεί την κήρυξη ενός εμφυλίου πολέμου. Τα αδέλφια Αμπντέλ και Καρίμ αποτελούν τα δύο άκρα. Τη στιγμή που ο πρώτος καλεί τον λαό σε μια σιωπηλή αντίσταση/διαμαρτυρία και είναι πρόθυμος να συνεργαστεί με την αστυνομία, όντας ο συνδετικός κρίκος, ώστε να ηρεμήσουν τα πνεύματα, ο δεύτερος, στα όρια του αναρχικού και κυριευμένος από οργή, έχει συσπειρώσει γύρω του μια ομάδα ανταρτών που είναι πρόθυμη να τα διαλύσει όλα εώς ότου αποδοθεί δικαιοσύνη. Ενώ υπάρχει και ένας τέταρτος (ετεροθαλής),έμπορος όπλων και κόκας, τα συμφέροντα του οποίου φαίνεται να απειλούνται από τις αναταράξεις που συμβαίνουν στο συγκρότημα της Athena.
Ο Ρομέν Γαβράς δε νοιάζεται να σου δομήσει σταδιακά το περιβάλλον μέσα στο οποίο θα αναπτύξει την ιστορία του, αλλά σε γραπώνει από το χέρι πετώντας σε στην καρδιά μιας φλεγόμενης συνοικίας. Μιας συνοικίας γεμάτη πίκρα αλλά και οργή, ενός ενεργού «ηφαιστείου» έτοιμο να εκραγεί καταστρέφοντας τα πάντα στο διάβα του, εκτός και αν ονομαστούν και καταδικαστούν οι δολοφόνοι του Ιντίρ.
Προς εξυπηρέτηση του παραπάνω σκοπού, ο Γαβράς κάνει τον θεατή κοινωνό της φρίκης με ένα εναρκτήριο δεκάλεπτο μονόπλανο (από αυτά που σε αφήνουν με το στόμα ανοιχτό (!) και όμοιο του οποίου δεν έχεις ξαναδεί) που αφορμάται από την συνέντευξη τύπου του Αμπντέλ για να καταλήξει (μετά από και γω δεν ξέρω πως) στα τείχη της Αθηνάς, εκεί όπου οι υπερασπιστές της είναι έτοιμοι να σκοτώσουν ή να σκοτωθούν. Σκηνοθετικά το φιλμ πατάει κορυφή. Δεν είναι να απορεί κανείς, δεδομένου ότι η σκηνοθετική ορμή και ένταση του Γαβρά διαφαίνεται και μέσω των βίντεο κλιπ για την δημιουργία των οποίων έχει βρεθεί πίσω από την κάμερα (βλέπε No Church in the Wild των Jay-Z & Kanye West και Born Free της M.I.A.). Απλώς εδώ παρουσιάζεται πιο «διαβασμένος» και πιστός στο όραμα του. Η κάμερα ακολουθεί μονίμως από κοντά τους κεντρικούς χαρακτήρες, η χρήση ηλεκτρονικής μουσικής είναι ταιριαστή, οι φωτοβολίδες και οι κρότοι λάμψης κάνουν τη νύχτα μέρα, ενώ οι αυτοσχέδιες μολότοφ και τα καπνογόνα δίνουν και παίρνουν, με το τελικό αποτέλεσμα να είναι άκρως ρεαλιστικό και τον Γαβρά να παίρνει 10 στο οπτικοακουστικό κομμάτι.
Αλλά μέχρι εκεί. Δεν είναι τόσο οι στροφές που κατεβάζει το έργο μετά τα μισά, ούτε και το «χαλαρό», εκ των ων ουκ άνευ, σενάριο (δεν υπάρχει ο χρόνος, αλλά ούτε και η θέληση για περαιτέρω ανάπτυξη των χαρακτήρων) που συνυπογράφει με τον χρόνιο συνεργάτη του και, συγγενούς θεματικής, σκηνοθέτη των Αθλίων Ladj Ly, το οποιο δεν μπορεί να ακολουθήσει τους φρενήρεις σκηνοθετικούς ρυθμούς, αλλά τα τελευταία 30 δευτερόλεπτα (η απουσία των οποίων θα σηματοδοτούσε κυριολεκτικά άλλη ταινία) που αποπροσανατολίζουν ως προς το κοινωνικο-πολιτικό μήνυμα και ακυρώνουν ό,τι είχε χτιστεί. Και αυτό γιατί όταν κάνεις πολιτικό σινεμά οφείλεις (και πρέπει) να παίρνεις ξεκάθαρη θέση, όχι να χαϊδεύεις αυτιά, καθώς τα γεγονότα μιλούν από μόνα τους και αυτές οι σεναριακές εκδοχές είναι άτοπες και, κυρίως, προκλητικές. Και για αυτό μόνο τον λόγο, Γαβρά με έχασες.
