Η Audrey Hepburn, περισσότερο κι από μια καλή ηθοποιός (που ήταν) είναι Εικόνα του 20ού αιώνα, που ξεπερνά τα όρια του κινηματογράφου και γίνεται σύμβολο μιας εποχής και ενός τρόπου δημιουργίας σινεμά. Βραβευμένη, αγαπημένη από κοινό και κριτική, σταθερά ψηλά στην εκτίμηση των θεατών χάρη σε σειρά ταινιών που αγαπήσαμε, η Audrey είναι πάντα ένα σύμβολο της εποχής που δούλεψε και την οποία σε μεγάλο βαθμό όρισε.
Με αφορμή την επανέκδοση του Breakfast at Tiffany’s, αυτήν την Πέμπτη, ανατρέξαμε στην καριέρα της Hepburn και επιλέξαμε δέκα συν μία ταινίες που πιστοποιούν τη σημασία της, το ταλέντο της και το εκτόπισμά της. Δέκα συν ένα φιλμ που αξίζει να δει κάθε ενδιαφερόμενος, τόσο γιατί την περιλαμβάνουν, όσο και γιατί, στην πλειοψηφία τους, είναι καλές ταινίες.
Roman Holiday (1953)
Η 24χρονη Hepburn μετρούσε τότε κάποια περάσματα σε μικρούς ρόλους από ταινίες ως επί το πλείστον ασήμαντες (με την εξαίρεση της αγγλικής κωμωδίας The Lavender Hill Mob, του 1951), όμως με το πρωταγωνιστικό ντεμπούτο της, στην κλασική ρομαντική κομεντί του William Wyler, του σεναριογράφου Dalton Trumbo και του παρτενέρ Gregory Peck, η νεαρή ηθοποιός θα ανακοίνωνε εμφατικά την άφιξή της, θα έπαιρνε Όσκαρ και θα έγραφε ιστορία. Η ταινία είναι πιο καλή απ’ όσο θεωρούν οι επικριτές της, είναι μαζί το αρχέτυπο κι η αποδόμηση της σύγχρονης αισθηματικής κωμωδίας, έχει σκηνές ανθολογίας, αντιγράφηκε κατά κόρον (κάτι Μοντέρνες Σταχτοπούτες στα καθ’ ημάς το ξέρουν καλά αυτό), είναι πλέον μια από τις κορυφές του είδους της.
Sabrina (1954)
Την επόμενη χρονιά, ένας άλλος μεγάλος, ο Billy Wilder, τη θέλει πρωταγωνίστρια στη δική του εκδοχή της ρομαντικής κομεντί. Και κάπως έτσι, Sabrina, η Hepburnγατούλα και χειραφετημένο θηλυκό ταυτόχρονα ανάμεσα σε δύο αρσενικούς τιτάνες της εποχής, τον Humphrey Bogart και τον William Holden. Όλος ο ρομαντισμός όπως τον εννοούσε ο κλασικός αμερικανικός κινηματογράφος, μαζί με πινελιές σαρκαστικού χιούμορ από τον μετρ σε αυτά Wilder, σε μια θαυμάσια, γλυκιά μα και μελαγχολική κωμωδία. Remake το 1995 από τον Sydney Pollack με τον Harrison Ford, πέρασε και δεν ακούμπησε, Sabrina είναι μόνο μία.
War and Peace (1956)
Ξεκούραση δύο ετών για να προετοιμαστεί η ηθοποιός για το πιο φιλόδοξο βήμα της έως τότε καριέρας της, το ρόλο της ως Natasha στη διασκευή του μυθιστορήματος του Tolstoy από τον King Vidor. Η κριτική πλέον δεν εκτιμά το έργο, του χρεώνει «χολιγουντιανοποίηση» (μπούρδες) του μυθιστορήματος, εμείς όχι μόνο το αγαπάμε, αλλά και το θεωρούμε ένα από τα αριστουργήματα του σκηνοθέτη του. Η Hepburn είναι εξαιρετική Natasha πλάι στον Henry Fonda και τον τότε σύζυγο Mel Ferrer, η ταινία είναι επιβλητική, βλέπεται συναρπαστικά παρά τη μεγάλη της διάρκεια, αν την αγνοείτε δείτε τη χθες.
The Nun’s Story (1959)
Το δραματικό φιλμ του μεγάλου Fred Zinemann για μια γυναίκα που γίνεται μοναχή παραμονές του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου βρήκε ιδανική πρωταγωνίστρια στο πρόσωπο της Audrey Hepburn. Δεν είναι από τις δυνατότερες στιγμές του σκηνοθέτη, έχει έναν κάποτε ενοχλητικό στόμφο και χαρακτηρίζεται από παντελή έλλειψη χιούμορ, είναι όμως καλή ταινία, προσηλωμένη στο θέμα της και διατηρούσα το σωστό τόνο καθ’ όλη τη διάρκειά της. Η Hepburn, για μία ακόμη φορά, δεσπόζει.
Breakfast at Tiffany’s (1961)
Η αφορμή του παρόντος αφιερώματος δε θα μπορούσε να λείπει από τη λίστα μας. Η μεγάλη επιστροφή της Hepburn στο είδος που την ανέδειξε, αυτό της ρομαντικής κομεντί, από τα ικανά χέρια του Blake Edwards. Η σκηνή της πρωταγωνίστριας να τραγουδά το Moon River είναι κλασική, ο George Peppard σχεδόν εξαφανίζεται δίπλα στην παρτενέρ του, ο Edwards διασκευάζει Truman Capote με τη βοήθεια ενός ακόμα καταπληκτικού σκορ από τον τακτικό του συνεργάτη Henry Mancini και το αποτέλεσμα είναι μια γλυκύτατη ταινία που, στις μέρες μας, απειλείται με cancel λόγω του χαρακτήρα που υποδύεται ο Mickey Rooney. Δεν υπάρχει κανένα cancel.
The Children’s Hour (1961)
Η φιλμογραφία της Audrey Hepburn αποτελείται, κατά κύριο λόγο, από feelgood ταινίες, ή από ταινίες που γίνονται feelgood επειδή παίζει εκείνη. Δεν ισχύει αυτό για το The Children’s Hour, τη δεύτερη συνεργασία της με τον William Wyler οκτώ χρόνια μετά το Roman Holiday. Πρόκειται για την πρώτη αμερικανική ταινία της mainstream παραγωγής που διαπραγματεύεται το θέμα της ομοφυλοφιλίας, διασκευάζοντας το ομότιτλο θεατρικό έργο της Lilian Hellman. Η Hepburn και η Shirley McLaine είναι στην καλύτερη στιγμή τους, το έργο είναι γροθιά στο στομάχι, και αποδεικνύει το υποκριτικό εύρος της ηθοποιού που μας απασχολεί εδώ.
Charade (1963)
Άσκηση ύφους στο χιτσκοκικό στιλ από τον Stanley Donen των μιούζικαλ του Gene Kelly, εκπληκτικά ψυχαγωγικό έργο που μπορείς να δεις και να ξαναδείς χωρίς να το βαρεθείς ποτέ, ο Givenchy ντύνει κομψά την πρωταγωνίστρια, ο Cary Grant την πλαισιώνει αριστοκρατικά, το «Charade» είναι από τα έργα που ο γράφων θα μπορούσε να δει 100 φορές πάντα με την ίδια ευχαρίστηση. Το σινεμά είδους στα καλύτερά του, η καλύτερη ίσως χιτσκοκική ταινία που δεν γύρισε ο Hitchcock.
My Fair Lady (1964)
Αντικαθιστώντας την Julie Andrews της θεατρικής εκδοχής του έργου, καθώς εκείνη είχε υπογράψει τότε για τη Mary Poppins, η Hepburn διέψευσε πανηγυρικά όσους τη θεωρούσαν ανίκανη, λόγω γαλαζοαίματης καταγωγής, να υποδυθεί την Αγγλίδα του δρόμου σε αυτή τη μιούζικαλ παραλλαγή της ιστορίας του Πυγμαλίωνα με συμπρωταγωνιστή τον Rex Harrison και σκηνοθέτη τον George Cukor. Αριστοκρατικό σινεμά που σύντομα θα αποτελούσε παρελθόν, διαχρονικά αγαπημένο έργο.
Two for the Road (1967)
Δεύτερη συνεργασία με τον Stanley Donen του «Charade» για αυτό το δραματικό φιλμ πρωτότυπης σύλληψης και δομής, με θέμα έναν υπό κατάρρευση γάμο. Όχι χωρίς αδυναμίες, αλλά πολύ ενδιαφέρον έργο, με μια προσγειωμένη Hepburn κι έναν δυναμίτη Albert Finney στο πλευρό της. Από τις υποτιμημένες ταινίες της περίπου αψεγάδιαστης φιλμογραφίας της.
Wait Until Dark (1967)
Τι είδος έλειπε από όσα μέχρι τώρα παραθέσαμε; Μα φυσικά, το θρίλερ! Η φιλμογραφία της Audreyέχει κι από αυτό, με το Wait Until Dark, ένα μάθημα σκηνοθεσίας διά χειρός Terence Young (From Russia With Love), όπου η ηθοποιός υποδύεται μια τυφλή γυναίκα η οποία δέχεται εισβολή από κακοποιούς μέσα στο ίδιο της το σπίτι. Υποδειγματική διαχείριση του χώρου από τον σκηνοθέτη, καθηλωτικές ερμηνείες από Hepburn και Alan Arkin, στην τελευταία μεγάλη ταινία της ηθοποιού.
Robin and Marian (1976)
Μετά το προαναφερθέν, η Hepburn αραιώνει τις εμφανίσεις της στον κινηματογράφο, επικεντρώνεται στη φιλανθρωπική της δράση και, για τα επόμενα είκοσι περίπου χρόνια της καριέρας της θα εμφανιστεί μονάχα σε τέσσερις ταινίες. Από αυτές, επιλέγουμε το Robin and Marian, όχι γιατί είναι σπουδαία (δεν είναι), αλλά γιατί είναι πολύ, πολύ γοητευτική. Αντισυμβατική ματιά στο θρύλο του Ρομπέν των Δασών, από τον σκηνοθέτη Richard Lester, με τον Sean Connery και τη Hepburn ως Robin και Marian αντίστοιχα και μια εξαιρετική μουσική υπόκρουση διά χειρός John Barry.