Στο «Triangle of Sadness» το σκατολογικό χιούμορ πλέει δίπλα στο art house.
Αντί μιας τυπικής βιογραφικής ταινίας, ο Pablo Larraín παραδίδει με το «Spencer» μια στοιχειωτική ματιά στα παρασκήνια της λαμπερής βασιλικής ζωής.
Τα «Μαγνητικά Πεδία» αποτελούν γνήσιο, ανθρωποκεντρικό σινεμά, έκφανση της κινηματογραφικής τέχνης που τα τελευταία χρόνια σπανίζει.
Ο Paul Thomas Anderson (μας) ταξιδεύει στα εφηβικά του χρόνια.
«Τι να γίνει, πρέπει να ζήσουμε! Θα ζήσουμε, θείε Βάνια».
Το «Petite Maman» ξυπνά από τον λήθαργο το παιδί που κρύβουμε μέσα μας.
Ο Wes Anderson μας στέλνει για άλλη μια φορά σε έναν δικό του πολύχρωμο, συμμετρικό κόσμο όπου όλα είναι παράξενα και ταυτόχρονα βγάζουν απόλυτο νόημα.
Η «αθόρυβη» επιτυχία της χρονιάς.