The Autumnal: Τα φύλλα του τρόμου

Είναι γεγονός πως τα τελευταία χρόνια το «είδος» του φολκ τρόμου βιώνει μια δεύτερη νιότη χάρη στη κυκλοφορία δεκάδων σειρών (The Third Day) και ταινιών (Midsommar, Witch κ.α). Ωστόσο, πόσο φρέσκια μπορεί να διατηρηθεί μια ιδέα (απομονωμένη κοινότητα θέλει να θυσιάσει/σκοτώσει κάποιον «ξένο» στα πλαίσια κάποιας παγανιστικής θρησκείας); Λίγο πολύ, κάθε ιστορία που υιοθετεί το συγκεκριμένο μοτίβο μοιάζει καταδικασμένη να επαναλαμβάνει τα ίδια και τα ίδια κλισέ, στερούμενη κάθε ίχνος πρωτοτυπίας. Κι όμως, ιστορίες σαν και αυτή του Autumnal αποδεικνύουν πως υπάρχουν περιθώρια για εκπλήξεις.

Στο κόμικ πρωταγωνιστεί μια νεαρή μητέρα, η Kat, η οποία με αφορμή το θάνατο της απομακρυσμένης μητέρας της, αποφασίζει να μετακομίσει με την μικρή της κόρη, την Sybil, στην κωμόπολη όπου μεγάλωσε με την ελπίδα να ξεφύγει από το κακοποιητικό της παρελθόν και να προσφέρει ένα καλύτερο μέλλον στο παιδί της, αλλά και στην ίδια. Αν και η κόρη της ενθουσιάζεται με το νέο περιβάλλον –τις παρέες της, αλλά και τα αμέτρητα, πανέμορφα δέντρα-, η Kat διατηρεί τις επιφυλάξεις της! Οι περίεργοι γείτονες, ο ανεξήγητος φόβος των κατοίκων για τα… πεσμένα φύλλα κι η αποκρουστική θέα της νεκρής μητέρας της στο φέρετρο, δημιουργούν υποψίες πως κάτι δεν πάει καθόλου καλά, αίσθηση που μετατρέπεται σε βεβαιότητα με την ανάσυρση ξεχασμένων αναμνήσεων για ένα τραγικό γεγονός, όπου μια σειρά παιδιών βρήκαν απάνθρωπο θάνατο.

Μπορεί όλα τα παραπάνω να δίνουν την εντύπωση πως η πλοκή θα ακολουθήσει γνώριμα σεναριακά μονοπάτια, αλλά ο Daniel Kraus κάνει μερικές καθοριστικές επιλογές που προσφέρουν μια ανάσα δροσιάς. Για παράδειγμα, ένα από τα βασικά ερωτήματα που προκύπτουν σε τέτοιου είδους ιστορίες είναι γιατί ο «ξένος» δεν φεύγει από την περίεργη κοινότητα. Εδώ, το σενάριο δίνει μια ξεκάθαρη και ιδιαίτερα ανθρώπινη απάντηση. Η φυγή προς την πόλη σηματοδοτεί και την επιστροφή σε ένα εφιαλτικό παρελθόν, οπότε η Kat δεν έχει άλλη επιλογή παρά να αγωνιστεί για να διεκδικήσει ένα καλύτερο μέλλον. Πράγμα που σημαίνει οτι πρέπει να αποκαλύψει την αλήθεια, πληρώνοντας βέβαια το αντίστοιχο τίμημα. Κυρίως όμως, είναι το φινάλε εκείνο που μοιάζει πραγματικά καινοτόμο, αφού –δίχως να πέσουμε σε σπόιλερ- ξεφεύγει από την κλασική κλιμάκωση των αντίστοιχων ιστοριών, εκφράζοντας μια εντελώς διαφορετική αντίληψη της ζωής που δεν περιορίζεται στα έμβια όντα.

Κι αν όλα αυτά, αποτελούν μικρές καινοτομίες για το «είδος» του φολκ τρόμου, είναι το στήσιμο των χαρακτήρων –δηλαδή της Kat- που διαμορφώνουν μια ολοκληρωμένη ιστορία ανεξαρτήτως είδους. Οι εξελίξεις την φέρνουν αντιμέτωπη με το παρελθόν της και την υποχρεώνουν να αναθεωρήσει τη στάση της απέναντι σε άτομα που θεωρούσε πως την πρόδωσαν, ενώ τελικά έκαναν ο, τι έκαναν από αγάπη.

Σε αντίστοιχα υψηλά επίπεδα κινείται το σχέδιο και το χρώμα των Chris Shehan και Jason Wordie αντίστοιχα. Ο πρώτος, αν και το σενάριο δεν διαθέτει πολυάριθμες στιγμές καθαρόαιμου τρόμου, στήνει φρικιαστικά πάνελ που στοιχειώνουν τη μνήμη και αποτυπώνει με μαεστρία τις μεταφυσικές διαστάσεις της πλοκής, καταφέρνοντας να μετατρέψει τη θέα ενός φύλλου σε προοικονομία για κάτι εφιαλτικό, ενώ ο δεύτερος επιλέγει αρχικά ψυχρές αποχρώσεις του μπλε, για να αποτυπώσει την γεμάτη εμπόδια ζωή της Kat και της Sybil, ενώ αργότερα, όταν μετακομίζουν στην υπέροχη κωμόπολη τους, λούζει τις εικόνες με ζεστά χρώματα (κυρίως πορτοκαλί) που αντί να λειαίνουν, ενισχύουν την υπόκωφη ένταση που κυριαρχεί στην ιστορία. Και στις δύο περιπτώσεις, τόσο τα ψυχρά, όσο και τα ζεστά χρώματα συνοδεύονται από μια βρώμικη υφή, τα όρια του χρώματος ποτέ δεν είναι ξεκάθαρα ή περιποιημένη, προσδίδοντας ακόμη περισσότερη τραχύτητα στην ιστορία.

Αποφεύγοντας με μαεστρία τα κλισέ, το Autumnal καταφέρνει να αποτελέσει μια ενδιαφέρουσα πρόταση τρόμου, με σχέδιο που αναδεικνύει την ατμόσφαιρά του και σενάριο που δίνει έμφαση στους χαρακτήρες και παίζει έξυπνα με τις προσδοκίες. Το φθινόπωρο δεν θα είναι ποτέ ξανά το ίδιο.

Σχόλια

Your email address will not be published.