Στις δύο σεζόν του (για τις οποίες έχουμε μιλήσει εδώ κι εδώ), η τηλεοπτική δημιουργία των Alec Berg και Bill Hader απέδειξε πως τα ξεκαρδιστικά αστεία, το έντονο δράμα και η εντυπωσιακή δράση μπορούν να συνυπάρξουν αρμονικά, δίχως το ένα να στερεί δυναμική από το άλλο. Η σειρά διαθέτει δεκάδες παραδείγματα σκηνών που δεν διστάζουν να μεταπηδήσουν από το ένα ύφος στο άλλο μέσα σε μόλις λίγα λεπτά με τρόπο αξιοθαύμαστο και ζηλευτό.
Ωστόσο, η τρίτη σεζόν είναι λίγο διαφορετική. Το σημείο στο οποίο μας άφησε ο δεύτερος κύκλος δεν άφηνε περιθώρια για πολλές εναλλακτικές. Ο Barry επέστρεψε στο σκοτάδι, επομένως η υφολογική αλλαγή της σειράς ήταν σχεδόν προδιαγεγραμμένη. Αυτό δεν σημαίνει βέβαια πως το χιούμορ εγκαταλείφθηκε πλήρως. Η διαφορά είναι πως δεν πηγάζει τόσο μέσα από τους εκκεντρικούς χαρακτήρες του, αλλά από την αλληλεπίδραση των τελευταίων με τον ολοένα και εντονότερο παραλογισμό του κόσμου της σειράς – τάση που είχε ήδη κάνει την εμφάνισή της σε προηγούμενες σεζόν με επεισόδια όπως το παρανοϊκό ronny/lily. Κάπως έτσι, ο χωρισμός ενός άγνωστου σε εμάς ζευγαριού μπορεί να μπλεχθεί με διασκεδαστικό και απροσδόκητο τρόπο με το κυνηγητό ανάμεσα σε δύο πρώην φίλους, οδηγώντας σε κωμικά αποτελέσματα.
Με την κωμική διάσταση προσαρμοσμένη στις νέα συνθήκες, η σειρά εστιάζει περισσότερο στα εμπόδια που ορθώνονται μπροστά στους χαρακτήρες, δοκιμάζοντας τις συναισθηματικές τους αντοχές. Ο Fuchs καταστρώνει ένα μαζικό σχέδιο εκδίκησης ενάντια στον Barry, ο οποίος πλέον έχει στερέψει από κάθε ίχνος ελπίδας για μια φυσιολογική ζωή και περιφέρεται δίχως λόγω ύπαρξης, ενώ η Sally παλεύει να διατηρήσει ζωντανό το όνειρο για μια καριέρα στη βιομηχανία του θεάματος, ύστερα από την ευκαιρία που της δόθηκε στην προηγούμενη σεζόν με το σενάριο να βρίσκει αφορμή να σατιρίσει τα κακώς κείμενα της streaming εποχής και της κυριαρχίας των αλγορίθμων.
Η πιο ιδιαίτερη περίπτωση είναι εκείνη του Gene Cousineau, αφού οι τελευταίες εξελίξεις προοικονομούσαν μια κατά μέτωπο σύγκρουση με τον Barry. Ωστόσο, η πορεία που επιλέγει το σενάριο είναι διαφορετική, πιο αλλόκοτη, αλλά ολοκληρωτικά πιστή στο πνεύμα μιας σειράς που ανέκαθεν αναζητούσε την εξιλέωση για τους χαρακτήρες της. Τούτη η υποπλοκή και η τροπή που τελικά παίρνει είναι ακόμη μια υπενθύμιση της ιδιοφυίας που χαρακτηρίζει τη σειρά – της ικανότητας της να κλιμακώνει την δραματουργική ένταση με τρόπους που εκπλήσσουν και υπό άλλες συνθήκες θα φαίνονταν παράταιρες, δίχως να στερούν τη βαρύτητα των γεγονότων.
Υπό αυτές τις συνθήκες, το σύνολο του καστ έχει την ευκαιρία να φωτίσει αθέατες όψεις, περισσότερο δραματικές, του ταλέντου του. Πρώτος απ’ όλους ο Bill Hader, αφού καλείται να αποδώσει την περιδιάβαση του Barry στο σκοτάδι που προσπαθούσε να ξεπεράσει τόσο καιρό, ενώ το στίγμα της αφήνει η Sarah Goldberg. Οι εξελίξεις που επιφυλάσσει για εκείνη η καριέρα της αποτελούν πρόσφορο έδαφος για την αποτύπωση όλων των αντιφάσεων που την χαρακτηρίζουν και την μετατρέπουν σε έναν χαρακτήρα τόσο αντιπαθητικό, αλλά και αληθινό συνάμα.
Συνδετικός κρίκος των αντιθετικών πτυχών της σειράς παραμένει η σκηνοθεσία, η οποία τρεις σεζόν μετά δεν έχει χάσει ίχνος της δημιουργικότητάς της. Η σλάπστικ κωμωδία που μοιάζει βγαλμένη από κινούμενα σχέδια (όπως η σκηνή με τα σκυλιά που αναφέρθηκε νωρίτερα) μοιάζει αναπόσπαστο κομμάτι μιας σειράς που μερικά επεισόδια αργότερα θα παραδώσει μια από τις πιο εντυπωσιακές και δραματουργικά κρίσιμες σκηνές δράσης που έχουμε δει στην τηλεόραση – κι όλα αυτά κάνοντας τα να μοιάζουν πανεύκολα!
Για ακόμη μια φορά, το τέλος της σεζόν οδηγήθηκε σε μια κλιμάκωση που δημιουργεί ερωτήματα για την πορεία της ιστορίας. Τι άλλο θα μπορούσε να συμβεί μετά από όλα αυτά; Πόσο πιο τραγική μπορεί να γίνει η ιστορία ενός πρώην εκτελεστή που ζήτησε εξιλέωση μέσω της υποκριτικής και το μόνο που πέτυχε είναι να βυθιστεί ακόμα περισσότερο σε έναν αδιέξοδο ( ; ) κύκλο βίας; Όποια κι αν είναι η απάντηση, το μέχρι στιγμής συναρπαστικό ταξίδι εμπνέει εμπιστοσύνη πως η σειρά θα παραμείνει μια από τις πιο εκκεντρικές προτάσεις της σύγχρονης τηλεόρασης που δεν παύει στιγμή να πρωτοπορεί με τον δικό της χαμηλόφωνο, μα βαθιά ουσιαστικό τρόπο.
