Περάσαμε μία εβδομάδα στις γερμανικές αίθουσες παρακολουθώντας το πρόγραμμα του 74ου Φεστιβάλ Κινηματογράφου του Βερολίνου και τα πράγματα που μας έκαναν περισσότερη εντύπωση ήταν δύο. Πρώτον, το σινεφίλ κοινό δεν άφησε ούτε μία προβολή να τελειώσει χωρίς ζεστό χειροκρότημα. Δεύτερον, τα ελληνικά δε γίνεται να αποφευχθούν ούτε καν στην καρδιά της Ευρώπης. Τουλάχιστον, έτσι νιώσαμε όταν μπήκαμε στην αίθουσα προβολής της Akademie der Künste για να παρακολουθήσουμε το Arcadia, μία τρυφερή πραγματεία πάνω στην απώλεια και την αποδοχή. Έχουμε πολλά περισσότερα να πούμε για τη νέα ταινία του Γιώργου Ζώη – αλλά είναι από αυτές τις προβολές που σε αγγίζουν βαθύτερα όσο λιγότερες πληροφορίες έχεις. Ας δούμε, λοιπόν, τις ταινίες που μας έκαναν να χειροκροτήσουμε κι εμείς δυνατά.
I Saw The TV Glow – Jane Schoenbrun
Όσοι έχουν συναντήσει την Schoenbrun στο παρελθόν, ξέρουν πως οι κόσμοι που δημιουργεί είναι ιδιαίτεροι. Η προηγούμενη ταινία της, We’re All Going to the World’s Fair, είναι μία coming-of-age ιστορία τρόμου για τους «χρόνια συνδεδεμένους στο διαδίκτυο». Το I Saw The TV Glow αλλάζει μέσο, αλλά διατηρεί τα θολά όρια ανάμεσα σε πραγματικότητα και φαντασία – μιλώντας μας για τη μοναξιά και τα μονοπάτια στα οποία μας οδηγούν οι επιλογές μας. Με παραγωγή A24 και Emma Stone (και πρωτότυπο τραγούδι από τη μία και μοναδική Caroline Polachek!), δε χάνεις.
L’empire – Bruno Dumont
Λίγες εβδομάδες πριν, γράψαμε πως ανυπομονούμε να δούμε τη νέα ταινία επιστημονικής φαντασίας του Bruno Dumont, κυρίως γιατί περιγράφηκε ως «παρωδία του Star Wars». Σήμερα μπορούμε να δώσουμε μία πιο συνεπή περιγραφή: το L’empire είναι η απάντηση στην ερώτηση «τι κι αν οι εξωγήινες δυνάμεις του καλου και του κακού πάλευαν χρησιμοποιώντας χοτ ανθρώπους ως ξενιστές;». Με έναν συνδυασμό εκπληκτικά κατασκευασμένων εικόνων και ασυνήθιστα ξερού χιούμορ, μας έκανε να αναρωτηθούμε μήπως τελικά η κόλαση δεν είναι οι (Γ)άλλοι. Εκτιμήθηκε κι από το ίδιο το φεστιβάλ βέβαια, αφού απέσπασε την Αργυρή Άρκτο.
Cuckoo – Tilman Singer
Λίγα πράγματα μας έχουν κάνει τόσο χαρούμενους όσο οι τίτλοι τέλους της νέας ταινίας τρόμου του Tilman Singer. Όχι επειδή ήταν κακή, αλλά επειδή ήρθε επιτέλους η στιγμή να επιστρέψουν οι παλμοί μας στον κανονικό τους ρυθμό. Το Cuckoo είναι ένας ηχητικός εφιάλτης που βάζει στόχους πιο μεγαλεπίβολους από αυτούς που μπορεί να πετύχει. Ωστόσο, λειτουργεί πολύ σωστά αν απλά το αφήσεις να σε πάει εκεί που θέλει, χωρίς πολλές ερωτήσεις. Με την Hunter Schafer στον πρωταγωνιστικό ρόλο, δε μας ήταν και πολύ δύσκολο.
Seven Veils – Atom Egoyan
Στη νέα ταινία του Egoyan, η Amanda Seyfried (Jennifer‘s Body, First Reformed) υποδύεται το ρόλο μίας σκηνοθέτιδας που καλείται να ανεβάσει την αμφιλεγόμενη όπερα Σαλώμη προς τιμήν του αποθανόντα μέντορά της. Μία ιστορία μέσα σε μία ιστορία μέσα σε μία ιστορία: ο Atom Egoyan αξιοποιεί τον ήχο και την κίνηση για να ξετυλίξει το παρελθόν της πρωταγωνίστριάς του – και να μιλήσει για την πολύπλοκη φύση του τραύματος και της αποδοχής, χωρίς να χρειαστεί να πει τίποτα. Ο καθένας ακολουθεί τον δικό του δρόμο προς τη θεραπεία – από εμάς είναι ναι!
Teaches of Peaches – Philipp Fussenegger
Πώς μιλάς για έναν από τους πιο cunt δίσκους που έχουν γραφτεί ποτέ; Στο ντοκιμαντέρ του, ο Philipp Fussenegger βιντεοσκοπεί και συνθέτει μικρά κομμάτια από τη ζωή της καλλιτέχνιδας Peaches, με σκοπό να αποδώσει όσο πιο πιστά γίνεται τις συνθήκες που οδήγησαν στη δημιουργία του Teaches of Peaches το 2002. Σεξ, ναρκωτικά και παραστάσεις που κάνουν τους ακροατές να σκέφτονται «κάτσε, είναι πραγματικά μουσική αυτό;». Όπως καταλαβαίνετε, αυτό το ταξίδι είχε συγκεκριμένο soundtrack.
Des Teufels Bad – Veronika Franz, Severin Fiala
Οι Veronika Franz και Severin Fiala αξιοποιούν το σκοτεινό παρελθόν της Ευρώπης (18ος αιώνας) για να μιλήσουν για μία εποχή που βρίσκεται ανάμεσα στον φόβο για τον Θεό και την επικείμενη Αναγέννηση. Η Agnes είναι μία νεαρή κοπέλα που παντρεύεται τον αγαπημένο της, ανυπομονώντας να εκπληρώσει τα συζυγικά της καθήκοντα. Όταν αδυνατεί να ταιριάξει στο νέο περιβάλλον της και να ικανοποιήσει τον άντρα της, την οικογένειά του, ακόμη και τον εαυτό της, πέφτει σε βαθιά μελαγχολία. Το Des Teufels Bad είναι μία ταινία τρόμου που μας δείχνει μία σπαρρακτική πλευρά του χριστιανισμού που μέχρι τώρα είχε παραμένει ανεξερεύνητη: την αποξένωση των ψυχικά άρρωστων γυναικών που αδυνατούν να χωρέσουν στα ασφυκτικά «κουτάκια» που έχουν δημιουργηθεί γι’ αυτές, αλλά και την αντίδραση της κοινωνίας σε αυτήν την «αποτυχία».
A Different Man – Aaron Schimberg
Το νέο θρίλερ του Aaron Schimberg φαίνεται να απαντάει σε μία σημαντική ερώτηση: τι συμβαίνει όταν καταλαβαίνεις πως το πρόβλημα σου δεν είναι ότι είσαι άσχημος, αλλά το ότι είσαι ο εαυτός σου; Ο Edward έχει μία γενετική ασθένεια που έχει επηρεάσει το πρόσωπό του, καθιστώντας δύσκολη όχι μόνο την προσωπική του ζωή, αλλά και την επαγγελματική του καριέρα ως ηθοποιός. Όταν μία πειραματική θεραπεία τον μετατρέπει στον Sebastian Stan που ξέρουμε και αγαπάμε, φαίνεται πως η ζωή του θα αλλάξει… αρκεί να αλλάξει και ο ίδιος. Το A Different Man είναι ένα νουαρ πορτραίτο της μοναξιάς που μας κάνει να αναρωτιόμαστε αν το μοναδικό μας εμπόδιο προς την ευτυχία είμαστε εμείς.
Τα βραβεία του 74ου Φεστιβάλ Βερολίνου 2024:
Χρυσή Άρκτος: Dahomey της Mati Diop
Αργυρή Άρκτος – Μεγάλο Βραβείο της Επιτροπής: A Traveller’s Needs του Hong Sang-soo
Αργυρή Άρκτος – Ειδικό Βραβείο της Επιτροπής: The Empire του Bruno Dumont
Σκηνοθεσία: Nelson Carlo de Los Santos Arias για το Pepe
Καλύτερος α’ ρόλος: Sebastian Stan για το A Different Man
Καλύτερος β’ ρόλος: Emma Watson για το Small Things Like These
Σενάριο: Matthias Glasner για το Dying
Βραβείο Καλλιτεχνικού Επιτεύγματος: Martin Gschlacht για τη διεύθυνση φωτογραφίας του The Devil’s Bath
