Αν για τις υπόλοιπες πτυχές της ποπ κουλτούρας το 2022 ήταν από μέτριο (ταινίες) έως ικανοποιητικότατο (σειρές), για τα κόμικς ήταν απογοητευτικό. Προφανώς, αυτό το συμπέρασμα δεν αληθεύει απόλυτα, μιας και ήταν αδύνατο να διαβαστούν όλες οι φετινές κυκλοφορίες. Ωστόσο, καταλήγουμε σε αυτό με βάση την διαπίστωση πως η πλειονότητα των κόμικς για τα οποία ανυπομονούσαμε στην αρχή του έτους, στην καλύτερη αναβλήθηκαν (Swamp Thing: Green Hell), και στην καλύτερη αποδείχθηκαν κατώτερα των προσδοκιών (Suicide Squad: Blaze & Acting Class ).
Σε κάθε περίπτωση, αν εντοπίσαμε μια θετική τάση μέσα στο 2022 ήταν τα πανέμορφα κόμικς. Μπορεί το σενάριο να μας απογοήτευσε σε συλλογικό επίπεδο, αλλά ειλικρινά, όμορφα κόμικ δεν στερηθήκαμε!
Παρά τις δύσκολες συνθήκες, παραμείναμε πιστοί στο καθήκον μας, επιλέγοντας τελικά τα δέκα κόμικς που αγαπήσαμε λίγο (ή πολύ) περισσότερο τη χρονιά που μας πέρασε, έχοντας ως κριτήριο το κόμικ είτε να κυκλοφόρησε εξ’ ολοκλήρου εντός του 2022, είτε να ολοκληρώθηκε στη διάρκεια της χρονιάς. Επομένως, αν μια σειρά έβγαλε δύο τεύχη στο 2022, αλλά αναμένουμε έστω και ένα το 2023, πάει υποψήφια για την επόμενη ανασκόπηση.
Ας μην μακρυγορούμε άλλο όμως, κι ας κλείσουμε τούτη την εισαγωγή με την ευχή το 2023 να επανορθώσει για τις ελλέιψεις του προκατόχου του και να μας προσφέρει αξιομνημόνευτες κομιξικές εμπειρίες!
Fantastic Four: Full Circle (Alex Ross)
Όπως γράψαμε και στην κριτική, το σχέδιο του Alex Ross έχει μια αποκρουστική ρεαλιστικότητα και ακινησία που δεν ταιριάζει με το μέσο των κόμικς. Στην προκειμένη περίπτωση όμως, ο δημοφιλής σχεδιαστής πειραματίζεται, ανανεώνει το ύφος του κοιτώντας προς τον μάστορα Jack Kirby και παραδίδει μια από τις ακαταμάχητες κυκλοφορίες. Το σενάριο, πάλι από τον ίδιο, είναι άκρως νοσταλγικό και συνδυαστικά με το σχέδιο προσφέρουν μια απολαυστική αναγνωστική εμπειρία που μπορεί να μην μας άλλαξε τη ζωή, αλλά σίγουρα την ομόρφυνε.
Wonder Woman Historia: The Amazons (Kelly Sue DeConnick, Phil Jimenez/Gene Ha/Nicola Scott )
Στην αρχή του 2022, το συγκεκριμένο κόμικ αποτελούσε μια από τις πιο πολυαναμενόμενες κυκλοφορίες του έτους, αλλά το άστατο πρόγραμμα κυκλοφορίας κόντεψε να το βγάλει εκτός. Ευτυχώς, έστω και τελευταία στιγμή κυκλοφόρησε, οπότε δεν μπορούσε να λείπει από τα καλύτερα της χρονιάς.
Τι είναι αυτό που ξεχωρίζει όμως το τρίτευχο Wonder Woman: Historia; Σίγουρα όχι το σενάριο, το οποίο στην καλύτερη είναι μέτριο και στη χειρότερη ενδίδει σε ευκολίες για να προχωρήσει η πλοκή. Ο λόγος που αξίζει να μνημονεύεται το συγκεκριμένο κόμικ είναι το α-δια-νό-η-το σχέδιο του Phil Jimenez στο πρώτο τεύχος. Ναι, μόνο στο πρώτο τεύχος, διότι μετά παρέδωσε τα σκήπτρα αλλού.
Είναι άλλο να σας το περιγράφουμε κι άλλο να θαυμάζετε το πόσο εντυπωσιακό, υπερβατικό, λεπτομερές και ψυχεδελικό είναι, χωρίς ωστόσο να μοιάζει με τίποτα άλλο. Ο Jimenez αποτυπώνει το Δωδεκάθεο με τρόπο συγκλονιστικό, κόβωντας την ανάσα σε κάθε ένα από τα διαδοχικά splash pages.
Η σχεδιαστική συνέχεια του κόμικ προφανώς δεν μπορούσε να αγγίξει τα δυσθεώρητα ύψη της εισαγωγής, αλλά και εκείνη στέκεται πολλά επίπεδα πάνω από ένα μέσο κόμικ. Ωστόσο, σε μια χρονιά που τα όμορφα κόμικς ήταν ο κανόνας, αυτό το πρώτο τεύχος έβαλε κάτω όλες τις υπόλοιπες κυκλοφορίες.
Mazebook (Jeff Lemire)
Αν αφήσουμε στην άκρη το γεγονός πως η ιστορία θυμίζει τη μισή βιβλιογραφία του Jeff Lemire, τότε βρισκόμαστε δίχως αμφιβολία μπροστά σε ένα εξαιρετικό κόμικ. Συναισθηματικό και πειραματικό, μπορεί να αποτελεί μια τυπική στάση στην καριέρα του Lemire, αλλά για άλλους θα αποτελούσε μια από τις κορυφαίες στιγμές της καριέρας τους. Εν ολίγοις, όχι ο καλύτερος ο Lemire, αλλά τόσο καλός ώστε να ξεχωρίσει από την υπόλοιπη παραγωγή του 2022.
Aquaman: Andromeda (Ram V, Christian Ward)
Ο Ram V αποτελεί σταθερή εγγύηση τα τελευταία χρόνια και για φέτος είχε ετοιμάσει αρκετά καλούδια (φήμες λένε πως στο Detective Comics γίνονται ωραία πραγματάκια). Ένα από αυτά είναι και το Aquaman: Andromeda, στο οποίο δεν κάνει κάτι καινοτόμο, αλλά κάτι πανέξυπνο. Παίρνει τις κλασικές ιστορίες για διαστημόπλοια στην άκρη του διαστήματος, όπου το πλήρωμα αρχίζει να οδηγείται στην παράνοια, αλλά την τοποθετεί στο βάθος του ωκεανού, για το οποίο όντως δεν γνωρίζουμε και πολλά.
Αυτή η κίνηση θα ήταν αρκετή για να εισάγει ακαταμάχητες δόσεις λοβκραφτικού τρόμου -γιατί τι πιο τρομακτικό από μια αθέατη γωνιά του ίδιου σου του σπιτιού;-, αλλά συνδυασμένη με την πάντοτε λογοτεχνική γραφή του Ram V, το πάθος του για τον κόσμο των ιδεών και τη σημασία της μνήμης και το απόκοσμο, πολύχρωμο σύμπαν που δημιουργεί ο Christian Ward μέσα από τα ιμπρεσσιονιστικά του σχέδια, ανυψώνουν το τελικό αποτέλεσμα.
Slash Them All (Antoine Maillard)
Μινιμαλιστικό, ασπρόμαυρο και άκρως ατμοσφαιρικό, το ντεμπούτο του Antoine Maillard παντρεύει το καμπ είδος των σλάσερ ταινιών με την ακαταμάχητη γοητεία των νουάρ ταινιών. Το αποτέλεσμα δεν είναι χωρίς τα προβληματάκια του, ωστόσο διαθέτει φρεσκάδα και δημιουργεί προσδοκίες για την μελλοντική καριέρα του νεαρού δημιουργού.
My Bad (Mark Russell/Bryce Ingman, Peter Krause)
Αν βαρεθήκατε να διαβάζετε αποδομημένες υπερηρωικές ιστορίες βουτηγμένες στο αίμα και στην ασταμάτητη βία, oι Mark Russell και Bryce Ingman σάς έχουν τη λύση. Χιούμορ που θα ζηλεύανε πολλοί, κοινωνική σάτιρα στοχευμένη όσο δεν πάει, θεότρελες ιδέες που δεν παίρνουν διόλου τον εαυτό τους στα σοβαρά και σχέδιο απολύτως ταιριαστό με το ύφος. Εν ολίγοις, μια φρέσκια προσέγγιση σε ένα κορεσμένο είδος.
Public Domain (Chip Zdarsky)
Μπορεί ο Chip Zdarsky να συστήθηκε στο κομιξικό κοινό ως σχεδιαστής, αλλά τα τελευταία χρόνια έχει εδραιωθεί ως ένας εξαιρετικός γραφιάς. Το 2022, όχι μόνο συνέχισε να γράφει το Daredevil, αλλά έπιασε και τον βασικό τίτλο του Batman (!) με τις εντυπώσεις να είναι εξαιρετικές μέχρι στιγμής και για τα δύο. Ωστόσο, στη δική μας δεκάδα κατέληξε το ανεξάρτητο Public Domain, στο οποίο ένα παλιό αστέρι της κόμικ σκηνής τα βάζει, ύστερα από την επμονή των παιδιών του, με την πολυεθνική που έχει ξεζουμίσει τη δουλειά του, δίχως να του δίνει όσα του αξίζουν.
Η αρχική γοητεία της ιστορίας εντοπίζεται στον μέτα χαρακτήρα της, στην υπόσχεση ότι θα ρίξει φως στον τρόπο που τα εταιρικά γρανάζια εκμεταλλεύονται δύστυχους καλλιτέχνες, αλλά τελικά το εταιρικό δράμα συνοδεύεται και από το οικογενειακό, δίνοντας σαφώς περισσότερο βάθος στην ιστορία.
Μπορεί προς τα τελευταία τεύχη, η πλοκή να γίνεται λίγο περισσότερο αισιόδοξη απ’ ότι θα έπρεπε και το σχέδιο, πάλι από τον Zdarsky, να είναι περνά ψιλοαδιάφορο, αλλά το σενάριο κρατά αμείωτο το ενδιαφέρον, είναι διασκεδαστικότατο και αν συνεχίσει έτσι, μόνο ωραία πράγματα θα έχουμε να περιμένουμε.
It’s Lonely At The Centre of the Earth (Zoe Thorogood)
Το μοναδικό αυτο-βιογραφικό κόμικ της λίστας προέκυψε από την απόφαση της δημιουργού του να καταγράψει τη ζωή για ένα εξάμηνο. Το αποτέλεσμα συναρπαστικό και μάλλον όχι τυπικό: ακραία μέτα, σχεδιαστικά πειραματικό με διαφορετικά στιλ να εναλλάσσονται διαρκώς, αλλά και ιδιαίτερα βαρύ, αφού η Zoe πάσχει από κατάθλιψη. Δυστυχώς, κυκλοφόρησε προς το τέλος του έτους, οπότε δεν ακούστηκε ιδιαίτερα, αλλά πραγματικά πρόκειται για μια από τις πιο ενδιαφέρουσες κυκλοφορίες της χρονιάς.
One Eight Hundred Ghosts (G. Davis Cathcart)
Ένα μέσο κόμικ είναι εξαιρετικά πιθανό να χαρακτηρίζεται από βεβιασμένο σενάριο, απόρροια της εμμονής των εκδοτικών με τα έξι τεύχη. Αυτό το πρόβλημα έχει μετατραπεί σε μάστιγα, οπότε όταν συναντάς ένα κόμικ των μόλις 40 σελίδων που σου αφήνει μια αίσθηση ολοκλήρωσης, θα ήταν κρίμα και άδικο να το αφήσεις εκτός της λίστας με τα καλύτερα της χρονιάς. Ειδικά, όταν διαθέτει ένα από τα πιο όμορφα και αφηγηματικά άρτια σχέδια της χρονιάς και μια θεόμουρλη ιδέα την οποία τιμά, παρά την μικροσκοπική του έκταση. Από τις πιο ευχάριστες εκπλήξεις της χρονιάς δια χειρός ενός δημιουργού που θα μας απασχολήσει έντονα στο μέλλον (αν δεν πάει κάτι πολύ στραβά).
Do A Powerbomb! (Daniel Warren Johnson)
Σε μια απέλπιδα προσπάθεια να καλύφθουν τα κενά της χρονιάς, αποκαλύφθηκε τελευταία στιγμή το Do A Powerbomb του πάντοτε δραστήριου Daniel Warren Johnson. Φαινομενικά πρόκειται για ένα κόμικ ύμνος στον συναρπαστικό κόσμο της πάλης, ωστόσο στην καρδιά του δεν είναι τίποτα λιγότερο από την απέλπιδα προσπάθεια ενός νεαρού κοριτσιού να επαναφέρει στη ζωή τη μητέρας της, μια θρυλική αθλήτρια που έχασε άδικα τη ζωή στο ρινγκ. Το αποτέλεσμα ξεχειλίζει ενέργεια και ζεστή καρδιά, διαθέτοντας μια πλοκή που συνδυάζει τις συγκλονιστικές ανατροπές με το συναίσθημα. Με ευκολία, μια από τις κορυφαίες κυκλοφορίες της χρονιάς.