Η Rita (Saoirse Ronan) είναι μια νεαρή μητέρα στο Λονδίνο των αρχών του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου. Λόγω των βομβαρδισμών που έχουν εξαπολύσει οι γερμανικές αεροπορικές δυνάμεις θέλοντας να προετοιμάσουν την εισβολή τους στο νησί, η Rita, όπως και χιλιάδες άλλοι γονείς, αναγκάζεται να στείλει το μικρό γιο της, George (Elliott Heffernan), στην επαρχία, για να είναι ασφαλής, όσο εκείνη προσπαθεί να τα βγάλει πέρα μοιράζοντας το χρόνο της στη δουλειά της στο εργοστάσιο και στον υπόγειο σταθμό του μετρό όπου καταφεύγει μαζί με εκατοντάδες συμπολίτες της για να γλιτώσει από τις ναζιστικές βόμβες. Όμως, ο George θα το σκάσει από το τρένο που τον μεταφέρει μακριά από τη μητέρα του και θα προσπαθήσει να επιστρέψει στο Λονδίνο, ώστε να είναι ξανά μαζί της.
Ο Steve McQueen είναι υπερεκτιμημένος σκηνοθέτης. Το Hunger (2008) αξίζει μόνο για την εκπληκτική πρώτη σκηνή του και το Shame (2011) για την πρωταγωνιστική ερμηνεία μεγατόνων του Michael Fassbender. Το οσκαρικό δόλωμα 12 Years a Slave (2013) δεν είναι τίποτα παραπάνω από ένα misery porn, ενώ στο Widows 2018) τα πράγματα είναι κάπως καλύτερα, καθώς ο McQueen δοκιμάζεται για πρώτη φορά στο σινεμά είδους, όταν όμως εγκαταλείπει την b-movie πλοκή για χάρη μιας σοβαροφανούς ατζέντας η ταινία πάσχει. Στην τηλεόραση ο σκηνοθέτης βρήκε ίσως μια πιο ταιριαστή πλατφόρμα έκφρασης, καθώς το Small Axe (2020) είναι με διαφορά η καλύτερη δουλειά του μέχρι σήμερα. Δυστυχώς, το τηλεοπτικό αφηγηματικό φορμά δείχνει να τον επηρέασε περισσότερο από το επιθυμητό, αφού το σενάριο του Blitz, της νέας του ταινίας, υποφέρει από μια τηλεοπτική λογική στην αφήγησή του.
Το βασικό πρόβλημα της ταινίας είναι ότι προσπαθεί να χωρέσει τέσσερα διαφορετικά φιλμ στη συσκευασία ενός με λογική τηλεοπτικής σειράς. Οι παράλληλες ιστορίες της Rita και του George θα μπορούσαν να λειτουργήσουν αν οι μεταβάσεις ανάμεσά τους ήταν ομαλές και προέκυπταν ως αποτέλεσμα μιας λογικής διεργασίας, αν τις χαρακτήριζε μια σχέση αιτίου-αιτιατού, όπως για παράδειγμα στο The Godfather Part II (1974), που εναλλάσσεται τόσο επιδέξια ανάμεσα στο παρελθόν και το παρόν. Αντίθετα, στο Blitz οι μεταβάσεις έρχονται από το πουθενά, όπως ακριβώς σε μια τηλεοπτική σειρά που πρέπει να χωρέσει τις ιστορίες διαφορετικών χαρακτήρων σε ένα επεισόδιο.
Από εκεί και πέρα, ο McQueen για άλλη μια φορά υπερεκτιμά τις δυνάμεις του και, αντί να επικεντρωθεί στο μελόδραμα που θα μπορούσε κάλλιστα να υπηρετήσει σαν είδος, προσπαθεί να χωρέσει μέσα μια ντικενσιανών αποχρώσεων ιστορία ενηλικίωσης και ένα διακριτικό, υποτίθεται, σχόλιο πάνω στον ρατσισμό της αγγλικής κοινωνίας. Καλοδεχούμενα θα ήταν όλα αυτά, υπό την προϋπόθεση ότι θα έδεναν κάπως με τη βασική πλοκή και θεματική του έργου. Κάτι τέτοιο, όμως, δε συμβαίνει. Η ταινία μεταπηδά από θέμα σε θέμα με την ίδια αυθαιρεσία που μεταπηδά από υποπλοκή σε υποπλοκή και το αποτέλεσμα είναι μια εξουθενωτική εμπειρία παρακολούθησης που σπαταλά τις φιλότιμες προσπάθειες της Saoirse Ronan για μια πραγματικά καλή ερμηνεία.
Εκείνο που μερικώς διασώζει την ταινία και την κάνει τουλάχιστον άξια μιας θέασης είναι, για άλλη μια φορά στο έργο του McQueen, η εικαστική της αρτιότητα. Τα κάδρα του σκηνοθέτη είναι πανέμορφα, ακόμα και όταν αποτυπώνουν φρικτές καταστάσεις όπως οι βομβαρδισμοί και οι θάνατοι. Από την άλλη, τίθεται το ερώτημα που μας απασχόλησε και στο 12 Years a Slave. Όλη αυτή η ομορφιά μήπως εξωραΐζει εικόνες που θα έπρεπε να μας προκαλούν πρωτίστως ταραχή και να μας συγκλονίζουν. Γιατί, δυστυχώς, το Blitz σε καμία περίπτωση δεν είναι μια ταινία ικανή να αφυπνίσει συνειδήσεις εναντίον του πολέμου, δεν μπορεί επ’ ουδενί να έχει τον αντίκτυπο μιας ταινίας όπως, για παράδειγμα, το Come and See (1985) του Elem Klimov.
Το Blitz είναι, εν τέλει, άλλη μια ταινία του Steve McQueen προορισμένη μόνο για τους θιασώτες του σκηνοθέτη. Άρτια τεχνικά και οπτικά, αλλά προβληματική αφηγηματικά, επαναφέρει τον δημιουργό σε εποχές 12 Years a Slave και απογοητεύει όσους διαβλέπαμε μια βελτίωση στις τελευταίες του δουλειές.
