Στα χαρτιά, το Boy Kills World, το σκηνοθετικό ντεμπούτο του Michael Moritz, μοιάζει φανταστικό: υπερ-τούμπανος Bill Skarsgård θερίζει κόσμο και κοσμάκη μέσα από αιματηρές και εντυπωσιακές σκηνές δράσης μέχρι να εκδικηθεί τον άδικο θάνατο των γονιών του από τη δυναστεία των Van Der Koy, τη φαμίλια που διαφεντεύει τις τύχες της δυστοπικής του πόλης. Δυστυχώς όμως, παρ’ ότι η ταινία έχει τις στιγμές της, αποδεικνύεται κατώτερη των προσδοκιών.
Παραδόξως, παρ’ ότι θεωρητικά το σενάριο μοιάζει εξαρχής καταδικασμένο σε βάναυσο θάνατο από τα κλισέ των ταινιών εκδίκησης, είναι εκείνο που επιχειρεί –όχι πάντοτε αποτελεσματικά- να προσφέρει μια ανάσα φρεσκάδας στην ταινία. Λόγου χάρη, σε αντίθεση με άλλες αντίστοιχες απόπειρες ταινιών δράσης με κωφό πρωταγωνιστή, όπως το προ μερικών μηνών Silent Night του John Woo, εδώ γίνεται μια προσπάθεια αξιοποίησης του ευρύματος, όπως όταν ο Boy, ο πρωταγωνιστής που ζητά εκδίκηση, διαπιστώνει πως δεν μπορεί να διαβάσει τα χείλη ενός ατόμου με αποτέλεσμα η μεταξύ τους επικοινωνία να χαρίζει μερικές αξίολογες κωμικές στιγμές. Επιπλέον, οι ανταγωνιστές αποκτούν ένα απροσδόκητο βάθος (…μην φανταστείτε κάτι τρομερό φυσικά), τόσο ώστε να είναι αναγνωρίσιμοι και να ξεφεύγουν ελαφρώς από τα καρικατουρίστικα κλισέ των παράφρονων προσωπικοτήτων που θέλουν να κυριεύσουν στον κόσμο για ανεξήγητους λόγους. Εδώ, έστω κάποιοι εξ’ αυτών, φαίνεται να διαθέτουν κρυφές πτυχές, άλλωτε τραγικές κι άλλωτε πιο κωμικές, που τους κάνει ένα τσικ πιο ενδιαφέροντες.
Ωστόσο, οι όποιες προσπάθειες τόνωσης του σεναρίου με ενέσεις ενδιαφέροντος καταρρέουν εξαιτίας των θεότρελων τελικών ανατροπών που απαιτούν ένα μέγιστο λογικό άλμα (ακόμα και για ήδη ξέφρενα όρια της ταινίας), της εξουθενωτικής χρήσης της «φωνής» που ακούει μονίμως ο πρωταγωνιστής και πρακτικά εξηγεί τις σκέψεις του, καθώς και των -ως επι των πλείστων- κάκιστων αποπειρών για χιούμορ. Αξίζει να σημειωθεί όμως, πως οι ελάχιστες φορές που το κάφρικο χιούμορ λειτουργεί, το αποτέλεσμα είναι απολαυστικό.
Η μεγαλύτερη αδυναμία της ταινίας όμως, ίσως να εντοπίζεται στη σκηνοθεσία. Παρ’ ότι ο Moritz φαίνεται να είναι ικανός να δημιουργήσει έναν αναγνωρίσιμο κόσμο, προσδίδοντας καλοδεχούμενες ποσότητες σουρεαλισμού και παράνοιας, οι σκηνές δράσης αποδεικνύνται εξόχως ζαλιστικές. Κι ενώ η χρήση των αλλεπάληλων κοψιμάτων είναι σχεδόν απούσα, η παρουσία του Skarsgård επιβλητική και η κίνηση της κάμερας εντυπωσιακή, φανερώνοντας μια ορεξάτη σκηνοθετική ματιά, για κάποιον ακατανόητο λόγο, όλες μα όλες οι σκηνές δράσεις του Boy Kills World είναι λες και παίζουν σε fast forward, προκαλώντας ζαλάδα! Και είναι πραγματικά κρίμα να «ενισχύεις» την ένταση με τέτοια φθηνά κόλπα, όταν οι χορογραφίες των μαχών είναι τόσο εντυπωσιακές και οι βάναυσοι σκοτωμοί θα μπορούσαν να «χορτάσουν» το κοινό μόνο και μόνο με την ευρηματικότητά τους.
Αν και απέχει αρκετά από το χαρακτηρισθεί επιτυχημένο ως σύνολο, το Boy Kills World συνιστά μια ταινία που ναι μεν αδυνατεί να ικανοποιήσει τις προσδοκίες που δημιουργεί, αλλά αποτελεί και το πρώτο δείγμα δουλειάς ενός ανθρώπου που φαίνεται να έχει τις ικανότητες να προσφέρει αρκετά στο είδος της δράσης.
