Θα περιμένε κανείς πως μια σειρά (και) του Michael Schur, η οποία μάλιστα διαδραματίζεται σε ένα αστυνομικό τμήμα θα επιχειρούσε να αναδείξει τα κακώς κείμενα της αστυνομίας μέσα από ένα κωμικό φίλτρο. Άλλωστε η προγενέστερη δουλειά του, τόσο στο The Good Place, όσο και στο Parks and Recreation τον ανέδειξε ως μια συγγραφική φωνή με έντονες πολιτικές και φιλοσοφικές ανησυχίες, τις οποίες όμως έχει την ικανότητα να μπολιάζει στην κωμωδία με τρόπο οργανικό και τελικά απολύτως ξεκαρδιστικό. Ακόμα και το The Office, το οποίο αποτελεί μια μάλλον φανταστική απεικόνιση του εργασιακού περιβάλλοντος ενός τυπικού γραφείου, τόλμησε στις τελευταίες σεζόν (μετά το Γεγονός) να υπονοήσει πως οι εργαζόμενοι δεν χρειάζονται τα αφεντικά για να είναι παραγωγικά (θυμηθείτε ποιά ήταν η πιο παραγωγική περίοδος της εταιρίας), ενώ πάντα άφηνε διακριτικά υπονοούμενα για τις συνθήκες εργασίας στην Αμερική. Παραδόξως, όμως, το Brooklyn Nine Nine ελάχιστα ενδιαφέρθηκε για την πολιτική του διάσταση, αγγίζοντας με έντονη διακριτικότητα τυχόν ζητήματα, τα οποία βέβαια ποτέ δεν έμπαιναν στην ουσία του προβλήματος.
Απ’ ότι φαίνεται, όμως, πεπρωμένο φυγείν αδύνατο, οπότε και το Brooklyn Nine Nine «υποχρεώθηκε» στην τελευταία του σεζόν να βουτήξει στα βαθειά. Αφορμή αποτέλεσε η δολοφονία του George Floyd από αστυνομικό και οι διαδηλώσεις που ακολούθησαν. Τούτη η έκρηκτη κοινωνικά κατάσταση οδήγησε τους δημιουργούς της σειράς να διαγράψουν όσα επεισόδια είχαν γράψει και να πιάσουν το νήμα της τελευταίας σεζόν από την αρχή με σκοπό να λάβουν υπόψιν τις εξελίξεις. Όλα αυτά, την ίδια στιγμή που «έπρεπε» να παραδώσουν ένα φινάλε αντάξιο των μέχρι τότε σεζόν και να ολοκληρώσουν τη σειρά με το κεφάλι ψηλά. Εν ολίγοις, η τελευταία σεζόν του Brooklyn Nine Nine είχε αναλάβει μια πολυδιάστατη πρόκληση που φαντάζει ασήκωτο βάρος για ένα τυπικό sitcom. Τελικά, μάλλον τα κατάφερε καλύτερα απ’ όσο θα μπορούσαμε να ελπίζουμε με εμφανή προβλήματα, αλλά και σημαντικές «νίκες».
Στο πρώτο επεισόδιο, είναι εμφανής η αμηχανία και η προσπάθεια του σεναρίου να εισάγει έναν μάλλον εκβιασμένο πολιτικοποιημένο λόγο. Χαρακτήρες ξεκινούν να συμπεριφέρονται αδικαιολόγητα (Boyle), άλλοι περνάνε ένα εσωτερικό δράμα ως μαύροι αστυνομικοί (Holt), το οποίο αποδεικνύεται μάλλον προσχηματικό, αφού ξεχνιέται στα επόμενα επεισόδια, ενώ υπάρχουν και εκείνοι που αποφασίζουν να αποχωρήσουν από το σώμα, γιατί αισθάνονται ότι θα πρόσφεραν περισσότερα εκτός (Rosa), αν και τελικά το σενάριο τους συμπεριφέρεται λες και δεν έφυγαν ποτέ.
Ευτυχώς, η συνέχεια των επεισοδίων είναι αισθητά βελτιωμένη. Μεγάλο μέρος της πλοκής επικεντρώνεται στο σωματείο της αστυνομίας και την γνώριμη τακτική της Μπλε Γρίπης (Blue Flu), ένα είδος ‘απεργίας’ που δίνει την ευκαιρία στους αστυνομικούς να απέχουν από τη δουλειά τους με ουσιαστικό στόχο την επέκταση της αστυνομικής ισχύς (ένα ενδιαφέρον άρθρο επί του θέματος διαβάζετε εδώ). Στην προκειμένη περίπτωση παίρνει τη μορφή αντίδρασης απέναντι στην κοινωνική οργή και αφορμή για σύγκρουση των πρωταγωνιστών μας με τον βασικό ανταγωνιστή της σεζόν, τον εκπρόσωπο του σωματείου που εκφράζει με περηφάνεια όποια συντηρητική ιδέα μπορεί να φανταστεί κανείς, αποτυπώνοντας με τρομακτική πιστότητα αντίστοιχα υπαρκτά πρόσωπα (σπουδαία, γλειώδης ερμηνεία από τον John C. McGinley). Τα παραπάνω συνθέτουν την ίσως πιο ενδιαφέρουσα και τολμηρή υποπλοκή της σεζόν, αναδεικνύοντας την αδικαιολόγητη ισχύ των αστυνομικών σωματείων (που ελάχιστη σχέση έχουν με το εργατικό κίνημα) και τις δικλείδες ασφαλείας που έχουν διαμορφωθεί με τα χρόνια, ώστε στην πραγματικότητα ουδείς αστυνομικός να κινδυνεύει από απόλυση.
Σταδιακά, προστίθενται κι άλλες ιδέες που μάλιστα επιδιώκουν να σκιαγραφίσουν μια εναλλακτική πρόταση. Πιο συγκεκριμένα, η Amy αναλαμβάνει την κατάθεση μιας πρότασης για την μείωση του αριθμού των αστυνομικών, σχέδιο όμως το οποίο ποτέ δεν παρουσιάζεται κάπως πιο συγκροτημένα, πέρα από μερικές αόριστες, αν και ενδιαφέρουσες παρατηρήσεις, όπως για παράδειγμα, ότι η ενσωμάτωση αλγορίθμων για την αντιμετώπιση του εγκλήματος περισσότερο αναπαράγει στερεότυπα του παρελθόντος, παρά προσφέρει κάτι νέο και ουσιώδες. Αυτό το τελευταίο ζήτημα θίγεται κάπως πιο λεπτομερώς από τον Judy, τον κακοποιό-κολλητό του Jake, ο οποίος αποκαλύπτει πως ενώ είχε όνειρα να ασχοληθεί με την αρχιτεκτονική τοπίου, ένα νεανικό λάθος τον παγίδευσε σε έναν φαύλο κύκλο εγκλήματος. Όταν επεδίωξε να βρει δουλειά μετά την πρώτη απελευθέρωση από τη φυλακή, αντιμετωπιζόταν ως εγκληματίας, ωθώντας τον τελικά πίσω στο έγκλημα.
Κι ενώ όλες αυτές οι ενδιαφέρουσες ιδέες εμφανίζονται βιαστικά, χωρίς να αναπτύσσονται ποτέ ιδιαίτερα, εξαντλώντας την παρουσία τους σε σύντομους διαλόγους, θα ήταν άδικο να κατηγορήσουμε για αυτό τη σειρά. Θα ήταν άδικο, καθώς εδώ και εφτά σεζόν, ακολουθεί ακριβώς την ίδια τακτική∙ θίγει σημαντικά ζητήματα (όχι απαραίτητα από κοινωνική σκοπιά, αλλά σίγουρα από δραματουργική), αλλά ποτέ δεν εμβαθύνει σε αυτά, καθώς απώτερος στόχος είναι η κωμωδία και η διατήρηση μιας ανάλαφρης ατμόσφαιρας. Επομένως, θα ήταν αδόκιμο να υιοθετηθεί μια ξαφνική στροφή στο ύφος της προκειμένου να εξυπηρετηθούν όλες αυτές οι πολιτικές ιδέες και οι θεματικές, οι οποίες άλλωστε είναι αδύνατο να εξερευνηθούν ικανοποιητικά και σε βάθος σε μόλις οκτώ επεισόδια.
Μεταπηδώντας στην δεύτερη ανάγνωση του φινάλε, δηλαδή ως τελική σεζόν σε μια κωμική σειρά, το αποτέλεσμα κρίνεται απολαυστικό. Το χιούμορ παραμένει ζωντανό, οι χαρακτήρες αποκτούν ενδιαφέρουσες υποπλοκές, όπως ο ακροβατισμός ανάμεσα στις γονεϊκές και τις επαγγελματικές υποχρεώσεις του Jake και της Amy ή το «δράμα» του Boyle, το οποίο μας χαρίζει και ένα από τα καλύτερα επεισόδια της σειράς, αποτελώντας φόρο τιμής στο πρόσφατο Knives Out. Μέσα σε μόλις οκτώ επεισόδια, η σειρά επιδεικνύει το κατάλληλο είδος νοσταλγίας, τιμώντας αγαπημένους χαρακτήρες και λατρεμένες συνήθειες (ληστείες Halloween), χωρίς ωστόσο να πέφτει στην παγίδα της στείρας επανάληψης.
Στην τελευταία τους σεζόν, οι αγαπημένοι χαρακτήρες του καλύτερου αστυνομικού τμήματος της Νέας Υόρκης (κι όχι μόνο!) ανέλαβαν την πιο δύσκολη αποστολή. Δεδομένων των συνθηκών, κατάφεραν να την φέρουν εις πέρας αρκετά επιτυχημένα, προσφέροντας τόση-όση τροφή για σκέψη και ένα φινάλε αντάξιο τόσο της ίδιας της σειράς, όσο και των υπόλοιπων σειρών του Schur που πάντοτε κλείνουν ικανοποιώντας το κοινό τους.
