Ο Ethan (Taron Egerton) είναι ένας νεαρός σεκιουριτάς στην υπηρεσία ασφαλείας ενός αεροδρομίου, στο οποίο δουλεύει και η έγκυος σύντροφός του, Nora (Sofia Carson). Ο Ethan έχει απογοητευθεί επειδή η αίτησή του να γίνει αστυνομικός απορρίφθηκε και αισθάνεται αποτυχημένος. Μια μέρα σαν όλες τις άλλες στη δουλειά του, ένας μυστηριώδης άνδρας (Jason Bateman) τον εκβιάζει να αφήσει μια χειραποσκευή φορτωμένη εκρηκτικά να περάσει από τον έλεγχο, αλλιώς ένας δικός του θα πυροβολήσει και θα σκοτώσει τη Nora. Ο Ethan υπακούει στις εντολές του όσο προσπαθεί να σκεφτεί τρόπο να βγει από τη δύσκολη κατάσταση. Ταυτόχρονα, η αστυνομικός Elena Cole (Danielle Deadwyler) αντιλαμβάνεται πως κάτι πάει στραβά και σπεύδει στο αεροδρόμιο.
Έχοντας βάλει την υπογραφή του σε μερικές από τις πιο αξιόλογες ταινίες δράσης με πρωταγωνιστή τον Liam Neeson στη δεκαετία που πέρασε (Unknown, Non–Stop, The Commuter), o σκηνοθέτης Jaume Collet-Serra πέρασε τα πρόσφατα χρόνια της καριέρας του γυρίζοντας όχι ιδιαίτερα ποιοτικές ταινίες με τον Dwayne Johnson, την υποφερτή εξωτική περιπέτεια Jungle Cruise (2021) και το υπερηρωικό αίσχος Black Adam (2022), ακόμα μια άψυχη και εκνευριστική προσθήκη στο σύμπαν της DC. Ύστερα από την αποτυχία του τελευταίου στα ταμεία, ο Collet-Serra αποφάσισε να επιστρέψει σε αυτό που ξέρει να κάνει καλύτερα, τις απλές, τίμιες, ψυχαγωγικές ταινίες δράσης, σκηνοθετώντας μια παραγωγή του Netflix με άρωμα Χριστουγέννων – τότε λαμβάνει χώρα η δράση.
Το Carry On είναι μια παλιομοδίτικη ταινία δράσης που παίρνει τη συνταγή του κλασικού, πλέον, φιλμ Die Hard (1988) του John McTiernan και τη φέρνει στο σήμερα και στο πλαίσιο ενός αεροδρομίου, το οποίο έρχεται να αντικαταστήσει το Nakatomi Plaza της πρωτότυπης ταινίας – πάντως, να θυμίσουμε ότι το σίκουελ που σκηνοθέτησε ο Renny Harlin το 1990 διαδραματιζόταν επίσης σε αεροδρόμιο. Τα rip-offs της ταινίας του McTiernan έδιναν κι έπαιρναν για καμιά 15αριά χρόνια μετά την κυκλοφορία της και δεν έχουν πάψει να βγαίνουν, έστω και πιο αραιά, άλλοτε με μεγαλύτερη κι άλλοτε με μικρότερη επιτυχία. Το φιλμ του Collet-Serra μπορεί να μην πρωτοτυπεί καθόλου, είναι όμως σκηνοθετημένο με μεράκι, καλογραμμένο και διαθέτει ωραίο cast, με αποτέλεσμα να παρακολουθείται ευχάριστα.
Ο ήρωας της ταινίας είναι ένας χαρακτήρας που έχει πάψει να πιστεύει στον εαυτό του, και αυτό είναι το βασικό διακύβευμα και η πραγματική ουσία της ταινίας: πώς ένας άνδρας ξαναβρίσκει τη δύναμη να σταθεί στα πόδια του ύστερα από μια αποτυχία. Πιστό στη συνταγή του Die Hard, όπου πίσω από την καταιγιστική δράση κρυβόταν μια ιστορία ενός ανθρώπου που προσπαθούσε να σώσει το γάμο του, το φιλμ μασκαρεύει κάτω από το πρώτο επίπεδο ανάγνωσης της πλοκής ένα άλλο, πιο ενδιαφέρον.
Ταυτόχρονα, το Carry On διαθέτει κάποια στοιχεία που μαρτυρούν ότι πρόκειται για παραγωγή του 2024. Η μαύρη αστυνομικός και το γκέι ζευγάρι που τοποθετούνται αρμονικά στην πλοκή, χωρίς να κραυγάζουν το επίκαιρο μήνυμα στο πρόσωπο του θεατή, οφείλουν να προσμετρηθούν στα θετικά της ταινίας. Υπάρχουν στοιχεία κωμωδίας, μέσα από τη σάτιρα που εκτοξεύει ο σκηνοθέτης απέναντι στην κουλτούρα των Μέσων Κοινωνικής Δικτύωσης, όταν, εν μέσω αναστάτωσης στο αεροδρόμιο, ένας χαρακτήρας βγάζει το κινητό του για να κάνει story, αλλά και καυστική παρώδηση τόσο της woke υστερίας όσο και της anti-woke ρητορικής, με τον Collet-Serra να βάζει δύο χαρακτήρες, ένα μαύρο κι ένα λευκό, να διαμαρτύρονται για τον σωματικό έλεγχο στον οποίο υποβάλλονται, ο μεν επειδή θεωρεί πως τον αντιμετωπίζουν καχύποπτα λόγω του χρώματος της επιδερμίδας του, ο δε για τον ίδιο ακριβώς λόγο.
Η φωτογραφία της ταινίας είναι ατμοσφαιρική και οι ερμηνείες πολύ καλές. Ο Taron Egerton ξεκινά πολύ χαμηλότονα, αλλά σταδιακά μας πείθει πως παίρνει τα πάνω του και μετατρέπεται σε αποφασιστικό, δυναμικό πρωταγωνιστή δράσης. Ο Jason Bateman είναι ένας πειστικός, ψυχρός και κυνικός εκτελεστής που τα λογαριάζει όλα δίχως ίχνος συναισθήματος. Οι γυναίκες του cast είναι επίσης καλές, αν και ο ρόλος της Danielle Deadwyler δεν είναι ιδιαίτερα προσεγμένος σεναριακά και δε διαθέτει κάποιο στοιχειώδες αφηγηματικό τόξο.
Αυτό, πάντως, που μας έλειψε από την ταινία, πέραν από την πρωτοτυπία, είναι η λίγη καφρίλα παραπάνω. Ο Bateman έχει δύο – τρεις ατάκες που θυμίζουν το κοφτερό χιούμορ των σεναριογράφων του σινεμά δράσης του ’80 και του ’90, είναι όμως πολύ λίγες για μια δίωρη ταινία. Με λίγο χιούμορ παραπάνω, το Carry On θα αναβαθμιζόταν και θα μας είχε ευχαριστήσει περισσότερο. Ακόμα κι έτσι, πάντως, είναι μια αξιοπρεπέστατη ταινία δράσης, πολύ καλύτερη από τη μέση παραγωγή του είδους που συνηθίζει να μας προσφέρει το Netflix, και ενδείκνυται για εορταστική χαλαρωτική προβολή.
