Πριν από μια δεκαετία, η Catwoman κατηγορήθηκε για τη δολοφονία του Batman και του James Gordon. Ελεύθερη πλέον, και με τα χρόνια να έχουν αφήσει το σημάδι πάνω στο κάποτε αεικίνητο κορμί της, η Selina Kyle επιστρέφει σε μια αγνώριστη Gotham: ο καφές έχει ακριβύνει, τα μαγαζιά δέχονται πλέον πληρωμή μονάχα με κάρτα, αστυνομικοί με στολές που παραπέμπουν στον Batman καιροφυλαχτούν σε κάθε γωνιά, ελέγχοντας τους περαστικούς με την εξελιγμένη τεχνολογία που κουβαλούν, και επενδυτές επιχειρούν -με την ευλογία του Δήμαρχου Harvey Dent-να αλλάξουν το αστικό τοπίο, διαγράφοντας από τη συλλογική μνήμη ιστορικά σημεία της πόλης.
Μέσα σε αυτό το εξευγενισμένο περιβάλλον τοποθετεί τη δράση της ιστορίας ο Cliff Chiang, παραπέμποντας ευθέως στο κλασικό πλέον αριστούργημα του Frank Miller, Dark Knight Returns. Η Selina Kyle θέλει να επιστρέψει στην ενεργό δράση, όχι για να χτίσει μια νέα καριέρα ως κλέφτρα, αλλά για να ανακαλύψει περί τίνος πρόκειται το όνομα Ορφέας που είχε αναφέρει ο Batman λίγο προτού ξεψυχήσει στα χέρια της.
Ωστόσο, οι παλιές συνήθειες είναι αδύνατο να αναπαραχθούν πλέον. Παλιότερα μπορεί να ήταν σε θέση για εντυπωσιακά ακροβατικά, αλλά πλέον οι καταπονεμένες αρθρώσεις της δεν αντέχουν πολλά-πολλά. Γι’ αυτό το λόγο, το σχέδιο της, αν πετύχει, θα πετύχει μονάχα με τη δημιουργία μας ικανής ομάδας, η οποία συμπληρώνεται από παλιούς γνώριμους και νέα πρόσωπα. Ανταγωνιστές που έχουν αφήσει πίσω τους το παρελθόν, αλλά τη συμπαθούν αρκετά για αρνηθούν και νεαρά άτομα που αναζητούν την περιπέτεια στο πλάι του πάλαι ποτέ ινδάλματός τους.
Βασιζόμενο σε αυτή τη νέα ανάγκη για λειτουργία ως μέρος, το σενάριο πολύ σωστά επιχειρεί να αναδείξει το βάρος που συνεπάγεται κάτι τέτοιο, ιδίως για ένα άτομο όπως η Catwoman που τις περισσότερες φορές «δούλευε» μόνη της. Πολύ σωστά λοιπόν, ο Chiang την φέρνει αντιμέτωπη με δύσκολες αποφάσεις και καταστάσεις που απαιτούν μια μόνιμη επαγρύπνηση: αξίζει άραγε να τεθεί σε κίνδυνο η ζωή τόσων ατόμων για μια παρελθοντική εμμονή;
Η επίμονη προσπάθεια του παρελθόντος να διεισδύσει στο παρόν αποτελεί και την κεντρικότερη θεματική της ιστορίας. Οι περισσότεροι χαρακτήρες αναπολούν τις πρότερες, υπερηρωικές τους περιπέτειες ως ένα ξέφρενο μέρος της νιότης τους∙ ωστόσο ουδείς πιστεύει πως υπάρχει κάποιο ιδιαίτερο νόημα στην αναβίωση εκείνων των ένδοξων (;) ημερών. Μοναδική εξαίρεση η Selina, η οποία παραλληλίζεται με τον Ορφέα που ταξιδεύει μέχρι τον κάτω κόσμο (Batcave) για να βρει την Ευρυδίκη (τον «Ορφέα» που ανέφερε ο Batman). Ωστόσο, σε αντίθεση με τον μύθο, ο οποίος, όπως αναφέρει και κάποιος χαρακτήρας θα μπορούσε να αναγνωσθεί ως μια προτροπή ενάντια της εμμονής στο παρελθόν, εδώ δεν υπάρχει καμιά τραγικότητα!
Κυριολεκτικά, στο τελευταίο τεύχος ο Chiang γκρεμίζει δίχως ιδιαίτερες αναστολές ότι είχε χτίσει, προδίδοντας κάθε θεματική ιδέα που είχε εισαχθεί μέχρι τότε. Το χειρότερο όμως είναι πως όλο αυτό συνέβη και εις βάρος χαρακτήρων, οι οποίοι μέσα σε λίγες σελίδες αλλάζουν τη στάση τους απέναντι στο υπερηρωικό φαινόμενο. Από τη μια, θεωρούν πως ο μόνος τρόπος αντίστασης είναι θεσμικός και δύο καρέ αργότερα, σιγοντάρουν τα αγαπημένα τους πρόσωπα να διεκδικούν το δίκιο κυκλοφορώντας μασκαρεμένα… Τούτη η προδοσία συμπαρασύρει και την όποια απόπειρα κριτικής θα μπορούσε να ασκηθεί στο δόγμα του «Νόμου και Τάξης» που πρεσβεύει ουσιαστικά ο Batman και πάνω στο οποίο χτίσθηκε η αστυνομοκρατία του Harvey Dent. Ο Chiang αντί να κάνει το τελικό τολμηρό βήμα και να ωθήσει τη Selina να γυρίσει σελίδα, αναγνωρίζοντας την εφιαλτική λογική συνέπεια των ιδεών που πρέσβευε ο έρωτας της ζωής της, τα ξεχνάει όλα, και καταλήγει να ρομαντικοποιεί την υπερηρωική δράση.
Τελικά, είναι αυτή η αλλαγή πλεύσης που αφήνει μια έντονα πικρή γεύση, καθώς το κόμικ ξεκίνησε με αναφορές στον εξευγενισμό, δημιουργώντας υποσχέσεις για μια αιχμηρή πολιτική κριτική. Εντούτοις, παρά τις όποιες θετικές ιδέες (λόγου χάρη, ο κόσμος που κατεβαίνει στους δρόμους ποτέ δεν χρωματίζεται αρνητικά και διευκρινίζεται δεόντως πως πρόκειται για ειρηνικές διαδηλώσεις), το τελικό αποτέλεσμα ενοχλεί όχι επειδή δεν είναι πολιτικό, αλλά επειδή εξαπατάει το κοινό του. Προφανώς δεν είναι το μοναδικό παράδειγμα φθηνής «πολιτικοποίησης», αλλά καλό θα ήταν να μην εντάσσεις την ιστορία σου σε ένα πολιτικοποιημένο πλαίσιο, αν δεν έχεις την παραμικρή όρεξη να το προσεγγίσεις με σοβαρότητα.
Και είναι πραγματικά κρίμα να στιγματίζεται μια ιστορία με αρκετές αρετές από τη σεναριακή ανεντιμότητα του δημιουργού της. Διότι, λόγου χάρη, δεν υπάρχει κάτι το επιλήψιμο στο σχέδιο του Chiang. Ίσα ίσα, τα πρόσωπα των χαρακτήρων είναι εκφραστικότατα, αποτυπώνοντας τα χρόνια εμπειρίας και (συναισθηματικού) πόνου που κουβαλούν, η πολύχρωμη παλέττα με την οποία ντύνει την Gotham του είναι μια καλοδεχούμενη διαφοροποίηση που μένει πιστή στην κεκαλυμένη δυστοπία του εξευγενισμού, ενώ θετικότατη κρίνεται και η απουσία των μεγάλων ονομάτων με την βαρύτητα να πέφτει σε γνώριμους μεν, λιγότερο προβεβλημένους δε χαρακτήρες.
