Όλοι (οι άνθρωποι) λίγο πολύ έχουν μετανιώσει ή έστω αναρωτηθεί πώς θα ήταν η ζωή τους αν είχαν κάνει διαφορετικές επιλογές, αν είχαν ανταποκριθεί με διαφορετικό τρόπο σε παρελθοντικές συνθήκες. Αυτό το συναίσθημα βρίσκεται στον πυρήνα του νέου κόμικ των Tim Seeley και Ηλία Κυριαζή, το Chronophage που κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις Humanoids.
Στο κόμικ πρωταγωνιστεί η Chloe, μια μητέρα που έχει αφιερώσει τις τελευταίες δεκαετίες της ζωής της για να μεγαλώσει τη μοναχοκόρη της, θυσιάζοντας τις προσωπικές της ανάγκες, ώστε να της προσφέρει ο, τι χρειάζεται. Ωστόσο, η μικρή ενηλικιώθηκε, περνάει χρόνο με το αγόρι της (με το οποίο έχουν ψιλοθεματάκια) και εκείνη μπορεί να πάρει μια ανάσα, μπορεί επιτέλους να ασχοληθεί με όσα τη γεμίζουν και την ολοκληρώνουν. Μάλιστα, ένα παιχνίδι της τύχης θα φέρει στον δρόμο της έναν γοητευτικό άντρα που φαίνεται ικανός να της προσφέρει όλα όσα είχε ανάγκη τόσο καιρό – συντροφιά και μπόλικη σεξουαλική ικανοποίηση. Ωστόσο, ένα απροσδόκητο υπερφυσικό συμβάν, η εμφάνιση ενός φαντάσματος (;) στο μπάνιο της, θα ανατρέψει τα δεδομένα και θα οδηγήσει στην αποκάλυψη της πραγματικής ταυτότητας του νέου της εραστή, ο οποίος έχει μια περίεργη εμμονή με τον χρόνο.
Δίχως αμφιβολία, το βασικό κόνσεπτ του κόμικ είναι από τα πιο δυνατά χαρτιά του. Ιστορίες που εξερευνούν το αποτύπωμα που αφήνει ο χρόνος πάνω μας ή τη σημασία των αναμνήσεων ως προς τον καθορισμό της ταυτότητας ενός ατόμου, έχουμε δει αρκετές, αλλά πόσο συχνά κυκλοφορούν αφηγήσεις, όπου ο ανταγωνιστής τρέφεται από παρελθοντικές στιγμές άλλων ατόμων με αποτέλεσμα την αλλοίωση του παρελθόντος τους; Ωστόσο, μια ενδιαφέρουσα ιδέα δεν λέει και πολλά δίχως χαρακτήρες με βάθος, χαρακτήρες για τους οποίους μπορείς να νοιαστείς και η αλήθεια είναι πως το Chronophage τα πάει αρκετά καλά σε αυτόν τον τομέα.
Σε γενικές γραμμές, το σενάριο πετυχαίνει να αναπτύξει τρισδιάστατους χαρακτήρες, δίνοντας ιδιαίτερη έμφαση στην εκρηκτική σχέση της Chloe με την κόρη της, η οποία είναι πεπεισμένη πως η μητέρα της την απεχθάνεται, αντικρίζοντας στο πρόσωπο της τα χρόνια που θυσίασε για να την μεγαλώσει, τις νεανικές στιγμές που στερήθηκε εξαιτίας της. Η σχέση μητέρας – παιδιού μπαίνει στο επίκεντρο και κυριαρχεί στην ιστορία μέχρι τέλους, όπου δίνεται και η συγκινητική κατάληξη. Βέβαια, όπως συχνά διαπιστώνουμε, η Chloe ναι μεν παραδέχεται πως θα ήθελε να είχε ζήσει περισσότερα, να είχε απολαύσει τα νεανικά της χρόνια χωρίς σκοτούρες και γονικές ευθύνες, ωστόσο ποτέ δεν μετανιώνει πραγματικά για τη γέννηση της κόρης της. Κ αυτό αξίζει να σημειωθεί, καθώς όλοι οι μπελάδες της και η αναμέτρηση με τον Χρόνο απορρέουν από την πεποίθηση των γύρω της πως έχει μετανιώσει. Δυστυχώς, λιγότερο τυχερός αποδεικνύεται ο εραστής της Chloe, ο οποίος, αν και πλαισιώνεται από εξαιρετικά ενδιαφέρουσες ιδέες, ποτέ δεν αποκτά βάθος με το σενάριο να μην εξερευνά ιδιαίτερα τις εκκεντρικές συνήθειές του.
Η δομή του graphic novel, ή σε περίπτωση που απεχθάνεστε τον όρο, η μη ανάγκη για κομμάτιασμα της ιστορίας σε μικρά τεύχη, πραγματικά επιτρέπει στην πλοκή να αναπνεύσει και να κυλήσει ομαλά, αν και ανα σημεία λίγο πιο γρήγορα απ’ ότι θα’ πρεπε. Αυτό γίνεται εμφανές προς την κλιμάκωση της ιστορίας όπου τα πάντα εξελίσσονται με γοργούς ρυθμούς με αποτέλεσμα προβλήματα που ξεπερνούν την ανθρώπινη υπόσταση να αντιμετωπίζονται με ασυνήθιστη ευκολία, ενώ νωρίτερα το ενδεχόμενο ύπαρξης μεταφυσικών πλασμάτων έγινε αποδεκτό με τρόπο που ναι μεν δικαιολογήθηκε σεναριακά, αλλά μάλλον δεν πείθει ιδιαίτερα.
Επιπλέον, ενώ στο σενάριο επανέρχεται διαρκώς ένας παραλληλισμός ανάμεσα στη ζωή και τα κόμικς (σύμφωνα με τον οποίον, η ζωή αποτελείται από μικρές και μεγάλες στιγμές, όπως τα κόμικς από κενά και καρέ), απ’ την αφήγηση απουσιάζει οποιοδήποτε ίχνος υπαινικτικότητας με τα γεγονότα να αναπτύσσονται γραμμικά και δίχως κενά. Μοναδική εξαίρεση, οι τελευταίες σελίδες του κόμικ, όπου πραγματοποιείται ένα χρονικό άλμα προς τα εμπρός, αποτυπώνοντας μια στιγμή από τη ζωή ενός κεντρικού χαρακτήρα, χωρίς να προσφέρονται πολλές λεπτομέρειες για το πως οδηγήθηκε μέχρι εκεί. Ίσως πάλι, η έλλειψη πάνελ στις ερωτικές σκηνές να πραγματώνει ακριβώς αυτό, αποτυπώνοντας τη σεξουαλική απόλαυση ως την «μεγάλη» στιγμή στη ζωή της Chloe, μιας και ήταν ένα από τα πολλά πράγματα που είχε στερηθεί τόσα χρόνια. Αυτή η παράλειψη εκ μέρους του σεναρίου δεν στερεί κάτι ουσιαστικό από το κόμικ, παρά μόνο μια πιο παιχνιδιάρικη, μέτα προσέγγιση.
Βέβαια, αυτά τα μικρά ατοπήματα μπορούν να προσπεραστούν για χάρη του συνόλου, το οποίο λειτουργεί σε μεγάλο βαθμό χάρη στην απολαυστική οπτικοποίηση της ιστορίας από τον Ηλία Κυριαζή. Το άκρως στυλιζαρισμένο του σχέδιο διαθέτει μια έντονη κινηματογραφικότητα που σε συνδυασμό με το αναγνωρίσιμο στυλ του ωθούν τα πάντα στα όρια τους, παντρεύοντας αρμονικά τον τρόμο με την σεξουαλική ορμή και το δράμα. Τα χαλασμένα δόντια ενός τύπου δεν εμφανίζονται απλώς, αλλά κυριαρχούν σε ολόκληρα πάνελ για να μεταδώσουν την αηδία σε όλο της το μεγαλείο. Όταν οι χαρακτήρες κλαίνε, δεν κυλάνε δάκρυα στα μάτια, αλλά κυριολεκτικά χείμαρροι. Ομοίως κι όταν βρέχει το νερό μοιάζει λες και πλημμυρίζει τους δρόμους, ενώ όταν υπάρχει ένταση αυτή δεν αποτυπώνεται μόνο χρωματικά, αλλά και με μετατόπιση του άξονα (για να μιλήσουμε με κινηματογραφική ορολογία, ο Κυριαζής χρησιμοποιεί συχνά τα λεγόμενα «dutch angle»). Αυτή η σχεδιαστική τάση της καλώς εννοούμενης υπερβολής κορυφώνεται (#diplhs) στις σεξουαλικές στιγμές οι οποίες συχνά καταλαμβάνουν ολόκληρες σελίδες αποτυπώνοντας στο μέγιστο την ηδονή που βιώνει η Chloe.
Τελικά, το Chronophage αποφεύγει να πέσει στην παγίδα αντίστοιχων ιστοριών που το συναίσθημα θυσιάζεται για χάρη κάποιας παλαβής, αλλά απρόσωπης και αόριστης ιδέας, επιτρέποντας την ταύτιση και τη συμπάθεια για τις περιπέτειες των χαρακτήρων που ζωντανεύουν από το εκφραστικό, γεμάτο ενέργεια και πάθος σχέδιο του Κυριαζή, προσφέροντας τελικά μια έντονη αναγνωστική εμπειρία.
