Μπορεί ο πολυσυζητημένος Superman του James Gunn να σηματοδοτεί την κινηματογραφική επανεκκίνηση του DCU, ωστόσο είναι το Creature Commandos εκείνο που ανέλαβε να μας συστήσει εκ νέου το ταλαίπωρο σύμπαν της DC. Αποτελώντας πρακτικά μια ακόμη εκδοχή της Suicide Squad, η νεοσύστατη ομάδα τεράτων με αρχηγό τον Rick Flag Sr. αναλαμβάνει να προστατεύσει την Πριγκίπισσα του Pokolistan από την απειλή της Κίρκης. Ωστόσο, κάποιες αποκαλύψεις θα χωρίσουν την ομάδα σε δύο στρατόπεδα, ανατρέποντας όλα όσα θεωρούσαν δεδομένα σχετικά με την αποστολή.
Το νέο πόνημα της DC, σε σενάριο για ακόμη μια φορά του Gunn, μπορεί να κατηγορηθεί ό,τι αποτελεί μια από τα ίδια, με την έννοια ότι, όπως και το Peacemaker, πατάει στο βασικό στήσιμο της Suicide Squad. Τουλάχιστον, σε αντίθεση με την ύψιστη προδοσία του Peacemaker, εδώ ο Gunn ξαναβρίσκει λίγη από την αιχμηρότητα της ταινίας, στην οποία μην ξεχνάμε πως πρακτικά ο βασικός ανταγωνιστής ήταν η Amanda Waller και το παρεμβατικό αμερικανικό κράτος. Διατηρώντας κάποιες από τις πολιτικές αιχμές λοιπόν για την εμπλοκή των Η.Π.Α. σε τρίτες χώρες, στην προκειμένη περίπτωση στο φιλικό -ελέω πετρελαίων- Pokolistan, ο Gunn στήνει ένα αιματηρό υπερθέαμα με πανκ μουσική υπόκρουση, η οποία μπορεί ανα σημεία να χρησιμοποιείται υπερ του δέοντος, αλλά σε γενικές γραμμές ανταποκρίνεται ικανοποιητικά στον υπερβολικό χαρακτήρα της σειράς.
Σε κάθε επεισόδιο, μαζί με την κεντρική αφήγηση, το σενάριο ρίχνει κλεφτές ματιές στο παρελθόν των χαρακτήρων, καταφέρνοντας να τους δώσει τρισδιάστατη υπόσταση, να σε κάνει να νοιαστείς για χάρη τους και να πονέσεις με τις συχνά τραγικές ιστορίες τους. Σημαντικός βέβαια και ο ρόλος των εξαιρετικών ηθοποιών που δίνουν φωνή στους χαρακτήρες∙ ο υποτιμημένος Frank Grillo «πρωταγωνιστεί» ως ο ηγέτης της ομάδας, παραδίδοντας μία στιβαρή ερμηνεία που κρύβει επιμελώς τις πιο ευαίσθητες χορδές του, η Indira Varma ξεχωρίζει ως η αδίστακτη Νύφη του Φρανκενστάιν, ο David Harbour μετατρέπει σε comic relief το απάνθρωπο, αλλά ελαφρώς συμπαθητικό Τέρας του Φρανκενστάιν, ο σπουδαίος Alan Tudyk έχει αποχωριστεί κάθε ψήγμα ανθρωπιάς ερμηνεύοντας με κυνική ειρωνεία τον τραγικό Dr. Phosphorus, ενώ η Zoë Chao συγκινεί με την ευαίσθητη ερμηνεία της ως Nina, τον χαρακτήρα που κλέβει την παράσταση στο φινάλε της σεζόν..
Επιστρέφοντας στο σενάριο, αξίζει να πιστωθεί στον Gunn πως, ανάμεσα σε όλα τα άλλα, εισάγει με οργανικό τρόπο πληροφορίες για τον κόσμο του νέου DCU, όπως την παρουσία των Αμαζόνων, των Metahumans, ακόμη και τον ίδιον τον Batman. Όλες αυτές οι πληροφορίες λειτουργούν επειδή δεν παίρνουν την μορφή πονηρών κλεισιμάτων του ματιού, αλλά περιφερειακά στοιχεία τα οποία απλώς τυχαίνει να αναφερθούν. Επιπλέον, παρ’ ότι πρακτικά η σειρά αποτελεί συνέχεια τόσο της The Suicide Squad, όσο και του Peacemaker, η παρακολούθησή της είναι εφικτή ακόμα και χωρίς να γνωρίζεις τίποτα για τις ταινίες και σειρές που προηγήθηκαν, επίτευγμα διόλου αμελητέο.
Πάντως, εκείνο που ξεχωρίζει τη συγκεκριμένη σειρά της DC από τα υπόλοιπα εγχειρήματα κινουμένων σχεδίων της εταιρείας, αλλά και των ανταγωνιστών της, είναι το εντυπωσιακά προσεγμένο (για τηλεοπτική παραγωγή) σχέδιο. Πατώντας στις κλασικές σχεδιαστικές γραμμές της DC, αλλά με πιο σύγχρονη ματιά (πχ πιο έντονα περιγράμματα), υποδειγματική αισθητική χαρακτήρων, αρμονική κίνηση και περιβάλλοντα που φαντάζουν πραγματικά και βιωμένα (εντυπωσιάζουν με τις λεπτομέρειες τους οι φτωχικές γειτονιές του Pokolistan, αλλά και το επιβλητικό παλάτι του) είναι φανερό πως το Creature Commandos δεν έχει αφεθεί στην τύχη του, δημιουργώντας υψηλές προσδοκίες για τη συνέχεια του DCU.
Η ομοιότητά του με προηγούμενες ταινίες και σειρές του James Gunn στερεί από το Creature Commandos ένα μικρό μέρος της δυναμικής που θα μπορούσε να έχει, αλλά δεν παύει να αποτελεί μια προσεγμένη και άκρως διασκεδαστική σειρά που εγκαινιάζει με ικανοποιητικότατο τρόπο το νέο σύμπαν της DC.
