Κανείς δεν μπορεί να αρνηθεί ότι όλη σχεδόν η σινεφιλική κοινότητα μοιράζεται πλέον ένα μίσος για τη Disney και το μονοπώλιο της. Ακόμα και όσοι διαφωνούν με αυτό, σίγουρα μπορούν να παραδεχθούν ότι σίγουρα δεν έχουμε καμία όρεξη για live action εκδοχές των κινουμένων σχεδίων που αγαπήσαμε ως παιδιά. Ναι, μπορούμε απλά να μην τα δούμε, συνεχίζουμε όμως να τα θεωρούμε αχρείαστα και απλά άλλο ένα δείγμα της αχαριστίας του κολοσσού.
Παρ’ όλα αυτά, ακόμα και οι πιο ένθερμοι haters μπορούν να δουν ότι αν είναι να βομβαρδιζόμαστε με live action ταινίες, η προοπτική του να βλέπουμε την πλευρά του ανταγωνιστή μοιάζει σίγουρα αρκετά πιο ενδιαφέρουσα. Το είδαμε στο Joker που αγαπήθηκε μαζικά (και εδώ τελειώνει η σύγκριση) και σίγουρα το βλέπουμε και στο Maleficent. Βάζοντας στο μίγμα τον πληθωρικό και ελαφρώς διαταραγμένο εμβληματικό χαρακτήρα της Κρουέλα ντε Βιλ με την λατρεμένη Emma Stone, ε consider us intrigued!
Αν με ρωτήσει κάποιος ποια είναι η πρώτη μου κινηματογραφική ανάμνηση, η απάντηση είναι η Glenn Close ως Κρουέλα να πέφτει σε ένα τεράστιο δοχείο με λάσπη στην οθόνη μια μισοάδειας αίθουσας στα Village Αμαρουσίου (μας λείπουν). Και παρά αυτή την ανάμνηση και την αγάπη μου για οποιαδήποτε ταινία έχει τετράποδους πρωταγωνιστές, δεν έχω δει έκτοτε τα εκατό και ένα κουτάβια και τις περιπέτειές τους.
Το Cruella που ήρθε στα θερινά σινεμά φέτος το καλοκαίρι προσπαθεί να χτίσει το παρελθόν μιας vilain που το μόνο της χαρακτηριστικό ήταν η κακία της. Και τα ασπρόμαυρα μαλλιά της. Η Κρουέλα είχε λυσσάξει να γδάρει τα καημένα τα Δαλματίας για να φτιάξει παλτά. Αυτό ήταν το κίνητρό της, τέλος. Ήμασταν παιδιά και μας φαινόταν νορμάλ. Για να λειτουργήσει η συγκεκριμένη origin ταινία χρειαζόταν προφανώς κάτι πολύ περισσότερο. Και εδώ έρχεται ο Tony McNamara, ναι ο σεναριογράφος του The Favourite και του The Great. Το αν έκανε καλή δουλειά ή όχι, είναι αμφιλεγόμενο και εξαρτάται και από τις προσδοκίες σας.
Η φρέσκια ιστορία της Κρουέλα, για την ακρίβεια Εστέλα, έχει τις ρίζες της σε ένα τραυματικό παρελθόν γεμάτο δολοπλοκίες, μυστικά και έναν φόνο. Ο πιστός φαν των κινουμένων σχεδίων της Disney μπορεί σίγουρα να μαντέψει τι γίνεται στα 10 πρώτα λεπτά της ταινίας, η παιδική του ηλικία έχει στοιχειωθεί από αυτά. Η ιστορία βασίζεται σε υπερβολικές αντιδράσεις, αναπάντεχα plot twists, σχέδια που δεν πατάνε στον ρεαλισμό και ψυχοπάθεια εις διπλούν. Σε μια ταινία με πρωταγωνίστρια μια κακούργα ψυχοπαθή, είναι φυσικό ο ανταγωνιστής να είναι ακόμα πιο ψυχοπαθής. Πολλά δεν έχουν λόγο ύπαρξης και πολλά είναι απλά over the top απλά γιατί μπορούν. Είναι αυτό κακό; Όχι απαραίτητα. Σε μια ντισνεοταινία που απευθύνεται σε παιδιά για μια τρελή που μισεί τα σκυλιά Δαλματίας, το σενάριο δεν θα μπορούσε να είναι καλύτερο. Είναι απλά αγνή διασκέδαση.
Η Emma Stone κοντράρεται απολαυστικά με την Emma Thompson και ενσαρκώνουν και οι δύο τέλεια τις δύο σχεδιάστριες μόδας με μια τάση προς την ψυχοπάθεια. Η γλυκιά Εστέλα ίσως να παραείναι γλυκιά αλλά το προσπερνάμε. Τα δύο sidekicks της Κρουέλα παίρνουν προαγωγή και από καρικατούρες γίνονται δύο γλυκοί, αστείοι χαρακτήρες που έχουν μια όμορφη, ας το πούμε, σχέση με την Κρουέλα. Βάλτε στο μιξ και αρκετούς μη ρεαλιστικά έξυπνους τετράποδους χαρακτήρες, et voilà, ταινία της Disney.
Αυτό βέβαια που κλέβει την παράσταση δεν είναι ούτε η Emma ( -Η Stone ή η Thomspon; -Ναι. ) ούτε τα Δαλματίας. Είναι το extravagant πανκ Λονδίνο της δεκαετίας του ’70 και ο χώρος της μόδας. Έχουμε μια σκοτεινή, ατμοσφαιρική και ακατέργαστη πόλη που αντιπαραβάλλεται με τη χλιδή και τη λάμψη των γκαλά και των δεξιώσεων, όπως η Κρουέλα με τη Βαρόνη υπό τους ήχους ροκ και πανκ μουσικής. Όσο για τα σύνολα και των δύο πρωταγωνιστριών, αλλά κυρίως της Stone, αξίζουν από τώρα όσα βραβεία υπάρχουν και μπορούμε να πούμε ότι είναι οι πραγματικοί πρωταγωνιστές. Από τη γέννηση της Κρουέλα, τη στιγμή που η Εστέλα φτάνει στο αμήν, τα σύνολα είναι χάρμα οφθαλμών. Όλη η ταινία μετατρέπεται σε μια ροκ πασαρέλα.
Αν ψάχνετε για κάποιο αριστούργημα, τα θερινά έχουν να σας προσφέρουν πολλές αξιόλογες προτάσεις. Αν θέλετε mindless διασκέδαση, θα περάσετε τέλεια με το Cruella. Χιούμορ, δράση, υπερβολή, χαζομάρα, μουσικάρες και iconic ρούχα. Επιπλέον, τραγούδι για την λατρεμένη κακιά από τη Florence Welch και μια γλυκιά after credit σκηνή που κλείνει το μάτι στις παλιές ταινίες και ίσως και στο προσφάτως ανακοινωθέν σίκουελ.
