Η Hunter Schafer στην ταινία τρόμου «Cuckoo».

Φέρνει ένα «Cuckoo» την άνοιξη στο σινεμά τρόμου;

Σε μια χρονιά όπου το σινεμά τρόμου πέτυχε μια σπάνια διάκριση, την κατάκτηση του Βραβείου Σεναρίου στο Φεστιβάλ των Καννών για την ταινία The Substance της Coralie Fargeat, το Cuckoo, μεγάλου μήκους σκηνοθετικό ντεμπούτο του Tilman Singer, που πραγματοποίησε την παγκόσμια πρεμιέρα του σε ένα άλλο μεγάλο ευρωπαϊκό φεστιβάλ, αυτό του Βερολίνου, έρχεται να προστεθεί στη λίστα με τις αξιόλογες φετινές παραγωγές του είδους. Κοινώς, χωρίς να είναι μια μεγάλη ταινία, αξίζει οπωσδήποτε την προσοχή των φίλων του τρόμου, καθώς έχει μια ενδιαφέρουσα ιστορία να πει, διαθέτει αρκετές τρομακτικές σκηνές και ξεφεύγει κάπως, έστω όχι απόλυτα, από τα κλισέ του λεγόμενου «αναβαθμισμένου τρόμου».

Η 17χρονη Gretchen (Hunter Schafer) εγκαταλείπει απρόθυμα το σπίτι της στην Αμερική για να ζήσει με τον πατέρα της, ο οποίος έχει μόλις μετακομίσει σε ένα θέρετρο στις γερμανικές Άλπεις με τη νέα του οικογένεια. Φτάνοντας στη μελλοντική κατοικία τους, τους υποδέχεται ο κύριος Konig (Dan Stevens), αφεντικό του πατέρα της, ο οποίος δείχνει ανεξήγητο ενδιαφέρον για την κωφάλαλη ετεροθαλή αδελφή της Gretchen, Alma (Mila Lieu). Κάτι φαίνεται να πηγαίνει στραβά σε αυτόν τον ήρεμο ορεινό παράδεισο. Η Gretchen ενοχλείται από παράξενους θορύβους και αιματηρά οράματα μέχρι που ανακαλύπτει ένα σοκαριστικό μυστικό που αφορά στην ίδια της την οικογένεια.

Η Hunter Schafer στην ταινία τρόμου «Cuckoo».

Από εκεί και πέρα, ο θεματικός πυρήνας της ταινίας έχει να κάνει με το τραύμα, την απώλεια και τις ενοχές, μια θεματική που, λίγο – πολύ, το μοντέρνο σινεμά τρόμου έχει εξαντλήσει και πλέον είναι κουραστική. Ευτυχώς, το Cuckoo έχει ορισμένα πράγματα να πει γύρω από την ενηλικίωση και το θεσμό της οικογένειας, τα οποία τη διαφοροποιούν κάπως από τις ταινίες αντίστοιχης θεματικής, ακόμα κι έτσι όμως δεν θα λέγαμε πως πρόκειται για μια ταινία εντυπωσιακού βάθους ή μεγάλης πρωτοτυπίας. Τουλάχιστον, το φιλμ αποφεύγει ως επί το πλείστον το εκνευριστικό στιλιζάρισμα ταινιών όπως το Lamb, και δε γίνεται ποτέ κενή επίδειξη φορμαλισμού.

Από εκεί και πέρα, ο θεματικός πυρήνας της ταινίας έχει να κάνει με το τραύμα, την απώλεια και τις ενοχές, μια θεματική που, λίγο – πολύ, το μοντέρνο σινεμά τρόμου έχει εξαντλήσει και πλέον είναι κουραστική. Ευτυχώς, το Cuckoo έχει ορισμένα πράγματα να πει γύρω από την ενηλικίωση και το θεσμό της οικογένειας, τα οποία τη διαφοροποιούν κάπως από τις ταινίες αντίστοιχης θεματικής, ακόμα κι έτσι όμως δεν θα λέγαμε πως πρόκειται για μια ταινία εντυπωσιακού βάθους ή μεγάλης πρωτοτυπίας. Τουλάχιστον, το φιλμ αποφεύγει ως επί το πλείστον το εκνευριστικό στιλιζάρισμα ταινιών όπως το Lamb, και δε γίνεται ποτέ κενή επίδειξη φορμαλισμού.

Ο Dan Stevens στην ταινία τρόμου «Cuckoo».

Μολονότι θα θέλαμε ένα – δύο επίπεδα ανάγνωσης παραπάνω, το Cuckoo υπερέβη τις προσδοκίες μας, καθώς είναι ένα πραγματικά αξιοπρόσεκτο ντεμπούτο. Ο σκηνοθέτης του έχει ταλέντο και γνωρίζει καλά τους κώδικες του σινεμά είδους που υπηρετεί, πρέπει να δώσει περισσότερο βάρος στη δραματουργία των ταινιών του, είναι όμως ικανός να αποσπάσει ικανοποιητικές ερμηνείες από τους ηθοποιούς του και να προσέξει κάθε τεχνική πτυχή του έργου του. Μένει να δούμε αν μπορεί και να εξελιχθεί σφαιρικά ως δημιουργός, προκειμένου μελλοντικά να μας δώσει ταινίες που θα συζητάμε για καιρό. Κρατάμε το όνομα του Tilman Singer κι ελπίζουμε να μην καταλήξει ως ο επόμενος M. Night Shyamalan.

Σχόλια

Your email address will not be published.