– «Να δούμε το Cyrano;» πρότεινε η παρέα ένα βράδυ. «Είναι του Joe Wright, αυτού που έκανε το Pride & Prejudice, το Atonement, το Darkest Hour. Όλο και κάποια ταινία θα ξέρεις!»
– «Καλό μου ακούγεται! Πάμε».
Όλοι λίγο πολύ έχουμε συμμετάσχει σε μια παρόμοια στιχομυθία. Το όνομα ενός σκηνοθέτη και προηγούμενα έργα του παίζουν μεγάλο ρόλοστην επιλογή μιας ταινίας, γιατί ασυναίσθητα δημιουργούνται κάποιες προσδοκίες για αυτήν. Πρόσθεσε στο «μείγμα» και έναν γνωστό και ιδιαίτερα αγαπημένο ηθοποιό (Peter Dinklage) και η «συνταγή» έχει επιτυχία. Η ιστορία εξάλλου είναι γνωστή· ο πολυτάλαντος Σιρανό Ντε Μπερζεράκ (Peter Dinklage), δόκιμος του γαλλικού στρατού αλλά και εξαίρετος μονομάχος, ποιητής και μουσική ιδιοφυϊα, αγαπάει την – σ’ αυτή την εκδοχή – παιδική του φίλη Ροξάν (Haley Bennet). Εξαιτίας όμως της δυσμορφίας του (και όχι της μύτης του), νιώθει ανάξιός της, γεγονός που τον εμποδίζει να εκφράσει την αγάπη του γι’ αυτή. Η Ροξάν, ανίδεη για τον έρωτα του φίλου της και παρ’ όλο που είναι προορισμένη να παντρευτεί τον Κόμη Ντε Γκις (Ben Mendelsohn), γνωρίζει κι ερωτεύεται τον επίσης δόκιμο Κρίστιαν (Kelvin Harrison Jr.), που υπερτερεί στην όψη, στερείται όμως όλων των άλλων προτερημάτων του Σιρανό. Με την εξομολόγηση του έρωτά της για τον Κρίστιαν στο φίλο της Σιρανό, ο τελευταίος προσεγγίζει τον πρώτο και του προτείνει να τον βοηθήσει, γράφοντας αυτός γράμματα στη Ροξάν αντί για εκείνον. Το σχέδιο πετυχαίνει: η Ροξάν, μεθυσμένη από τα γράμματά του, ερωτεύεται παράφορα τον Κρίστιαν, φροντίζοντας να ενημερώνει συνεχώς τον Σιρανό για τα συναισθήματά της. Ο τελευταίος, πληγωμένος αλλά μη θέλοντας να απογοητεύσει τη φίλη του, δεν αποκαλύπτει την αλήθεια. Κάνει ό,τι περνάει από το χέρι του για να διατηρήσει αυτή την ψευδαίσθηση, που μοιάζει να ικανοποιεί και τους δύο, αφού και η Ροξάν είναι ευτυχισμένη και ο Σιρανό εκφράζει τα αισθήματά του, έστω κι αν είναι μόνο μέσω της γραφής του.
Όλα καλά ως εδώ. Η ιστορία κυλάει ομαλά, η αισθητική της ταινίας – σκηνοθεσία, φωτογραφία, κοστούμια, μακιγιάζ – σε μεταφέρει επιτυχώς στην εποχή που διαδραματίζονται τα γεγονότα (Γαλλία, 1640) και η ερμηνεία του κάθε ηθοποιού αποδίδει πιστά τον εκάστοτε ρόλο. Ποιο είναι λοιπόν το “πρόβλημα”; Ο Joe Wright (The Woman in the Window) επέλεξε να κάνει αυτή την πολύ ωραία ιστορία αγάπης, μιούζικαλ. Δεν έχω τίποτα με το μιούζικαλ αυτό καθαυτό, τουναντίον, είναι το guilty pleasure μου. Στην περίπτωση όμως του Cyrano, ίσως και να μην ταίριαζε τόσο.
Παραδοσιακά, τα τραγούδια στο μιούζικαλ εκφράζουν οτιδήποτε δεν μπορεί να εκφραστεί με λόγια απ’ τους χαρακτήρες. Οι στίχοι εμπλουτίζουν ή/και αντικαθιστούν τους διαλόγους, ενώ ερμηνεύονται από ηθοποιούς με εμπειρία στο τραγούδι ή έστω με στοιχειωδώς καλή φωνή. Στην περίπτωση του Σιρανό, τίποτα από τα προαναφερόμενα δεν έχει εφαρμοστεί. Στην πλειοψηφία τους, τα τραγούδια είναι άτονα, άσκοπα και βεβιασμένα. Οι χαρακτήρες ξεσπούν σε τραγούδι σε άκυρες στιγμές, μόνοι τους σαν να εκφράζουν τις εσωτερικές τους σκέψεις ή με συνοδεία όλου του cast, με στίχους χωρίς συνοχή, καταλήγοντας έτσι να προκύπτουν τραγούδια που “ενοχλούν” αντί να συμπαρασύρουν το κοινό. Εξαίρεση αποτελούν τα Every Letter και Wherever I Fall, που καταφέρνουν να ενσωματωθούν κάπως ομαλά στις σκηνές που συνοδεύουν, άρα και στο σύνολο της ταινίας. Τέλος, οι ηθοποιοί μοιάζουν να απαγγέλουν απλά τους στίχους, με μονότονες φωνές, προκαλώντας μεγαλύτερη αμηχανία.
Δυστυχώς, τα παραπάνω επισκιάζουν θετικά και αξιοσημείωτα στοιχεία της ταινίας. Παράδειγμα αποτελεί η ερμηνεία του Peter Dinklage στον πρωταγωνιστικό ρόλο, που με την απίστευτη εκφραστικότητά του καταφέρνει να αποτυπώσει και ταυτόχρονα να αποκρύψει τέλεια τα συναισθήματα του Σιρανό.
Ίσως τελικά να άξιζε περισσότερο να αποδοθεί η ιστορία χωρίς φιοριτούρες, δηλαδή όπως η αγάπη του Σιρανό για τη Ροξάν· απλή, ταπεινή και αγνή. Ίσως τότε να αποκτούσε μια θέση στις αγαπημένες μου ταινίες εποχής.
