Σύμφωνα με την ταμπέλα στην είσοδο της κωμόπολης, το Pendermills έχει 2.240 κατοίκους. Ή για την ακρίβεια, είχε 2.240, αφού πρόσφατα μια νεαρή κοπέλα, η Cormac Guffin (για τους φίλους Mac Guffin) εξαφανίστηκε. Ωστόσο, παρά τις διάφορες εκδηλώσεις που πραγματοποιούνται με πρωταγωνιστή τον εκκεντρικό δήμαρχο, κανείς δεν φαίνεται να ασχολείται πραγματικά για την εξαφάνιση. Κανείς, εκτός από την κολλητή της, η οποία είναι αποφασισμένη να γυρίσει ανάποδα όλη την πόλη και να ξεσκεπάσει κάθε ενοχλητικό μυστικό μέχρι να βρει τις απαντήσεις που θέλει.
Οι πρώτες σελίδες του νέου κόμικ του Tyler Boss (4 Kids Walk Into A Bank) δίνουν τον τόνο της ιστορίας. Ο εκκεντρικός αφηγητής προσφέρει μια νότα σουρεαλισμού, σε ένα σκηνικό που φαντάζει γνώριμο (οι επιρροές από το Twin Peaks δύσκολα κρύβονται). Κι όντως, το σενάριο του Boss σε μεγάλο βαθμό οικειοποιείται τα κλισέ που συνοδεύουν ξεχασμένες, επαρχιακές πόλεις. Τα πάντα είναι εκεί: η αδιάφορη αστυνομικός, ο δήμαρχος που βρίσκεται στον δικό του κόσμο, το ύποπτο αγόρι της κολλητής, η μυστήρια ιδιοκτήτρια της τοπικής βιομηχανίας. Όλοι κι όλα υποδεικνύουν πώς κάτι περίεργο λαμβάνει χώρα, πως η εξαφάνιση της Mac Guffin δεν αποτελεί ένα μεμονωμένο, τυχαίο γεγονός. Κατά κάποιον τρόπο, όλα αυτά επιβεβαιώνονται, την ίδια στιγμή όμως που το (μάλλον αντι-κλιμακωτικό) φινάλε τα ανατρέπει, αφήνοντας μια περίεργη γεύση ικανοποίησης.
Αν και έχουν περάσει αρκετές μέρες από τότε που ολοκλήρωσα το κόμικ, ακόμα δεν μπορώ να αποφασίσω, αν το φινάλε είναι ιδιοφυές ή όχι. Παρ’ ότι δημιουργεί μερικές σεναριακές τρύπες, μάλλον η απάντηση είναι καταφατική, αν και πιθανότατα χρειαζόντουσαν ένα-δυο τεύχη παραπάνω, ώστε η «ανατροπή» να έχει πιο στέρεες βάσεις, η ζωή στην πόλη να έχει αποτυπωθεί πιο λεπτομερώς. Παρ’ όλα αυτά, ακόμα κι έτσι, το σενάριο βγαίνει κερδισμένο, όχι τόσο λόγω των καινοτομιών του (δεν έχει πολλές), αλλά για τις μικρές λεπτομέρεις που του προσδίδουν ιδιαίτερη ταυτότητα. Κάθε τεύχος είναι μπολιασμένο με ιδιαίτερο χιούμορ, ενώ η παρουσία του εκκεντρικού αφηγητή με το διαρκές σπάσιμο τοίχου προσδίδει έναν παιχνιδιάρικο (και εν τέλει, ίσως και μεταφυσικό τόνο) στην ιστορία. Το μόνο που μου έλειψε είναι μια αναδρομή στη σχέση της πρωταγωνίστριας με την εξαφανισμένη κοπέλα, ώστε να δικαιολογηθεί το πάθος της αναζήτησης. Πέρα από μια σελίδα που αποκαλύπτει ένα σημαντικό συμβάν που έλαβε χώρα μεταξύ τους πριν την εξαφάνιση, ελάχιστα μαθαίνουμε για τη σχέση τους, ούτε επιχειρείται κάποια εμβάθυνση στα συναισθήματα της πρωταγωνίστριας (νιώθει τύψεις, θυμό ή έστω κάτι;). Και στην προκειμένη περίπτωση, τα δύο επιπλέον τεύχη, θα ήταν εξαιρετικά χρήσιμα.
Ωστόσο, το πιο δυνατό χαρτί του κόμικ είναι το σχέδιο, πάλι δια χειρός Tyler Boss. Συχνά, χρησιμοποιεί εννιά πάνελ ανα σελίδα, αλλά ποτέ δεν καταλήγει δέσμιος της αυστηρής δομής τους. Άλλοτε την ανατρέπει με ένα παιχνιδιάρικο ύφος που συνδιαλέγεται με το κείμενο (δεύτερη εικόνα) κι άλλοτε εκμεταλλεύεται τον επαναλαμβανόμενο ρυθμό που επιβάλλει η συγκεκριμένη δομή, προκειμένου να υπονοήσει τον χρόνο που περνά, όσο η πρωταγωνίστρια μας ψάχνει να βρει σημαντικές πληροφορίες στα κρυφά (τρίτη εικόνα). Άλλες φορές, χρησιμοποιεί ασυνήθιστες οπτικές γωνίες (τέταρτη εικόνα), παραμπέμποντας σε αρχιτεκτονικές κατόψεις, σπάει τις σελίδες σε πολλά μικρά πάνελ φέρνοντας στο μυαλό τον David Aja, με ευφυή τεχνάσματα, μετατρέπει μάλλον βαρετές καταστάσεις όπως η αναζήτηση αρχειακού υλικού σε πρωτότυπες οπτικές συνθέσεις (πέμπτη εικόνα).
Σίγουρα, τα μόλις τέσσερα τεύχη δεν επιτρέπουν στην ιστορία να αναπνεύσει όσο άνετα θα μπορούσε. Ωστόσο, η μέτα αφήγηση, το ενδιαφέρον σχέδιο και η προσπάθεια αποδόμησης κάποιων κλισέ με επαρχιακές πόλεις που οδηγεί στο απροσδόκητο φινάλε συνθέτουν μια ενδιαφέρουσα ιστορία που μπορεί να μην σας αλλάξει τη ζωή, αλλά διαβάζεται νεράκι.
