Με σεναριακές περγαμηνές σε σημαντικές και αγαπημένες τηλεοπτικές σειρές, όπως τα Succession και Normal People, αλλά και σε ενδιαφέρουσες κινηματογραφικές απόπειρες όπως η Lady Macbeth, η Alice Birch έχει χτίσει με μεθοδικότητα μια στιβαρή σεναριακή καριέρα. Τόσο στιβαρή που της επέτρεψε να αναλάβει τη συγγραφή της τηλεοπτικής μεταφοράς του κρονενμπεργκικού Dead Ringers, το οποίο με τη σειρά του βασίζεται στο μυθιστόρημα Twins των Bari Wood και Jack Geasland.
Εκκινώντας από την καθοριστική αλλαγή φύλου του πρωταγωνιστικού διδύμου (στο βιβλίο και την ταινία, οι γιατροί είναι άντρες), η οποία εύκολα θα μπορούσε να εκτροχιαστεί και να καταλήξει ένα σύνηθες πλέον εμπορικό κόλπο, η Birch θέτει τις βάσεις για μια βαθιά φεμινιστική προσέγγιση του υλικού με επίκεντρο το βίωμα της εγκυμοσύνης. Μάλιστα, μερικές εκ των καλύτερων στιγμών της σειράς προκύπτουν όταν το σενάριο προσεγγίζει το βίωμα της μητρότητας με σπάνια διεισδυτικότητα. Μακριά από την κυρίαρχη και μονοδιάστατη οπτική που την απεικονίζει ως ένα αποκλειστικά θετικό γεγονός που πλημμυρίζει με χαρά την μητέρα, η Birch δεν διστάζει να αναδείξει λιγότερο προβεβλημένες πτυχές της, όπως ο σωματικός, μερικές φορές έως και θανάσιμος πόνος, η ψυχολογική πίεση, η ταξική και φυλετική διάσταση, καθώς και η τεχνολογική εξέλιξη που υπόσχεται να αλλάξει εκ βάθρων την εγκυμοσύνη.
Η ματιά της είναι σύγχρονη, αιχμηρή και πολύτιμη, αλλά οι σχετικοί προβληματισμοί σκουντουφλάνε στην καρδιά της σειράς, η οποία χτυπάει -πού αλλού;- στη σχέση των δύο δίδυμων πρωταγωνιστριών που ερμηνεύει αριστοτεχνικά η Rachel Weisz (The Lobster, The Favourite). Με εξαίρεση την πανομοιότυπη εμφάνισή τους και την αδιαμφισβήτητη δεξιοτεχνία τους ως γυναικολόγοι, οι δύο αδερφές δεν θα μπορούσαν να είναι πιο διαφορετικές. Η μεν, θέτει ως προτεραιότητα την παροχή των ιδανικότερων υπηρεσιών στις εγκυμονούσες, με σκοπό την εξάλειψη κάθε είδους κινδύνου, η δε είναι ερωτευμένη με την ιδέα της επιστημονικής προόδου, ακόμα και αν αυτό σημαίνει ότι πρέπει να ξεπεράσει απάτητες ηθικές γραμμές. Η πρώτη είναι αφοσιωμένη στην επιστήμη της, η δεύτερη αδυνατεί να χαλιναγωγήσει τις σεξουαλικές ορμές της, ακόμα και μπροστά στους συζύγους εγκύων, ζηλεύοντας σχεδόν παθολογικά την αδερφή της με την οποία έχει αναπτύξει μια σχέση, αφόρητη και ακατανόητη σε όποιον την παρατηρεί από κοντά, αλλά αναγκαία και πολύτιμη για τις δύο γυναίκες.
Φυσικά, η προτεραιότητα που δίνεται στη σχέση των δύο γυναικών δεν είναι αδικαιολόγητη∙ αντιθέτως είναι αρκετά ζουμερή για να παράγει ενδιαφέρουσες και ιντριγκαδόρικες ιδέες, αν και το Dead Ringers θα έβγαινε σαφώς πιο κερδισμένο, αν η αλλόκοτη σχέση των δύο γυναικών συνδεόταν πιο στενά με τις θεματικές της έγνοιες. Εξάλλου, οι ιδεολογικές τους διαφορές είναι εμφανείς και με βεβαιότητα θα μπορούσαν να αποτελέσουν τη βάση πάνω στην οποία θα μπορούσε να στηθεί μια ελαφρώς διαφορετική προσέγγιση, η οποία θα προστάτευτε κάποιους προβληματισμούς από το να καταλήξουν ξεκρέμαστοι και ξεχασμένοι. Κυρίως όμως, θα πρόσφερε αρκετό υλικό, ώστε το σενάριο να αποφύγει αχρείαστες υποπλοκές, όπως εκείνη της υπηρέτριας των δύο γυναικών, μόνο και μόνο για την κάλυψη τηλεοπτικού χρόνου.
Βέβαια, παρά τις επιμέρους επιφυλάξεις, ουδείς μπορεί να αμφισβητήσει την σαρωτική, διπλή ερμηνεία της Weisz. Χωρίς να καταφεύγει σε ερμηνευτικές ακροβασίες που κλέβουν με ευκολία τις εντυπώσεις, χτίζει δύο απόλυτα αναγνωρίσιμους χαρακτήρες, αποτυπώνοντας όλο το απαιτητικό εύρος των συναισθημάτων τους με υποδειγματική ακρίβεια. Αν μείνει κάτι από τη σειρά, αυτό θα είναι σίγουρα το ρεσιτάλ ερμηνείας της Weisz!
Τελικά, αν και οι ανολοκλήρωτες θεματικές της και η φλυαρία του σεναρίου αποτρέπουν τη σειρά να εξελιχθεί σε κάτι πραγματικά σπουδαίο, δεν χωράει αμφιβολία πως το Dead Ringers δικαιολογεί απόλυτα την ύπαρξή του. Η πολυεπίπεδη ερμηνεία της Weisz και η σεναριακή πένα της Birch αποτελούν εχέγγυα για μια αξιολογότατη τηλεοπτική επιλογή.
