Το Deadpool & Wolverine, η τρίτη ταινία του αθυρόστομου αντι-ήρωα, δεν θα μπορούσε να κυκλοφορήσει σε πιο κατάλληλη στιγμή. H Disney έχει εξαγοράσει εδώ και μερικά χρόνια την Fox και το MCU προσπαθεί με κάθε ταινία και σειρά του να ξύσει τον πάτο του βαρελιού του. Με άλλα λόγια, οι συνθήκες δεν θα μπορούσαν να είναι πιο ώριμες για μια νέα ταινία Deadpool, στην οποία το καυστικό, meta χιούμορ του Deadpool θα δικαιολογεί την δίχως τύψεις αναπαραγωγή όλων των στραβών των υπερηρωικών ταινιών, από τον σεναριακό αχταρμά μέχρι τα αχρείαστα νοσταλγικά cameos, ζεσταίνοντας παράλληλα με φρέσκο χρήμα τα ταμεία της Disney.
Ευτυχώς, το Deadpool & Wolverine δεν απογοητεύει! Έχοντας πλήρη επίγνωση πως το σενάριο δεν διαθέτει ίχνος συνοχής, αναιρώντας τους ίδιους του τους κανόνες με την πρώτη ευκαιρία, η ταινία στρέφει τα βέλη της στη Disney. Τα αστειάκια για την λογοκρίσια του Feige και την κατάντια του MCU δίνουν και παίρνουν, ενώ σε μια στιγμή κωμικής ευρηματικότητας που θα έκανε τους Monty Python να ντραπούν, ο Ryan Reynolds κοροϊδεύει τον δόλιο τον Hugh Jackman, επειδή η Disney θα τον βάζει να παίζει τον Logan μέχρι τα βαθιά γεράματα (…και μετά θάνατον θα ευχηθούμε εμείς, τώρα με την Τ.Ν. όλα είναι εφικτά!). Φυσικά, είπαμε∙ από τη στιγμή που κοροϊδεύεις κάτι, έχεις και την ελευθερία να το αναπαράγεις, οπότε η παρουσία του Jackman είναι κατά κύριο λόγο διακοσμητική, παρ’ ότι ο συμπαθέστατος ηθοποιός κάνει ό,τι μπορεί για να βγει με την αξιοπρέπειά του αλώβητη. Η μόνη ουσιαστική διαφορά με τα υπόλοιπα νοσταλγικά cameos είναι πως τούτο εδώ έχει περισσότερο κινηματογραφικό χρόνο.

Με απούσα κάθε υπόνοια πλοκής, ο Shawn Levy προσπαθεί να αποφύγει το ολοκληρωτικό ναυάγιο, σκηνοθετώντας με στιλ τις σκηνές δράσης. Τίμια προσπάθεια, που δυστυχώς δεν προσφέρει και πολλά. Διότι, καλά τα σινεφιλικά κλεισίματα του ματιού στο Oldboy, ευρηματικές κάποιες σκηνές δράσης όπως εκείνη στο αυτοκίνητο, χαβαλετζίδικα τα χορευτικά νούμερα του Ryan Reynolds όσο αποκεφαλίζει κόσμο, αλλά η βαναυσότητα της βίας έχει νόημα όταν υπάρχουν και επιπτώσεις. Τι να τους κάνεις τους τόνους (ψηφιακού) αίματος που χύνονται, όταν οι μισοί απ’ αυτούς προέρχονται από δύο αθάνατα πλάσματα που δεν καταλαβαίνουν τίποτα; Όπως και με τα cameos λοιπόν, έτσι και εδώ, η τάχα ωμή βία πέφτει στο κενό, επειδή στην πραγματικότητα δεν έχει τον παραμικρό λόγο ύπαρξης καταλήγοντας ανυπόφορα βαρετή.
Φυσικά, όλα τα παραπάνω ελάχιστη σημασία έχουν. Τι κι αν το σενάριο είναι γραμμένο σε χαρτοπετσέτα; Τι κι αν έχουμε φτάσει στο σημείο να θεωρούμε spoiler την αναφορά σε εμφανίσεις ηθοποιών, επειδή στην πραγματικότητα δεν υπάρχει πλοκή να αποκαλύψεις; Για πολλά άτομα η ταινία θα μείνει με χρυσά γράμματα στην κινηματογραφική ιστορία, επειδή έφερε έναν αγαπημένο ηθοποιό όχι στον ρόλο που περιμέναμε να έρθει, αλλά σε έναν άλλον, για τον οποίον μέχρι προχθές κανείς δεν ενδιαφερόταν ή επειδή ο Wolverine φόρεσε επιτέλους την αυθεντική στολή των X-Men. Ποιητικό σινεμά, όχι αστεία!
Αυτή τη κατάντια, ο πλακατζής Deadpool την διασκεδάζει, όχι για να την απορρίψει, αλλά για να την υιοθετήσει στον απόλυτο βαθμό και να βάλει το λιθαράκι του ώστε να συνεχίσει να διαιωνίζεται. Βαρέλι δίχως πάτο λοιπόν το MCU, o “Marvel Jesus” δεν έκανε κάποιο θαύμα και η νοσταλγία αναδεικνύεται στο μοναδικό κριτήριο αξιολόγησης μιας ταινίας, ακόμα και όταν όλες οι υπόλοιπες πτυχές της προσβάλλουν τη νοημοσύνη. Και αν θεωρηθούμε υπερβολικοί, δεν πειράζει: η ανακοίνωση της επιστροφής του Robert Downey Jr. ως Doctor Doom μας έχει ήδη επιβεβαιώσει πανηγυρικά!