Decision to Leave

Decision to Leave ή, «Περί Έρωτος και Άλλων Δαιμονίων»

Ίσως θα έπρεπε να φοβόμαστε τον έρωτα. Συναίσθημα ύπουλο, έχει την τάση να εμφανίζεται στο κατώφλι της ζωής μας σε στιγμές ανύποπτες, συνταράσσοντας ολοκληρωτικά κάθε πτυχή του εαυτού μας, μεταμορφώνοντάς μας σε πλάσματα σκεπτόμενα όχι πια με τη λογική, μα ορμώμενα από το πάθος, την παράφορη επιθυμία να κάνουμε δικό μας, στιγμιαία έστω, το πρόσωπο που τόσο έντονα ποθούμε. Κι ύστερα, μας διαλύει. Μας παρασύρει σε μια άβυσσο ατελείωτου πόνου, από την οποία συχνά δεν υπάρχει επιστροφή.

Δεξιοτέχνης του φακού και πατέρας των αριστουργηματικών Oldboy και The Handmaiden, ο κορεάτης Park Chanwook στην νέα του ταινία, Decision to Leave, προσεγγίζει με τον δικό του τρόπο το συναίσθημα του έρωτα. Η σκηνοθετική του απόπειρα, γοητευτικό κράμα μυστηρίου, ρομάντζου και νέο-νουάρ δράματος, έλαβε το βραβείο σκηνοθεσίας στο Φεστιβάλ Καννών και, με βεβαιότητα, κέρδισε τις εντυπώσεις κοινού και κριτικών.

Το Decision to Leave είναι μια ιστορία αγάπης που αναπτύσσεται ανάμεσα στον υπερβολικά σχολαστικό με τη δουλειά του, βασανισμένο από μόνιμες αϋπνίες και εντός ενός γάμου δίχως έρωτα, ντετέκτιβ Hae-joon και την όμορφη, μυστηριώδη (femme fatale, αν θέλουμε να χρησιμοποιήσουμε νουάρ όρους)  νοσοκόμα Seo-rae, την οποία η αστυνομία ερευνά για τη δολοφονία του συζύγου της. Η γνωριμία τους λαμβάνει χώρα όταν την καλούν, ως σύζυγο του νεκρού, στο τμήμα για ανάκριση. Παρατηρώντας το μελανιασμένο της κορμί, αποτέλεσμα της βίαιης συμπεριφοράς του νεκρού, μα και την απόλυτη απάθειά της αναφορικά με τον θάνατο του άνδρα της, ο Hae-joon αρχίζει να την υποπτεύεται. Με την πάροδο όμως των ανακρίσεων, δίπλα στην υποψία του ντετέκτιβ θα αναπτυχθεί το συναίσθημα του έρωτα, της έλξης για τη νεαρή μετανάστρια από την Κίνα, η οποία απέμεινε στην Κορέα ολομόναχη. Ο μελαγχολικός ντετέκτιβ θα αποστασιοποιηθεί σταδιακά από τον τυπικό ρόλο του αστυνομικού, με κίνδυνο να επιτρέψει στα συναισθήματά του να τον παρασύρουν και, κατ’ επέκταση, να ναυαγήσει η έρευνα.

Decision to Leave

Καθώς τα αποδεικτικά στοιχεία δεν επαρκούν για να συνεχιστεί η έρευνα και όλα κατατείνουν στην αθωότητα της Seo-rae, η υπόθεση κλείνει. Τότε, οι δύο χαρακτήρες πλησιάζουν ο ένας τον άλλο περισσότερο από ποτέ, δίχως τον φόβο αποδείξεως ενοχής της κοπέλας. Τα συναισθήματα οικειότητας και τρυφερότητας μοιάζουν αμοιβαία, με αποκορύφωμα τις προσπάθειες της  Seo-rae να βοηθήσει τον Hae-joon να καταπολεμήσει την αδυναμία του να κοιμηθεί. Όμως, τα πράγματα δεν είναι πάντοτε όπως φαίνονται. Συχνά, ανυπέρβλητα εμπόδια μας απομακρύνουν από την ευτυχία, μας εξαναγκάζουν να φυγαδεύσουμε τα συναισθήματά μας, να φύγουμε εμείς οι ίδιοι μακριά, προκειμένου να μην πνιγούμε στα δάκρυά μας.

Κάπως έτσι, η έννοια της φυγής, τοπικής και συναισθηματικής, συνυφάνθηκε με το παράταιρο αυτό ζεύγος, καταδικασμένο να ζει σπασμένο σε δυο αιχμηρά, μα ματωμένα συνάμα, κομμάτια.

Ο Park Chan-wook, στο νέο του φιλμ, καταπιάνεται με μια ιδιαίτερη μορφή ανθρώπινης αλληλεπίδρασης: του έρωτα που, αν και βρίσκεται εκεί, ακριβώς μπροστά στα μάτια μας, αδυνατεί να ευδοκιμήσει. Με αισθητά λιγότερες ανατροπές και απλοποιημένη, ευθύγραμμη χωροχρονικά πλοκή συγκριτικά με προηγούμενες δημιουργίες του, ο Park, προσγειωμένος και συναισθηματικός, εστιάζει στην εξέλιξη της σχέσης των κεντρικών ηρώων του, εισάγοντας ανθρωποκεντρικά στοιχεία στη σκηνοθετική του ματιά. Απομακρύνεται από μια αφήγηση περίπλοκη και υπερφορτωμένη με ιστορικές αναδρομές, δραματικές υπερβολές, παρατεταμένο μυστήριο, σενάριο ανατρεπτικό σε βαθμό που να προξενεί δέος και ταραχή- σκηνοθετικά στοιχεία στα οποία ο συγκεκριμένος κινηματογραφιστής μας είχε συνηθίσει. Το Decision to Leave, αν και δύναται να θεωρηθεί ταινία μυστηρίου, καθώς αφετηρία του αποτελεί ένας ανεξιχνίαστος φόνος, εντούτοις σύντομα μετατρέπεται σε ερωτικό δράμα, τραγική ιστορία αγάπης. Έτσι, σε αρκετά σημεία, οι διάλογοι θυμίζουν αποσπάσματα από ποίηση: «Τη στιγμή που είπες ότι μ’ αγαπάς, η αγάπη σου για μένα στέρεψε. Κι όταν η δική σου αγάπη στέρεψε, άρχισε η δική μου». Πάντως, από το σενάριο δε λείπουν νότες διακριτικού χιούμορ και διασκεδαστικές στιγμές, προσδίδοντας στην ταινία ανάλαφρο κλίμα.

Decision to Leave

Η μεγάλη διάρκεια δε συγκαταλέγεται στα υπέρ του φιλμ. Εκείνα που ο Park ήθελε να μοιραστεί, ήταν δυνατό να ειπωθούν δίχως ορισμένους πλατειασμούς που ενδεχομένως κουράζουν τον θεατή. Ωστόσο, αντισταθμίζεται με την εξαιρετική φωτογραφία, τη δραματική μουσική υπόκρουση, το άψογο μοντάζ. Πράγματι, όπως στις προηγούμενες ταινίες του, έτσι και σε αυτήν, ο σκηνοθέτης αναδεικνύει το μοναδικό του αισθητικό κριτήριο σε κάθε ευκαιρία: τα κάδρα που απεικονίζουν τις πτυχές της φύσης, λόγου χάρη το λεπτοκαμωμένο δέντρο με τα πράσινα φυλλώματα που δεσπόζει σε μια βουνοκορφή ή το ομιχλώδες παραθαλάσσιο τοπίο, οι κοντινές λήψεις, κυρίως στα βλέμματα των ηρώων και τα συναισθήματα που αναβλύζουν από τα μάτια τους, η τοποθέτηση της κάμερας σε πλήρη ευθυγράμμιση με τον χώρο, δίνουνε μοναδικό αισθητικό αποτέλεσμα. Τα μουσικά κομμάτια της ταινίας ταιριάζουν απολύτως με την ψυχοσύνθεση των χαρακτήρων, εκπέμπουνε  τραγικότητα, απελπισία, αλλά εμπεριέχουνε κάπου- κάπου κι έναν ανάλαφρο τόνο, όπως άλλωστε και το ξεκίνημα ενός έρωτα.

Ακόμη, το μοντάζ δεν παύει στιγμή να μας εκπλήσσει. Με δεξιοτεχνία, κάθε πλάνο ξεπροβάλλει κυριολεκτικά μέσα από το προηγούμενο, ενώ ευχάριστο σκηνοθετικό εύρημα  αποτελεί η τάση του σκηνοθέτη να οπτικοποιεί τις σκέψεις των χαρακτήρων. Για παράδειγμα, όταν ο ντετέκτιβ παρακολουθεί τις κινήσεις της συζύγου του νεκρού ή φαντάζεται παρελθοντικές της ενέργειες, μοιάζει να τηλεμεταφέρεται μέσα από τα κιάλια του δίπλα της, όντας ωστόσο αόρατος για εκείνη.

Όσον αφορά τις ερμηνείες, οι συντελεστές έχουν μπει κυριολεκτικά στο πετσί του ρόλου. ο αστυνομικός (Park Hae-il, Memories of Murder) προβαίνει σε συχνές εκφραστικές εναλλαγές: χαμογελά, οργίζεται, φοβάται. Το πρόσωπό του συνιστά καμβά συναισθημάτων ενός ανθρώπου που ερωτεύεται, μα και πληγώνεται από έρωτα. Η Tang Wei από την άλλη, η οποία ενσαρκώνει τη Seo-rae, φαίνεται ψυχρή και αδιάφορη, μα με όπλο τα σκούρα μάτια της, που προδίδουν τη μοναξιά και τη θλίψη που κουβαλά εντός της, έχοντας εγκαταλείψει την πατρίδα της βίαια και βρισκόμενη εντός ενός κακοποιητικού γάμου, δίνει μία άκρως δυναμική ερμηνεία που ωθεί τον θεατή να συναισθανθεί όσα βιώνει η ίδια.

Αναμφίβολα λοιπόν, το Decision to Leave διακρίνεται ως ταινία ποιοτική, προσεγμένη αλλά και αξιοπρόσεκτη. Εδώ, μία συμβουλή! Καλό θα ήταν να την αντιμετωπίσουμε ως αυτόνομη, δίχως να προβούμε σε συγκρίσεις με πρότερες σκηνοθετικές δουλειές του Park. Διότι μπορεί να μην αγγίζει την ιδιοφυία του Oldboy ή το πολιτισμικό υπόβαθρο του Handmaiden, όμως δεν παύει να είναι ένα όμορφο καλλιτεχνικό δημιούργημα του οποίου η πλοκή σε συγκινεί. Πράγματι, τι διαφορετικό θα μπορούσε να αποτελεί την ύψιστη πηγή τέχνης, αν όχι οι διηγήσεις για αγάπες ανεκπλήρωτες που χάθηκαν στη λήθη;

Σχόλια

Your email address will not be published.